Late diagnose met diabetes type 1 en nog steeds een rimpelplank Surfer

Toen we onlangs een e-mail ontvingen van Stand-up Paddleboard surfer Paul Zacharias, onze eerste gedachte was: "Stand-up paddleboard surfen? Wat is dat in vredesnaam?" Onze tweede gedachte was: "Deze type 1-man is 47 jaar oud en vecht tegen de golven - wow!"

Blijkt dat Paul een ervaren atleet is in deze off-shoot van surfen die snel in populariteit toeneemt. Stand-up paddleboard (SUP) surfen is vergelijkbaar met normaal surfen, maar de draai is dat surfers een paddle gebruiken om te navigeren en zichzelf ook naar voren te stuwen. Bekijk deze videodemonstratie om hem in actie te zien.

Paul werd gediagnosticeerd met type 1 diabetes op de leeftijd van 40, jaren nadat hij al een paddleboard-surfer was geworden, en kort na zijn verhuizing van Hawaii naar zijn huidige huis in San Diego, CA. Vanwege zijn voorliefde voor Stand Up Paddleboard-surfen en alle dingen die sport beoefenen, is Paul vastbesloten om de boodschap te verspreiden om niet op te geven over je passies vanwege diabetes. We praatten met hem over zijn overgang van een gezonde 40-jarige naar een lid van de diabetesgemeenschap, hoe hij (letterlijk en figuurlijk!) Overeind blijft met diabetes, en zijn unieke relatie met zijn oudere broer, die ook enkele zeer moeilijke zaken behandelde gezondheidsuitdagingen.

DM) U werd gediagnosticeerd met type 1 diabetes als een volwassene, wat een groeiende trend is. Waarom ben je naar een dokter gegaan? Had je diabetes in je familie?

PZ) Een paar maanden na mijn 40e verjaardag in 2004 werd ik ziek. Ik dronk alles en ik moest constant de badkamer gebruiken. Na een paar dagen was mijn tong als een stuk karton. Ik leek af te vallen en maakte grapjes over hoe geript ik kreeg. Het was vrijdagavond toen ik alle vloeistof die ik aan het consumeren was begon op te werpen, en dat was toen ik dacht dat er misschien meer aan de hand was dan alleen griep.

De arts die me diagnosticeerde, was net zo in de war en in ongeloof als ik. Hij legde uit dat hij geen idee had waarom dit met iemand zoals ik was gebeurd. Er was geen familiegeschiedenis. Ik was niet zwaarlijvig en had mijn hele leven lang een gezond, uitgebalanceerd dieet en lichaamsbeweging doorgebracht. Hij zei dat de oorzaak de mysterieuze 'X-factor' werd genoemd, en dat misschien 1% van de bevolking die atletisch en volkomen gezond was tussen de 35 en 40 jaar oud was getroffen door 'uitgetreden volwassen jeugdige type 1-diabetes'.

Wat was uw reactie op de diagnose LADA?

Ik zat daar een paar uur ongelovig in de E. R. terwijl ze een kamer aan het voorbereiden waren, zodat ik kon worden toegelaten. Toen ging ik rechtop zitten en zei: "Ik niet, er is geen sprake van!" Ik verwijderde de I. V. uit mijn arm, pakte mijn persoonlijke spullen en ging weg! Ik ging naar huis en was er kapot van.Ik huilde en was zo boos. Ik denk niet dat ik helemaal geslapen heb. Vroeg in de ochtend was ik zo ziek dat ik wist dat ik in het ziekenhuis moest zijn.

De artsen vertelden me dat ik niet langer spontaan kon zijn en dat ik altijd een plan nodig had. Diabetesopleiders hebben me gewoon de stuipen op het lijf gejaagd met opmerkingen als: "Je kunt nooit slippers dragen of weer blootsvoets gaan", of dat ik blind zou worden en meer sedentair en niet zo actief zou moeten zijn als eerder omdat Ik kan flauwvallen en een diabetische shock ondergaan.

Dat moet een behoorlijke slag zijn geweest! Maar je hebt tegenwoordig een behoorlijk positieve houding … Hoe heb je je aangepast aan het leven met diabetes?

Naar huis gaan, het was een nachtmerrie. Ik was heel lang boos en pissig op de wereld, maar het was niet alsof diabetes gewoon weg zou gaan. Ik moest de ziekte het beste behandelen zoals ik wist hoe. Er was veel vallen en opstaan, veel fouten en frustraties.

Ik wist dat koolhydraten mijn suikerniveau zouden verhogen en dat insuline het zou verlagen. Ik zou de etiketten op het voedsel lezen en de juiste hoeveelheden insuline nemen. Soms werkte het en mijn bloedsuikers waren prefect. Dan waren er andere keren dat ik zou crashen, en keer op keer dat mijn bloedsuikers door het dak gingen. Ik schreef altijd alles op in een notitieboek: wat mijn bloedsuikers waren, alles wat ik at, hoe laat ik at en hoeveel insuline ik nam. Ik doe het nog steeds en ik doe aanpassingen als dat nodig is. Ik heb een notebook van zeven jaar! Ik denk dat het nu meer een gewoonte is.

Wow. Dat is nogal wat vastberadenheid en focus!

Zonder diabetes is net zoiets als een auto met een automatische transmissie, waarbij je gewoon achter het stuur kunt zitten en nooit iets anders dan gas en water hoeft te doen, en als je vooruit wilt gaan, sta je gewoon op het gas en jij kan eigenlijk gewoon door het leven cruisen.

Bij diabetes hebben we in principe een handmatige alvleesklier. Zoiets als een auto met een stick shift. We kunnen de koppeling klappen en blokkeren, de tandwielen slijpen en de overbrenging vernielen, de koppeling besturen en het verdomde ding wegbranden, of het soepel laten werken en ons een weg banen door het leven met succes.

Ik denk gewoon: ik heb niet langer een alvleesklier die werkt. Ik ben gedwongen om de suikers die ik consumeer te manipuleren, net zoals ik de versnellingen van een auto zou doen.

Kun je ons iets meer vertellen over stand-up paddle-surfen?

Stand-up paddleboard racen en stand-up paddlesurfen (SUP), of in de Hawaiiaanse taal Hoe he'e nalu is de snelst groeiende watersport ter wereld. De sport is een oude vorm van surfen en is onlangs opnieuw opgedoken als een manier voor surfinstructeurs om groepen studenten te beheren. Het gebruikt een surfplank samen met een peddel om je vooruit te stuwen. Het is een geweldige kerntraining! En het is heel gemakkelijk om te leren. Binnen een uur kun je heel comfortabel worden in het water en op je board.

Als SUP-board racer in Californië, ondanks het feit dat ik diabetes type 1 heb, slaag ik erin om mijn insulineniveaus te volgen tijdens het trainen en concurreren met de beste SUP-atleten ter wereld.Ik leer SUP-races jongleren met mijn gezondheid. Hoewel mijn diabetes mij niet definieert, heeft dit mijn leven veranderd.

Hoe zit het met je leeftijd? Het is behoorlijk indrukwekkend om bijna 50 en een competitieve surfer te zijn.

50 is niet oud om te surfen of voor Stand Up Paddleboarding. Zorg ervoor dat SUP-surfen en racen niet worden verward met pro-surfen. Hoewel de snelste man ter wereld slechts 28 is, is de snelste leeftijdsgroep 40-49. Dus mijn leeftijdsgroep heeft het grootste talent!

Wat zijn enkele van uw strategieën of tactieken om diabetes niet in de weg te laten staan van uw surfen?

Door diabetes heb ik me gedwongen om steeds meer te leren over voeding en voeding. Het heeft me gedwongen om meer te weten te komen over mijn fysiologie. Wat ik ook doe, waar ik ook ben, ik moet me bewust zijn van hoe ik me voel.

Ik moet hard trainen en regelmatig trainen. Ik moet het voedsel eten dat me zal helpen groeien en sterker worden, zodat ik hopelijk sneller en langer kan gaan dan de volgende. Ik ben constant bezig met techniek. Dit zijn dingen die alle racers doen, sommigen van ons misschien meer dan anderen.

Ik heb slechts een paar dingen die ik moet doen als ik race. Mijn typische racedagontbijt is water, eenvoudige havermout en een paar kopjes Joe met suikerloze creamer. Ik injecteer een specifieke hoeveelheid insuline, wetende dat ik over 2 tot 3 uur een piek zal hebben en meer voedsel nodig heb voorafgaand aan de race. Ik probeer meestal vrij vroeg op te staan, zodat ik kan testen, een banaan kan eten en een sportdrank kan drinken ter voorbereiding op het evenement. Ik wil mijn bloedsuikerspiegel op ongeveer 190 tot 200 voor een race van 5 tot 6 mijl. Afstandswedstrijden in het 10+ mijlsbereik vereisen dat ik extra koolhydraten opneem in combinatie met Hint Water (een van mijn sponsors) om te voorkomen dat mijn bloedsuikers te laag worden en gehydrateerd blijven. Dit klinkt waarschijnlijk gemakkelijk, maar geloof me, het is echt moeilijk om alles precies goed te timen!

Gebruikt u een pomp of injecties om uw insuline te doseren?

Ik gebruik geen pomp. Meestal omdat ik het niet kan betalen. Hetzelfde geldt voor de continue glucosemeters. Ik ben niet tegen, maar ik ben er niet helemaal zeker van dat ik wil dat mensen naar me staren omdat ik op een soort van android lijk met dingen die aan mij gehecht zijn. Dat zou even wennen zijn … al zou ik overwegen om deze dingen te gebruiken als iemand me die zou willen geven, en als ik wist dat het mijn diabetes echt gemakkelijker zou maken dan moeilijker.

Toen ik voor het eerst begon met racen, vertelde ik niemand over mijn diabetes. Ik ben pas sinds kort publiek. Ik dacht waarom niet? Misschien kan ik mensen aanmoedigen of bewustzijn creëren. Ik wil gewoon niet dat mensen denken dat ik sympathie zoek of dat ik "gebroken" ben. Ik zou graag van de gelegenheid gebruik maken om een insulinepomp te proberen, als ik het kon betalen, zodat ik kan zien of het echt een verschil voor mij zou maken.

Op dit moment draag ik overal een kleine glucosetestkit bij me. Ik gebruik de pennen als ik buitenshuis ben en ik gebruik spuiten en mijn flesjes als ik thuis ben.

Je hebt een prachtige post over je oudere broer op je blog geschreven en het leek erop dat hij je echt heeft geïnspireerd.Hoe vormde je ervaring met hem hoe je je eigen leven met diabetes bekijkt?

Mijn oudere broer George was ernstig gehandicapt, hij zat zijn hele leven in een rolstoel. Hij heeft nooit ervaren dat hij kan lopen of rennen, nooit in de oceaan heeft gezwommen, nooit van een berg heeft geskied, nooit een skateboard of een fiets heeft gereden of een boom heeft beklommen.

Mijn broer had het nooit gemakkelijk, maar hij klaagde nooit echt. Ik kreeg de diagnose diabetes type 1 ongeveer vier maanden na zijn overlijden. Dus George heeft nooit geweten dat ik diabetes had. Maar als hij in de buurt was, had hij me verteld: "Crap gebeurt, kind, leer ermee om te gaan Soms is het leven gewoon niet eerlijk!" Hij klaagde nooit over het niet kunnen doen van deze dingen. Hij ging zijn leven rond alsof hij net als iedereen was. George werd geboren en leefde in een tijd waarin de meeste mensen lichamelijk of geestelijk werden uitgedaagd. Er waren maar heel weinig mensen die bereid waren om hun verhaal te vertellen of bereid waren om te luisteren.

George ging zijn leven voornamelijk door met zijn problemen. Toen hij een kind was, en toen hij volwassen was, deed hij gewoon de dingen die hij deed, omdat hij geloofde dat "Who Dares Wins." Wat in feite betekent: doe je best, want als je dat niet doet, weet je misschien nooit wat je misschien hebt gemist.

Wat is uw advies voor mensen met diabetes?

Mijn boodschap die ik mensen wil vertellen met diabetes, type 1 of 2 of zelfs diegenen die pre-diabetisch zijn, is simpel: leven met een langdurige gezondheidstoestand brengt heel wat uitdagingen met zich mee. Leren omgaan met die uitdagingen is het moeilijke deel, en het gebeurt niet van de ene op de andere dag. Maar het kan worden gedaan. Als je voor een obstakel in je leven staat, laat het je dan niet stoppen. Als je tegen een muur slaat, draai je niet om en geef je op. Zoek uit hoe je over de muur kunt komen, ga door de muur of vind er een weg omheen.

Misschien omdat ik, mijn broer George, altijd het leven heb geleefd alsof ik stervende was. Ik heb altijd geprobeerd om ervoor te gaan en op de een of andere manier deed ik het voor hem omdat hij het niet kon.

Wat een geweldige boodschap, Paul. Dank je. Surf's Up!

Disclaimer

: inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie. Disclaimer