Onvruchtbaarheid en adoptie van het kind
Inhoudsopgave:
- Een verandering van hart
- Mijn hart ging bijna over één nacht open.
- Er zijn ook ongeveer 111.000 kinderen die wachten om te worden geadopteerd.
"Gewoon adopteren. "
Diezelfde twee woorden werden meedogenloos naar me gegooid na mijn onvruchtbaarheidsdiagnose op 26-jarige leeftijd.
AdvertentieAdvertentieIk was jong en single en vanuit het perspectief van een buitenstaander weet ik zeker dat het logisch was.
'Waarom zou u zich hier nu zorgen over maken? Wacht tot je rustiger wordt. Dan … gewoon adopteren. "
De woorden kwamen uit een plaats van zorgzaamheid. Maar elke keer dat ik ze hoorde, prikte het een beetje meer.
advertentieDe waarheid was dat ik nog niet klaar was om adoptie als mijn levenspad te accepteren.
Ik had altijd al moeder willen worden, maar ik had me dat altijd voorgesteld op dezelfde manier als voor alle anderen.
AdvertentieAdvertisementIk geloofde dat ik verliefd zou worden, zou trouwen, zwanger zou worden en in staat zou zijn om voor mijn kind te zorgen vanaf het moment van de conceptie.
Toen ik voelde dat die keuzes bij mij weggerukt waren, begon de adoptie aan te voelen als het restant dat ik nog had.
En hoe meer mensen het mij aanboden als de ogenschijnlijk eenvoudige oplossing, hoe meer ik het idee had dat ik dit tweederangs pad naar ouderschap gewoon zou accepteren.
Omdat ja, op het hoogtepunt van mijn verdriet over onvruchtbaarheid, zo begon ik adoptie te zien.
Ik ben niet trots op. Maar ik was zo boos. En bedroefd. En pijn.
AdvertentieAdvertentieWaarom kon iedereen om me heen gewoon een vingerknip maken en zwanger zijn, terwijl ik eigenlijk te horen kreeg dat ik gewoon moest nemen wat ik kon krijgen en er dankbaar voor was?
Lees meer: Praten met uw kind over hun adoptie »
Een verandering van hart
Het duurde jaren voordat ik dat gevoel voorbij was.
AdvertentieIk heb alleen vruchtbaarheidsbehandelingen nagejaagd, vastbesloten om mijn lichaam tenminste een kans te geven om een baby te dragen.
Toen het niet werkte, deed ik een stap achteruit en zei tegen mezelf dat ik zou wachten.
AdvertentieAdvertisementWacht totdat ik verliefd ben geworden. Wacht tot ik mijn partner had. Wacht tot iets anders de juiste stap leek om te nemen.
Ik ben niet dichter bij de acceptatie gekomen. Ik ben net verder weggegaan van de strakke greep die ik vasthield op hoe ouderschap er voor mij zou moeten uitzien.
En in de jaren die volgden, werkte ik aan genezing van zowel mijn lichaam als mijn hart. Ik gaf mezelf toestemming om niet alle antwoorden te hebben. Ik nam de druk weg.
AdvertentieToen gebeurde er iets.
Ongeveer vijf maanden na mijn dertigste verjaardag stuurde een vriend me een link naar een profiel van een klein meisje op een pleeg om een website te adopteren.
AdvertentieAdvertisement"Ik weet niet waarom," zei ze, "Maar ik zag haar en dacht net aan jou. "<999 Ik had in de voorgaande jaren helemaal niet nagedacht over adoptie. En ik had zeker niet nagedacht over het aanmoedigen of adopteren van een ouder kind.
Maar er klikte iets toen ik niet alleen keek naar het profiel van dit kleine meisje, maar ook naar de profielen van andere kinderen, zoals haar die op zoek was naar huizen.
Het voelde niet langer als tweede beste. Plots voelde het als alles waarop ik had gewacht.
Lees meer: De grootste angst voor adoptieouders is:
Een plotselinge verandering in de plannen
Mijn hart ging bijna over één nacht open.
Ik begon te geloven dat het adopteren van een ouder kind door pleegzorg iets was wat ik moest doen.
Ik begon bijna onmiddellijk met lessen voor mijn pleegzorgcertificering, en ik begon echt opgewonden te raken over het vooruitzicht om die slapeloze babyjaren over te slaan en in plaats daarvan een kind in mijn leven te brengen dat anders misschien nooit een eigen plek zou vinden om naar huis te bellen.
Een kind dat me echt, echt nodig heeft.
Het leven had andere plannen.
Vier jaar later kan ik met zekerheid zeggen … het was allemaal zo erg bedoeld. Leah Campbell, adoptieouder
Nog maar drie maanden nadat het eerste profiel naar mij was gestuurd, en op de dag van mijn laatste pleegzorgcertificering, bevond ik me in een verloskamer die de pasgeborene vasthield en die mijn dochter zou worden.Ik had haar andere moeder toevallig een week eerder toevallig ontmoet, omdat ze verwoed op zoek was naar iemand die de baby kon dragen die ze nog bij zich had. De details van ons adoptieverhaal zijn ongelooflijk uniek, maar vier jaar later kan ik met zekerheid zeggen … het was allemaal zo erg bedoeld.
We hebben een extreem open adoptie en ik ben altijd dankbaar voor de connecties die we hebben kunnen onderhouden met de andere familie van mijn dochter.Ik ben ook zo verliefd op dit kleine meisje, tot het punt dat ik niet kan geloven dat ik ooit heb gedacht, zelfs voor een seconde, dat adoptie een minder goede manier kan zijn om ouder te worden.
Lees meer: Een geadopteerde baby borstvoeding geven »
Een lange, emotionele weg
Een ding dat je me nooit zult horen vertellen aan een vrouw die worstelt met onvruchtbaarheid, is "gewoon adopteren. "
Ik ben ervan overtuigd dat adoptie een roeping moet zijn om te werken. Je moet het willen, niet omdat je niets anders kunt hebben, maar omdat het is waar je hart je eigenlijk leidt.
Ik weet ook uit ervaring dat alleen omdat je er nu niet bent, niet betekent dat je dat nooit zult zijn.
Adoptie is een te groot probleem om aan te gaan met allesbehalve volledige intentie. Lori Holden, adoptie auteur
"Adoptie is een te groot probleem om met alles behalve volledige intentie aan te gaan," legde ze uit. "Er zijn gewoon te veel problemen die je onderweg kunt tegenkomen die te moeilijk zijn om ermee om te gaan als het niet iets is waar je hart in is." Daarom is het belangrijk om naar een vredesoord te komen met onvruchtbaarheid eerst."Het vullen van de wieg is niet hetzelfde als het oplossen van onvruchtbaarheid. "Zei Holden. "Door adoptie een moeder of vader te maken, wordt het ouderschapsprobleem opgelost, maar toch blijven we niet in staat om een kind te vormen en een kind te krijgen met het DNA van onze en onze geliefde.Dit kan in de loop van de jaren zichtbaar worden wanneer we ons bij gelegenheid realiseren dat we een kind hebben met een voor ons onbekend temperament of interesse of vaardigheden. We kunnen het opmerken wanneer de uitdrukking van ons kind ons herinnert aan een biologische ouder. "
Deze flitsen kunnen gevoelens van jaloezie of verdriet of onzekerheid oproepen. "Ze lijkt te veel op haar en niets op mij. "
Op die momenten kunnen we ons buitengesloten voelen, haatdragend, verminderd. Zullen we toestaan dat deze emoties ervoor zorgen dat we reageren vanuit een gekwetste plek? Of zullen we een moment nemen om te begrijpen wat er in ons omgaat en kiezen hoe we reageren op onze emoties? "
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat, totdat je op een plek van vrede met onvruchtbaarheid bent, het omgaan met die emoties die hand in hand gaan met adoptie op een gezonde manier bijna onmogelijk is.
Lees meer: Net als Hoda, een gezin stichten na 40 »
Hoe lang moet je wachten?
Volgens federale overheidsstatistieken zijn er ongeveer 427.000 kinderen in pleegzorg met een gemiddelde leeftijd van 8.
Er zijn ook ongeveer 111.000 kinderen die wachten om te worden geadopteerd.
Dus, duidelijk is de behoefte daar.
Maar hoe lang moet een persoon die nog steeds in onvruchtbaarheid rouwt wachten voordat hij adoptie uitvoert?
Holden vertelde Healthline: "Ik heb gemerkt dat verdriet de neiging heeft om in een spiraal te komen in plaats van een lineaire manier. Het kan onrealistisch zijn om te wachten tot alle verdriet is opgelost - gebeurt dat ooit zelfs? Maar er is een gevoel van acceptatie dat uiteindelijk komt als we toestaan dat onze gevoelens worden gevoeld en misschien zelfs worden vrijgegeven. De spiraal heeft de neiging na verloop van tijd in intensiteit te verminderen. Met de hulp van een goede therapeut, en met de bedoeling om te gaan met gevoelens van verdriet als ze elke keer ronddraaien, kunnen we een plaats van acceptatie van onvruchtbaarheid en opwinding over adoptie krijgen als pad naar ouderschap. "
Dat punt bereiken is voor iedereen anders en sommigen komen daar misschien nooit helemaal uit. Dat is ook goed. Adoptie is niet voor iedereen.
Van de verschillende adoptieouders waar Healthline mee sprak, waren er heel wat verschillende antwoorden over het moment van adoptie.
Ik denk niet dat ik het hoofdstuk over onvruchtbaarheid in mijn leven had kunnen afsluiten zonder IVF te proberen. Kim Freitas, adoptieouder
Sarah Allen uit Australië en Amber Mary uit Alaska, zeiden allebei dat ze wensten dat ze niet zoveel jaren (en zo veel geld) hadden verspild aan vruchtbaarheidsbehandelingen en eerder naar adoptie waren overgegaan. Ondertussen weergalmde Kim Freitas enkele van mijn eigen gevoelens en zei: "Ik denk niet dat ik het hoofdstuk over onvruchtbaarheid in mijn leven had kunnen afsluiten zonder IVF te proberen. Dat was mijn sluiting, om zo te zeggen. "
Ik persoonlijk moest het proberen. Ik moest die dozen nakijken en weglopen van de droom van de zwangerschap wetende dat ik het tenminste een kans had gegeven.Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik ooit in staat zou zijn geweest om over te gaan tot adoptie als ik niet eerst had geantwoord op die aanhoudende "wat als. "En hoewel ik geen gelukkige gevoelens heb met betrekking tot de twee IVF-rondes die ik heb gevolgd, heb ik de neiging om het gevoel te krijgen dat dingen gebeuren zoals ze worden verondersteld.
Als ik eerder naar de adoptie was gekomen, zou ik mijn kleine meid niet hebben … en ik kan me niet voorstellen dat mijn leven op een andere manier uitdraait.
