Stedenbouw: hoe een stad gezond wordt

Een jaar geleden was Kelly Dearman het zat met haar woon-werkverkeer.

Elke dag zou de getrouwde moeder van twee de bijna drie mijl rijden van haar huis in de wijk Cole Valley in San Francisco naar haar kantoor in het district South of Market in de stad maken.

Advertentieadvertenties

Dearman, uitvoerend directeur van de openbare autoriteit voor ondersteuning van thuisgebruikers, zei dat de rit slechts 30 minuten duurde. Maar het voelde als een leven vol frustratie.

"Het was slechts twee en een halve mijl, maar ik moest de stad in en elke straat was druk," vertelde ze aan Healthline. "Het was zo'n nachtmerrie en ik zou boos zijn. "

Dearman maakt dat nog altijd vandaag. Maar nu, dankzij de aanmoediging van een vriendin die een fervent fietser is, doet ze het terwijl ze op de fiets zit, niet in de stoel van haar auto.

Advertentie

"Het is heel bevrijdend," zei ze. "Ik sta buiten, adem de lucht in, en ik sta niet in mijn auto, vechtend met andere auto's. “

Dearman is niet de enige.

AdvertentieAdvertentie

In de afgelopen 10 jaar hebben de San Franciscanen de fiets omarmd als een levensvatbaar vervoermiddel. Tegenwoordig vinden er in de stad ruwweg 82.000 dagelijkse fietstochten plaats, volgens de San Francisco Metropolitan Transportation Authority (SFMTA).

Iedereen die op twee wielen wil springen, heeft toegang tot een fietsnetwerk dat uit 434 rijstrookmijlen bestaat. Sinds 2006 is het aantal fietsers in San Francisco met 184 procent gestegen.

"Mensen rijden niet zo vaak in San Francisco," vertelde Ben Jose, public relations officer bij de SFMTA, aan Healthline.

Lees meer: ​​Wat u moet weten over luchtverontreiniging »

Gezonde steden

De aanleg van fietspaden maakt deel uit van het grotere transit-eerste planningsbeleid dat wordt omarmd door San Francisco.

Advertentieadvertenties

De aanzienlijke infrastructuurinvestering heeft het uiterlijk van de stad aan de westkust veranderd. Alles, van parken en voetgangersvriendelijke looppaden en pleinen tot toegewijde busroutes en natuurlijk fietspaden zijn er in overvloed voor bewoners en bezoekers om te gebruiken en te genieten.

Het zou dus geen verrassing moeten zijn dat San Francisco onlangs is uitgeroepen tot een van de topsteden in de Verenigde Staten om een ​​"actieve woonomgeving" voor zijn inwoners te bieden en te promoten.

Het rapport maakt deel uit van de Gallup-Healthways, State of American Well-Being-serie. De gegevens zijn afkomstig uit enquêtes van 150.000 mensen - van 50 middelgrote tot grote metro-gemeenschappen in de Verenigde Staten - over een aantal gezondheids- en welzijnsfactoren.

Advertentie

Het rapport over actieve levensverhoudingen onderzocht vier belangrijke componenten binnen "de gebouwde omgeving van een gemeenschap - beloopbaarheid, fietsbaarheid, parken en openbaar vervoer."Met behulp van die gegevens berekenden onderzoekers vervolgens een" actieve woonscore voor elke gemeenschap. "

Boston topte op nummer één en Chicago op nummer drie. Afronding van de bodem was Indianapolis, Oklahoma City, en Fort Wayne, Indiana.

AdvertentieAdvertentie

Hoe stedenbouw helpt

Stedelijke planning is in de eenvoudigste bewoording de fysieke en sociale ontwikkeling van een stad door middel van ontwerp, plus het aanbieden van diensten en faciliteiten.

Maar in 2016 heeft stadsplanning een steeds grotere betekenis gekregen: volksgezondheid en welzijn van de gemeenschap maken nu deel uit van het planningspakket, volgens Anna Ricklin van de American Planning Association (APA).

"Planning is een holistische benadering van hoe we problemen oplossen: kijken naar landgebruik, wegen die veel worden gebruikt, parken, bomen, gemeentelijke voorzieningen, waar we misschien willen bouwen en herontwikkelen," vertelde ze aan Healthline. "Dus kijken naar gemeenschap en welzijn is een vanzelfsprekendheid. "

Advertentie

Ricklin beheert het Planning and Community Health Center van APA en hun Plan4Health-beurs. Het subsidieprogramma is een driejarig project dat wordt ondersteund door de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC), ontworpen om de verbinding tussen de plannings- en openbare gezondheidsberoepen te versterken.

Volgens de CDC variëren volwassen obesitas in de Verenigde Staten van 20 tot 35 procent. De hoogste tarieven zweven voornamelijk in de zuidelijke en zuidelijke staten. Lagere percentages van obesitas hebben de neiging om te clusteren in kuststeden en -regio's.

AdvertentieAdvertisement

Samen met obesitaspercentages komt een groter risico voor diabetes, hoge bloeddruk, hartaandoeningen en sommige vormen van kanker. In 2008 bedroeg de geschatte jaarlijkse medische kosten van obesitas in de Verenigde Staten $ 147 miljard. De medische kosten voor een persoon met obesitas zijn volgens de CDC ongeveer $ 1, 400 hoger dan die van normaal gewicht.

De CDC beveelt aan dat volwassenen die slechts vijf dagen per week 30 minuten aan lichaamsbeweging doen, sommige van deze complicaties kunnen verhelpen.

Hoe een stad is ontworpen, heeft een directe invloed op hoe, wanneer en waarom we bezig zijn met fysieke activiteit.

Dat betekent niet dat als een stad fietspaden inslaat, alle inwoners automatisch fit worden. Obesitas is een complex gezondheidsprobleem met vele factoren die spelen.

Maar naast genetica en gedrag bevat de CDC een gemeenschapsomgeving als een van de drie belangrijkste determinanten van obesitas.

Lees meer: ​​Hoe slecht is luchtvervuiling voor ons? »

100 jaar planning

De geschiedenis laat zien dat het huwelijk van volksgezondheid en stadsplanning voor het eerst werd omarmd rond het begin van de 20e eeuw.

Terug in de late jaren 1800 en vroege jaren 1900, stedenplanners voorstander van de bouw van grote parken in stedelijke omgevingen. Central Park in New York is een goed voorbeeld.

Het idee was om een ​​oase van groen te creëren tussen het beton, volgens de CDC. De aanleg van rioolstelsels, hoewel een beetje minder glamoureus dan stadsparken, had ook grote invloed op de volksgezondheid.

Tegen de jaren 1950 viel die denkwijze rond stedenbouwkunde uit de gratie. Dat is toen de auto regeerde en het leven in de buitenwijken met een huis en garage de Amerikaanse droom werd.

In de jaren zeventig en tachtig begonnen veel steden zich opnieuw te concentreren op stadsvernieuwing. Dat evolueerde uiteindelijk in slimme groei. Het duurde tot ongeveer 2000, zei Ricklin, dat de gezondheid en het welzijn van de gemeenschap weer in de verf kwamen.

In zekere zin is de huidige definitie van stedelijke planning rond, zegt Danielle Spurlock, assistent-professor aan de Universiteit van North Carolina, Chapel Hill, Department of City and Regional Planning.

"Op sommige plaatsen komen volksgezondheid en planning terug naar hun oorsprong vanaf het begin van de eeuw," vertelde ze aan Healthline.

Kust tot kust

Een van de meest voor de hand liggende afhaalrestaurants uit het rapport 'Actieve levensloop' is de locatie van de best beoordeelde steden.

Bijna de helft van de top 25 woont in de buurt van de twee kusten van het land. Spurlock zei dat dat geen toeval was.

"Daar hebben we eerst steden aan de kust gevestigd," zei ze. "Auto's bestonden niet. Mensen moesten lopen. Mensen moesten een paard en een bug nemen. "

Aan de andere kant zijn ongeveer acht Sun Belt- of Rust Belt-steden gerangschikt in de onderste helft van het rapport. Dat is ook logisch, zei Spurlock, omdat veel van die steden hun grootste expansie zagen in een tijd die "een afspiegeling was van de auto. "

Maar zelfs in de meer car-centrische steden van het land, begint een hernieuwde focus op stadsplanning met het oog op gezondheid en welzijn wortel te schieten. Spurlock merkte op dat Pittsburgh en Youngstown, Ohio, uitstekende voorbeelden zijn. <10> Ricklin voegde toe dat enkele van de steden die onderaan het rapport staan, ook meer vooruitstrevende gezondheids- en welzijnsprogramma's implementeren.

Tulsa, Oklahoma, is een gerechtigde in Plan4Health en werkt aan een plan voor gemeenschapsboerderijen en voedselbossen, merkte ze op. Oklahoma City bevindt zich ook in de voorhoede.

"Ze hadden een wereldwijde wedstrijd om een ​​miljoen pond te verliezen," zei ze. "Ze doen echt hun best. "

Meer lezen: Kunstlicht geassocieerd met zwaarlijvigheid"

Meer dan fietspaden

Zowel Spurlock als Ricklin zeiden dat het belangrijk is om te onthouden dat urban-planning en community-gezondheid veel meer betekenen dan alleen nieuwe fietspaden en parken.

Het gaat ook om het bereiken van gezondheid en welzijn door sociale rechtvaardigheid.

'Planning is een factor geweest in segregatie', zei Ricklin. "Als we de duurzaamheid op langere termijn willen ondersteunen, is equity cruciaal, omdat de manier waarop onze omgevingen worden vormgegeven, de keuzes dicteert die we hebben. "

Spurlock overeengekomen.

"We willen dat mensen niet alleen toegang hebben tot parken," zei ze. "We moeten ervoor zorgen dat we gezonde ruimten creëren voor iedereen, omdat we bepaalde rampen wegwerken. "

Dit kan vertaald worden naar planners die werken om fabrieken te verwijderen in buurten waar de astma-niveaus hoog zijn.

Gezonde stadsplanning

parken

• fietspaden
• verhuisfabrieken
• geen voedselwoestijnen
• Het kan betekenen dat er nieuwe verkeersremmende mechanismen moeten worden geïnstalleerd langs wegen met hoge capaciteit zodat kinderen veilig naar school kunnen lopen.

Of het kan komen in de vorm van stimulansen voor supermarkten om te verhuizen naar stedelijke voedselwoestijnen. Spurlock zei dat de stedelijke planners van vandaag proberen de fundamentele gezondheidsuitdaging aan te pakken die onze natie teistert: obesitas.

"Hoe kunnen we deze trend van obesitas in de Verenigde Staten veranderen? Hoe ga je dat tegen met beleid en milieuverandering?, " zij vroeg. "Sociale cohesie, beter voedsel, betere mentale resultaten, het is allemaal gebonden. Dearman zei dat als iemand haar 20 jaar geleden vertelde dat ze in haar vijftiger jaren met haar fiets naar haar werk zou rijden, ze ze niet zou hebben geloofd.

'Ik had in hun gezicht gelachen,' zei ze.

Ze ziet zichzelf niet snel weer terug naar een auto pendelen. Fietsen heeft haar geholpen haar gewicht te behouden. Het heeft ook een enorme invloed gehad op haar geestelijke gezondheid en welzijn.

Dat komt omdat de pure handeling van het rijden met haar fiets Dearman dwingt om niet stil te staan ​​bij alles waar moeders zich zorgen over maken.

Dus, voor slechts 30 minuten, twee keer per dag, is de rit van en naar het werk geëvolueerd naar een dagelijkse, meditatieve reis.

'Ik moet me concentreren,' zei Dearman, 'en dat kalmeert me. “