Jetlag, zonneschijn en de dood van de Atkins-fad

We kwamen gistermiddag thuis. Ik was gisteravond vooral bezig met het maken van limonade en PB & J-sandwiches voor de jetlaged kiddies. En vandaag heb ik die post-trans-Atlantische-vlucht wrap-around hoofdpijn die het moeilijk maakt om erachter te komen wat je aan het doen was op dit moment … net nu … gewoon … nu.

Posten, ja … dus ik veronderstel dat ik zou moeten beginnen met de zeer snelle European Vacation Wrap-Up. Kinderen: A +, Weer: B +, Bruiloft: A +, Diabeteszorg: B-. Dat is een gemiddelde van A-minus. Lovenswaardig en een grote verbetering ten opzichte van de C-something van vorig jaar. Met de zon bijna de hele dag schijnt, voelde de bruiloft in het kasteel als een echt sprookje. De receptie was op een zonnige veranda met uitzicht op wat voelde als het hele Duitse platteland met een hippe jazzband met alles van Oompah-favorieten tot Chattanooga Choo-Choo.

De avond shindig werd gehouden in een historisch molen-restaurant met lage plafonds en zware balkconstructie die je het gevoel gaf alsof je terug in de tijd stapte. Een klein stukje hardhouten vloer in de hoek was alles wat we nodig hadden om de nacht weg te schommelen. Sterker nog, ouders die we zijn, slechts één van ons kon de hele nacht echt wegrotten, terwijl de ander naar huis ging om de kinderen in bed te leggen. Hij won, want het was trouwens het huwelijk van zijn broer. Maar de kinderen duurden eigenlijk tot na middernacht (zakten op stoelen terwijl ze me aan het dansen zagen), dus het was een grote avond uit voor moi, laat me je het vertellen!

De dagelijkse ervaring is moeilijker te beschrijven. Het leven is langzamer, maar nog steeds veelbewogen. Mensen lijken meer tijd voor elkaar te hebben, voor maaltijden en lange koffie, en lezen en winkelen met zorg, en een dozijn andere dingen die nooit lijken te passen in onze hectische dagen - althans hier in Californië, waar het leven is handig maar erg gehaast.

Op het gebied van diabetes maakte ik eigenlijk maar twee "fouten": 1) te veel Lantus, blijkbaar omdat ik regelmatig 's nachts of' s morgens vroeg dieptepunten had die rondstrompelden in een onbekende kamer op zoek naar glucose en snacks verpakt ergens in een ritsvak; en 2) niet genoeg teststrips. Natuurlijk, als ik iets moest inpakken, moest het de duurste partij zijn voor diabetes. 40 euro besteed aan een canister, die mij meestal drie maanden (!) Koopt, en waarvan ik serieus ga twijfelen die mijn zorgplan zal vergoeden, hoewel ik al het papierwerk naar huis heb gebracht goede maatregel.

En, op een totaal ongerelateerde noot, ik weet zeker dat ik niet de enige ben die het je "zo vertelde" op mijn lippen: de Atkins-mensen die agressief op de markt brengen al die low-carb-voedingsmiddelen hebben failliet gegaan! Waren zij niet op de hoogte van de hoofdregel van beleggen die zegt: "wed nooit de bank op een rage dieet"? Hoe lang dachten ze dat het mainstream-Amerika van brood en friet zou kunnen afvallen, echt waar?Zoals wij die koolhydraten tellen als een manier van leven weten, is balans de sleutel tot succes. "Diëten" komen en gaan, terwijl een duurzame "levensstijl" die je koolhydraten onder controle houdt, is als een langdurige relatie: heel veel werk, maar ook een kracht die je leven zoveel beter kan maken dan het zou zijn geweest.

Genoeg poëtisch waxen. Ik ga naar bed.

Disclaimer

: inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie. Disclaimer

Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.