Leven in het koninkrijk van de zieken (met Book Giveaway!)
Inhoudsopgave:
Hoewel veel mensen met diabetes de neiging hebben om te leven om te denken alleen in termen van onze eigen gemeenschap, PWDs zijn eigenlijk onderdeel van een veel grotere gemeenschap van mensen met chronische ziekten; we zijn inwoners van het 'Kingdom of the Sick', een term die is bedacht door kankerpatiënt en schrijver Susan Sontag. Dat is ook de titel van een nieuw boek dat morgen wordt uitgebracht, In the Kingdom of the Sick, geschreven door professor Laurie Edwards, professor in Boston en universiteit.
Na een reeks van jarenlange diagnoses in haar jaren '20 met een zeer zeldzame genetisch bepaalde ademhalingsaandoening, weet Laurie het een en ander over ziek zijn, omdat ze ook leeft met bronchiëctasie, schildklieraandoeningen en coeliakie.
Laurie's nieuwe boek is een afwijking van ons normale boekbesprekingstarief hier in de ' mijn, aangezien diabetes slechts wordt genoemd als een klein onderdeel van een veel groter verhaal over chronische ziekten in de hedendaagse cultuur.
Ze vult ons in over hoe de ervaring van chronisch ziek zijn de afgelopen decennia is geëvolueerd. Het aantal "overlevenden" is in de loop der jaren snel gegroeid, met de vooruitgang in zowel diagnostische instrumenten als medicijnen. (Denk even na over hoe diabetes tot 1921 dodelijk was!) Maar dat maakt het niet gemakkelijker te begrijpen, vooral omdat deze chronische ziekten over het algemeen "onzichtbaar" zijn en slechts echt kunnen zijn. worden begrepen door degenen die met de aandoening (en) leven.
Veel van het leven met een chronische ziekte wordt nog steeds uitgevonden, omdat mensen een fijne lijn bewandelen tussen functionerende leden van de samenleving zijn, terwijl ze ook zorg, compassie en toewijding aan hun behandelingen nodig hebben, om nog maar te zwijgen van … het beëindigen van vertrouwen in een toekomstige remedie. Deze evenwichtsoefening wordt veel besproken in de diabetesgemeenschap, maar het is ook iets dat andere 'chronic's' tegenkomen, of je nu met de ziekte van Crohn of met het chronisch vermoeidheidssyndroom leeft.
Laurie's boek bevat een scala aan verschillende onzichtbare ziekten, van de ziekte van Lyme tot diabetes, kanker en aids. Ze bespreekt deze voorwaarden zowel vanuit een historisch perspectief, als hoe onze ziekte onze relaties met familie, vrienden, professionals in de gezondheidszorg, werkgevers en zelfs met elkaar vormt.
Onlangs hebben we Laurie geïnterviewd om haar hersens te vinden over hoe we het leven van het rijk van de zieken kunnen verbeteren:
DM) Ik was als jonge vrouw met afschuw vervuld om te lezen over al het seksisme en ageism dat patiënten met chronische ziekten worden geconfronteerd met - zelfs mannen vanwege verwachtingen macho en taai te zijn. Wat kunnen we doen om aan deze vooroordelen en aannames van het geslacht te werken?
LE) Gender en pijn is een groot thema in de sociale geschiedenis van chronische ziekten, en zoals u al aangaf, een met gevolgen voor zowel vrouwen als mannen.Van mannen wordt verwacht dat ze stoïcijns zijn, terwijl vrouwen vaak te horen krijgen dat hun pijnsymptomen 'emotioneel' of 'psychogeen' zijn. Vrouwen hebben meer kans op het ontwikkelen van pijnaandoeningen en zijn over het algemeen gevoeliger voor pijn, maar hebben meer kans om te worden ontslagen of hun pijn minder agressief te laten behandelen. Het overkwam mij - toen ik op de intensive care zat met ademhalingsproblemen die niet op medicijnen reageerden, werd het plotseling mijn schuld. Misschien was ik gewoon te angstig? Als jonge vrouw op school kon ik de stress misschien niet aan? Ik heb uitgebreid over dit alles geschreven in de New York Times onlangs, en ik kan u niet vertellen hoeveel e-mails ik kreeg van patiënten met dezelfde verhalen over het hebben van hun symptomen of de schuld van hun emoties. Het korte antwoord (omdat ik hier nog over verder kan gaan!) Is dat de beste manier om valse aannames en misvattingen tegen te gaan is met harde feiten. We moeten het verouderde en aanstootgevende beeld van de 'hysterische' vrouwelijke patiënt verdrijven, net zoals we het idee moeten loslaten dat mannen 'te zwaar zijn om pijn te hebben'. Hopelijk zal voortgaand onderzoek naar de op geslacht gebaseerde verschillen in de onderliggende mechanismen van pijn en in effectieve behandelingen ervoor ons daarbij helpen. Verhoogd onderwijs en bewustzijn over geslacht en pijn en training in pijnmanagement zullen zorgverleners helpen beter te voldoen aan de behoeften van patiënten.
Hoewel miljoenen Amerikanen chronisch ziek zijn, lijkt er nog steeds zoveel werk te worden verzet op het gebied van discriminatie op het werk. Denk je dat er ooit een tijd zal komen dat accommodaties niet langer zo moeilijk te vinden zijn?
Ik denk dat de Amerikanen met een handicap een goede basis zijn, maar ik denk dat het probleem dat werknemers met een chronische ronische ziekte vaak ervaren bij het proberen om een accommodatie op de werkplek te krijgen, spreekt van een onderliggende spanning met chronische ziekte zelf: het is vaak onzichtbaar, het flakkert en verdwijnt, en het is onvoorspelbaar.
Toen ADA aanvankelijk in het begin van de jaren negentig werd aangenomen, beschouwde de ADA fysieke invaliditeit als een constante toestand - als u bijvoorbeeld visuele beperkingen, gehoorbeperkingen of mobiliteitsstoornissen had, zouden deze stoornissen statisch blijven. Dit betekent niet dat mensen met zichtbare fysieke handicaps in veel gebieden niet gediscrimineerd worden (vorige week zag ik dit artikel over dokterspraktijken die niet zijn uitgerust om patiënten in een rolstoel te accepteren!) Maar als het gaat om chronische ziekten, het feit dat symptomen en behoeften kunnen fluctueren, kan het echt moeilijk maken om een gesprek te hebben over wat patiënten nodig hebben. Bovendien, omdat veel chronische ziekten niet goed worden begrepen door de grotere maatschappij (denk aan auto-immuunziekten) of anders gestigmatiseerd zijn (denk aan fibromyalgie of chronische vermoeidheid), zijn werknemers terughoudend om hun aandoeningen te onthullen.
In uw rubriek over de aids-gemeenschap zei u dat zij niet erg geïnteresseerd zijn in het werken met andere chronische ziekten. Op welke manieren moeten de verschillende chronische ziektegemeenschappen samenwerken en wat denk je dat we samen kunnen bereiken?
Laat ik eerst zeggen dat wat de geschiedenis van HIV / AIDS-activisme betreft, met name in de vroege dagen van de epidemie, wat bekend staat als "AIDS-exceptionaliteit" heel zinvol is. Deze patiënten waren al een gemarginaliseerde groep, politiek en sociaal, en hun ziekte en de wijze van overdracht hebben dit nog verergerd. Wat deze activisten in relatief korte tijd hebben bereikt - van het aandringen op onderzoek dat heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van de drievoudige drugscocktail tot een verbeterd sociaal beleid voor huisvesting en werkgelegenheid voor mensen met HIV / AIDS - is ongelooflijk. Met deze winst in het achterhoofd, en de uitdagingen die nog resten, denk ik dat er een angst is dat als deze voorstanders zich aansluiten bij andere chronische ziekten, ze een deel van deze grond zullen verliezen.
Tegelijkertijd is er voor veel patiëntenpopulaties kracht in mobilisatie. Kijk naar de gehandicaptenrechtenbeweging in de jaren zestig en zeventig - toen groepen hun speciale agenda's verlieten voor een grotere collectieve beweging voor mensenrechten, respect en waardigheid, trad er massale verandering op. Een van de overkoepelende vragen in dit boek is of we diezelfde mobilisatie met chronische ziekte als geheel zullen zien, en ik ben er niet van overtuigd dat dit zal gebeuren. Chronische ziekte is een enorme overkoepelende term en omvat zoveel patiënten met verschillende behoeften. Sommigen hebben passende gezondheidszorg nodig om toegang te krijgen tot bewezen behandelingen, terwijl anderen meer onderzoek naar effectieve behandelingen nodig hebben, terwijl anderen nog steeds op een diagnose hopen.Dat gezegd hebbende, als schrijver en een levenslange patiënt met meerdere chronische ziekten, is mijn filosofie altijd geweest dat de universalia van het leven met chronische ziekten ons meer verenigen dan ziektespecifieke symptomen. Velen van ons willen dezelfde dingen: we willen een productief leven leiden waarin onze ziekten niet alles over ons definiëren, we willen zorgverleners die met ons werken en ons ondersteunen, we willen ons zo goed mogelijk voelen, en we wil je begrepen voelen.
Het verbaast me dat de diabetesgemeenschap tot het allerlaatste hoofdstuk niet echt werd genoemd, vooral omdat we vaak naar een zeer vocale gemeenschap op gezondheidszorgconferenties worden verwezen. Was dit gepland of gewoon toeval?
De gehele diabetesgemeenschap, inclusief de Diabetes Online Community, is een prachtig voorbeeld van een krachtige, geïnformeerde gemeenschap die in staat is om innovatie vooruit te helpen en de nodige sociale ondersteuning aan patiënten te bieden.
Al die tijd wist ik dat ik in het laatste hoofdstuk diepgaand onderzoek wilde doen naar diabetes. Dit is een chronologisch boek en om iets zo breed als chronische ziekte te behandelen, heb ik al vroeg besloten om verschillende ziektes en bewegingen in hoofdstukken te gebruiken als bijna case-study's om een grotere discussie over de sociale context van die tijd te openen.Bijvoorbeeld, de opkomst van HIV / AIDs, chronisch vermoeidheidssyndroom en borstkankeractivisme in de jaren tachtig en de zeer verschillende trajecten die deze ziekten en bewegingen ondergingen, weerspiegelden gedeeltelijk de culturele sfeer van die tijd. Als een ander voorbeeld, toen het ging om het verkennen van de manier waarop moderne virtuele belangenbehartiging gemeenschap en mobilisatie heeft bevorderd voor patiënten die het gevoel hebben dat ze buiten de conventionele geneeskunde blijven, was chronische ziekte van Lyme een natuurlijke verhaallijn om na te streven.
Het gedeelte over de oorzaak van borstkanker deed me denken aan de manier waarop de diabetesgemeenschap moeite heeft gehad erkenning te krijgen voor de blauwe cirkel. Denk je dat cause-marketing chronische ziekten op een positieve manier of op een negatieve manier in de populaire cultuur heeft geïntegreerd? Of allebei?
Dit is een andere grote vraag. (En nog eentje waarover ik hier heel gedetailleerd zou kunnen schrijven - ik denk dat ik moet zeggen dat je het boek moet lezen!) Kort gezegd, oorzaakgerelateerde marketing voor ziekten heeft veel gedaan om het bewustzijn te vergroten en om fondsen te werven voor onderzoek en vooral voor kuren. Dit heeft veel positieve kanten. Het is echter niet zonder complexiteiten en beperkingen. Ten eerste, met chronische ziekte, is er geen eindige "eindstreep" en de culturele nadruk op overleven heeft het potentieel om zoveel van deze ervaringen weg te laten. Ten tweede, zoals Kairol Rosenthal, een pleitbezorger van kankerpatiënten die ik heb geïnterviewd, stel ik vast dat alleen bewustwording de lat te laag legt. Het is een belangrijke stap, en natuurlijk ook de zoektocht naar genezing, maar we moeten er ook voor zorgen dat de dagelijkse behoeften en werkelijkheden van patiënten met ziekten niet verloren gaan in de shuffle.
Ik denk dat dat is waar veel kritiek op roze was vandaan komt - als een klein voorbeeld, een paar jaar geleden, lanceerde Susan G. Komen voor de Cure een speciaal parfum waarvan de opbrengst de zoektocht naar een remedie ten goede zou komen. Uiteindelijk besloot het om het parfum opnieuw te formuleren nadat critici de lading hadden opgezogen die het bevatte neurotoxines die kanker kunnen veroorzaken … en, zoals veel patiënten hebben opgemerkt, zijn vrouwen die chemotherapie ondergaan om hun borstkanker te behandelen extreem gevoelig voor geuren en gemakkelijk misselijk.
Als iemand die al vele jaren actief is in de digitale ruimte, hoe denkt u dan over de manier waarop belangenbehartiging van online patiënten kan verbeteren?
Er werd mij onlangs gevraagd wat mij het meest verbaasde bij het schrijven van dit boek, en ik moet zeggen dat ik niet verwachtte dat een sociale ziektegeschiedenis ook zo'n geschiedenis zou worden van activisme en belangenbehartiging.Natuurlijk is dit volkomen logisch, maar pas toen ik een stap achteruit deed en de balans opmaakte van alles wat ik had, dat het me echt raakte hoe onvermijdelijk deze vermenging is. Je kunt echt niet scheiden welke wetenschappelijke of technologische doorbraken we hebben ervaren van de patiënten en advocaten die voor hen hebben gevochten.
Tegenwoordig vindt zoveel van onze belangenbehartiging online plaats en deze belangenbehartiging is nu net zo belangrijk als tijdens bijvoorbeeld de beweging voor rechten van gehandicapten of de volksbeweging van volksgezondheid onder vrouwen. De enorme hoeveelheid informatie die er is, is een zegen en ook een uitdaging, en er is meer en meer verantwoordelijkheid voor ons als patiënten en als pleitbezorgers om onderscheid te maken in wat we lezen en delen en wat we daar aanbieden voor consumptie. Transparantie is een groot deel van de participerende geneeskundebeweging, en uit andere gemeenschappen waar we het over gehad hebben, waaronder de diabetes online gemeenschap, denk ik dat participerende geneeskunde en de e-patiënt beweging geweldige modellen zijn van online patiëntenbelangen.
Voor meer inzichten, wil je Lauries boek natuurlijk lezen.
{Walker & Company, april 2013, $ 15. 76 op Amazon. com}The DMBooks Giveaway
Wilt u uw eigen gratis exemplaar van
winnen in het Kingdom of the Sick
" ergens in de tekst toe om ons te laten weten dat u graag wilt deelnemen aan de weggeefactie. 2. Je hebt tot vrijdag 12 april 2013, om 5 p. m. PST om binnen te komen. Een geldig e-mailadres is vereist om te winnen. 3. De winnaar wordt gekozen met behulp van Willekeurig. org. 4. De winnaar wordt op maandag 15 april 2013 bekendgemaakt op Facebook en Twitter, dus zorg ervoor dat je ons volgt! We zullen dit blogbericht bijwerken met de gekozen naam van de winnaar.
De wedstrijd staat open voor iedereen. Succes!
UPDATE: deze wedstrijd is nu gesloten. Felicitaties voor Myra Shoub uit Chicago, IL, die Random is. org koos als de weggevertje!
Disclaimer
: inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie.
Disclaimer Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.
