Brief aan anderen met ernstige depressieve stoornis

In 2010 werd ik voor het eerst gediagnosticeerd met een depressieve stoornis. Ik was onlangs gepromoveerd en bevond me midden in veel uitdagende situaties op het werk. In die tijd had ik thuis een kind van 5 en 3 jaar oud en twee pasgeborenen. Hoewel het mijn eerste keer ooit een depressie was, was het logisch voor mij vanwege mijn omstandigheden. Mijn arts begon met medicijnen en ik begon voor de eerste keer een therapeut te zien. Ik had het gevoel dat ik vrij snel een greep kon krijgen op deze aanval van depressie.

Drie jaar later kwam er echter een tweede aflevering uit het niets en sloeg me als een hoop stenen. Het was zo hevig dat mijn laatste aflevering voelde als een geval van de zondagse blues. Dit was ongelooflijk eng voor mij en bracht me terug naar het kantoor van de psychiater, met mijn zus en mijn vrouw daar om me te ondersteunen.

Ik maakte de zeer moeilijke beslissing om vrij te nemen van mijn werk om mezelf te controleren op een gedeeltelijk hospitalisatieprogramma. In het begin voelde dit ongelooflijk onwerkelijk voor mij. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf zou gaan controleren op een programma voor depressie. Ik was altijd een tamelijk extravert persoon geweest, bekend om mijn constante glimlach.

Hoe vreemd deze situatie ook voor mij was, ik wist dat ik moest accepteren waar ik was en me zou concentreren op herstel. Ik moest het verwerken met het feit dat ik er echt behoefte aan had. Ik besloot snel dat ik hard moest werken en me bezig moest houden met de activiteiten in het programma om aan mijn herstel te werken. Ik had een baan en een gezin om terug te komen.

Het is belangrijk dat u ook uw diagnose accepteert, zodat u deze meteen kunt aanraken. Het is niet altijd gemakkelijk om te accepteren, vooral als een man. Mannen kunnen denken dat ze niet over hun gevoelens moeten praten. Ze denken dat ze hard moeten zijn om tegenslag te kunnen verwerken. Daarom nemen veel mannen hun zelfmedicatie aan en maskeren ze hun depressie eerder dan te zoeken naar de ondersteuning die ze nodig hebben. Maar als je eenmaal accepteert dat je een ziekte hebt, kun je beginnen de nodige stappen te zetten in de richting van herstel.

Zorg dat u ook een ondersteuningssysteem hebt. Dit kan het bezoeken van een therapeut, een gesprek met een partner of een goede vriend, sporten, een dagboek lezen, jezelf dwingen om op sociale uitjes te gaan, supportgroepen bijwonen, een hobby uit het verleden opnieuw bezoeken of een nieuwe hobby maken, of mindfulness en meditatie beoefenen. Probeer verschillende vormen van ondersteuning uit om erachter te komen welke het beste voor u werken. Toen ik in het gedeeltelijke ziekenhuisopname-programma zat, nam ik het op met illustreren met pastelkrijt.Ik had het nog nooit eerder gedaan en blijf de activiteit delen met mijn kinderen. Ik begon ook te leren hoe ik gitaar speelde tijdens mijn herstel.

Hopelijk wordt het ondersteuningssysteem dat je hebt geïnstalleerd onderdeel van je normale leven. Onthoud dat herstel tijd en moeite kost. Weet dat je niet alleen bent en dat je beter wordt.

Met vriendelijke groeten, Al Levin

Al Levin heeft bijna 20 jaar in het onderwijs gewerkt en is momenteel een assistent-directeur. Hij is getrouwd met vier kinderen in de leeftijd tussen 6 en 11. Al is hersteld van twee aanvallen van depressieve stoornissen en is vanuit zijn ervaring gepassioneerd over het ondersteunen van anderen met een psychische aandoening, met name mannen met een depressie. Hij blogt, spreekt publiekelijk voor de National Alliance on Mental Illness, en is op Twitter. Zijn nieuwste project is een podcast genaamd The Depression Files.