Moeten we de depressie in stadia diagnosticeren?
Inhoudsopgave:
- Levin zegt dat de symptomen in 2013 uit het niets lijken te komen. Hij kon niet slapen of eten en schatte dat hij ergens tussen de 40 en 60 pond was kwijtgeraakt. Hij ervoer aanvallen van onbeheersbaar huilen. Socialiseren met vrienden was een strijd.
- Patel is een psychiater en een professor in de afdeling Global Health and Social Medicine aan de Harvard Medical School. Hij voerde aan dat de DSM-5 criteria niet goed werken voor depressie, omdat "er geen duidelijke definiërende lijn is die onderscheidt tussen de ellende van het dagelijks leven van de" stoornis "die baat kan hebben bij een klinische interventie."
- Dat kan uitdagingen opleveren, omdat patiënten mogelijk terughoudend zijn om persoonlijke gegevens te delen.
Al Levin, een schoolbeheerder in St. Paul, Minnesota, heeft tweemaal een depressie ervaren, maar de tweede keer was dramatisch slechter dan de eerste keer.
Hij beschreef zijn eerste aanval van depressie, die plaatsvond in 2010, als 'situationeel'. "Hij had net een grote promotie gekregen en had vier jonge kinderen thuis, waaronder een pasgeboren tweeling.
"Het was een beetje een huis dat in chaos verkeerde, maar ook een moeilijke, uitdagende, nieuwe positie op het werk," legde Levin uit. Nadat hij symptomen begon op te merken, ging hij naar zijn huisarts, die medicijnen voorschreef en cognitieve gedragstherapie aanbeveelde, ook wel gesprekstherapie genoemd. Levin herinnerde eraan dat hij zich na ongeveer twee maanden behandeling beter begon te voelen. Maar in 2013 werd hij getroffen door een tweede aanval van depressie die zoveel erger was, waardoor hij zich afvroeg of hij ooit volledig hersteld was van zijn eerste ervaring.
Veel mensen die een depressie ervaren ontvangen nooit een formele diagnose of een behandelplan, deels vanwege hiaten in de geestelijke gezondheidszorg.
Aan de andere kant geloven sommige onderzoekers en clinici dat bepaalde groepen patiënten overdiagnosticeerd zijn en overdreven zijn met depressie. Dat kan het zorgstelsel uitrekken en mensen blootstellen aan onnodige behandelingen.
Gezien de impact van depressie op de volksgezondheid, zoeken steeds meer onderzoekers naar oplossingen voor deze problemen.
Op dit moment is het diagnosticeren van een depressie meestal een dubbel proces, of u hebt een depressie of u niet. Psychiaters en andere zorgverleners gebruiken gevestigde diagnostische criteria om de beslissing te nemen.
Maar wat als er een betere manier was om depressieve symptomen te classificeren en te behandelen?
Diagnose van depressie in etappes kan een antwoord zijn.
Sommige deskundigen zijn van mening dat depressie in fasen moet worden gediagnosticeerd op basis van de ernst en frequentie van de symptomen. Dat betekent dat behandelingsplannen mogelijk beter kunnen worden aangepast aan de behoeften van elke persoon.
Een raadspel: waar is de grens tussen gezond en ongezond?
Levin zegt dat de symptomen in 2013 uit het niets lijken te komen. Hij kon niet slapen of eten en schatte dat hij ergens tussen de 40 en 60 pond was kwijtgeraakt. Hij ervoer aanvallen van onbeheersbaar huilen. Socialiseren met vrienden was een strijd.
Om depressies te diagnosticeren, vertrouwen zorgverleners meestal op wat ze zien en wat patiënten vertellen over hun symptomen.De ervaringen van Levin laten zien hoeveel deze symptomen kunnen variëren, zelfs voor dezelfde persoon.
"De standaardmanier [om een depressie te diagnosticeren] is door een interview door een getrainde clinicus," zei Jonathan Flint, MD, hoogleraar psychiatrie en biobehavioral Sciences aan de Universiteit van Californië, Los Angeles (UCLA). "De diagnose wordt gesteld op basis van het voldoen aan een aantal criteria, waarover in de afgelopen 50 jaar overeenstemming is bereikt en die regelmatig worden herzien en bijgewerkt. In de Verenigde Staten worden standaardcriteria voor het diagnosticeren van depressieve stoornissen gepubliceerd in de diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen, die zich momenteel in de vijfde editie bevindt (DSM-5).
Er is geen duidelijke definiërende lijn die onderscheid maakt tussen de ellende van het dagelijks leven van de 'stoornis' die baat kan hebben bij een klinische interventie. Dr. Vikram Patel
Om aan de criteria voor depressieve stoornis (MDD) te voldoen, moet een persoon ten minste vijf symptomen ervaren die geassocieerd zijn met MDD gedurende een periode van ten minste twee weken. Een van die vijf symptomen moet een depressieve stemming zijn, of verminderde interesse of plezier in activiteiten.
Andere mogelijke symptomen zijn:zelfmoordgedachten
schuldgevoelens of waardeloosheid
- problemen bij het concentreren of nemen van beslissingen
- slaapstoornissen
- veranderingen in gewicht of eetlust
- geagiteerde of vertraagde bewegingen of spraak
- vermoeidheid
- De criteria lijken op het eerste gezicht overduidelijk. Maar afhankelijk van de symptomen kan het voor een arts moeilijk zijn om te bepalen of een persoon depressies heeft of slechts tijdelijk verkeert. Soms hebben mensen met een depressie ook slecht inzicht in hun toestand - dus hoewel ze symptomen hebben, zijn ze zich mogelijk niet bewust van deze symptomen of onderschatten ze hoe ze worden beïnvloed door hun depressie.
- Het beoordelen van iemand op een depressie is ook ingewikkeld als de problemen van die persoon verband lijken te houden met een specifieke situatie.
Het is niet ongebruikelijk dat grote gebeurtenissen in het leven - zoals een geboorte of een moeilijke nieuwe baan - stress, humeurigheid en slapeloze nachten veroorzaken.
Diezelfde gebeurtenissen kunnen echter ook aanleiding zijn voor geestesziekten, zoals Levin denkt dat ze misschien zijn geweest voor zijn eerste aanval van depressie.
Dit leidt tot een grotere vraag op het gebied van de psychiatrie: waar ligt de grens tussen gezond en ongezond?
Wanneer die lijn op de verkeerde plaats wordt getekend, krijgen sommige mensen die behandeling nodig hebben het misschien niet. Anderen kunnen een behandeling krijgen die niet werkt of een behandeling die ze helemaal niet nodig hebben.
Een gefaseerde benadering
In een essay dat dit jaar in PLoS Medicine werd gepubliceerd, schetste Vikram Patel, MBBS, PhD een gefaseerd model voor de diagnose en behandeling van depressieve symptomen.
Patel is een psychiater en een professor in de afdeling Global Health and Social Medicine aan de Harvard Medical School. Hij voerde aan dat de DSM-5 criteria niet goed werken voor depressie, omdat "er geen duidelijke definiërende lijn is die onderscheidt tussen de ellende van het dagelijks leven van de" stoornis "die baat kan hebben bij een klinische interventie."
Het alternatieve model van Patel classificeert mensen in vier stadia:
wellness
distress
- depressieve stoornis
- recidiverende of refractaire depressieve stoornis
- Onder dit model zouden mensen met milde tot matige symptomen niet langer gediagnosticeerd zijn met MDD. In plaats daarvan zouden ze worden geclassificeerd als 'nood'. Ze zouden worden behandeld door hun huisarts of community-based programma's, met "lage intensiteit interventies. "
- Deze interventies kunnen bijvoorbeeld peerondersteuning of webgebaseerde therapie omvatten.
Mensen die ernstige symptomen ontwikkelen, zouden gediagnosticeerd worden met een depressieve stoornis. Op hun beurt zouden ze worden behandeld met intensievere therapieën. Als hun symptomen terugkwamen of niet op de behandeling reageerden, werd de diagnose recidiverende of refractaire depressieve stoornis gesteld. Op dat moment zouden ze worden verwezen naar aanbieders van geestelijke gezondheidszorg voor gespecialiseerde ondersteuning.
Patel stelde voor dat dit model de overdiagnose zou beperken en de geestelijke gezondheidszorg beter zou richten op mensen die ze het hardst nodig hebben.
"De ensceneringbenadering minimaliseert het gebruik van medicatie en psychotherapie voor diegenen die er het meest waarschijnlijk behoefte aan hebben en van profiteren, en stelt ons in staat om veel meer mensen met depressieve symptomen in de bevolking te bereiken", zegt Patel.
Gevraagd naar het gefaseerde model van Patel voor de diagnose en behandeling van depressie, zei Levin dat hij het logisch vindt.
"Ik vind het idee erachter erg leuk omdat ik denk dat er een continuüm is waar mensen op vallen met hun depressie," zei Levin. "Zoals, van 0 tot 10, waar vallen ze? Als iemand bij een 2 is en niet zo depressief, dan kunnen ze misschien wat therapie krijgen. Als ze opstaan in de richting van een 4, dan moeten ze misschien wat medicijnen proberen en talktherapie doen. En als ze niet in staat zijn om uit bed te komen, is het misschien tijd voor iets meer. "
" Maar een deel van dat is afhankelijk van de huisarts die echt zijn eigen beperkingen kent en daar eerlijk over is, "waarschuwde hij. "En hoeveel opleiding hebben huisartsen echt gehad rond geestesziekten? Hoe deskundig is die dokter en waar trekken ze die zin in: 'Ik moet u opzenden voor wat meer intensieve ondersteuning? '
Toen duidelijk werd dat de hulp van zijn huisarts in 2013 niet genoeg was, begon Levin een psychiater te zien. Uiteindelijk schreef hij zich in voor een drie weken durende gedeeltelijke hospitalisatieprogramma. Het hielp om zijn herstel te starten.
Tot op de dag van vandaag blijft hij aanwezig in een steungroep voor mannen met een depressie, hoewel hij al meer dan vier jaar geestelijk gezond is. "
Patel erkende de uitdagingen waarmee zorgaanbieders te maken kunnen krijgen bij het implementeren van zijn gefaseerde model.
"Het vereist een veel meer genuanceerde en persoonsgerichte benadering - in tegenstelling tot een one-size-fits-all benadering - voor het beheersen van depressieve symptomen," zei hij, "wat op zijn beurt weer meer vakbekwaamheid en toewijding vereist om effectief te implementeren. "
Nieuwe diagnostische hulpmiddelen
Welk model ze ook gebruiken, zorgverleners vertrouwen op wat patiënten zeggen over hun ervaringen om te beslissen wie aan de criteria voor MDD of andere depressieve stoornissen voldoet.
Dat kan uitdagingen opleveren, omdat patiënten mogelijk terughoudend zijn om persoonlijke gegevens te delen.
Het diagnostische proces omvat ook een zekere mate van subjectiviteit. Het is niet verrassend dat verschillende artsen soms verschillende diagnoses stellen voor dezelfde patiënt.
'Je bent afhankelijk van een subjectief rapport over hoe iemand zich voelt en subjectieve rapporten over wat mensen in hun verleden hebben meegemaakt,' zei Flint. "Dus, het is niet erg betrouwbaar. Zelfs als je veel tijd besteedt aan het trainen van artsen om die informatie uit de patiënt te halen, zou je waarschijnlijk slechts een akkoord van ongeveer 70 procent krijgen. "
Flint suggereerde dat meer onderzoek nodig is om hulpmiddelen te ontwikkelen om het diagnostische proces eenvoudiger te maken.
"Het idee dat we hebben bedacht, is om gegevens te verzamelen over een hele reeks aspecten van menselijk gedrag", zei hij. "Zelfs eenvoudige dingen, zoals waar mensen zijn of hoeveel ze zich verplaatsen, kunnen u nuttige informatie geven. "
Om deze gegevens te verzamelen, gebruiken onderzoekers nieuwe technologieën, zoals smartphones en draagbare volgapparatuur. In de toekomst kunnen geavanceerdere hulpmiddelen het proces eenvoudiger en nauwkeuriger maken.
"Als ik bijvoorbeeld iemand zie die depressief is, is een klassieke functie traagheid van spraak en verandering van toon," legde Flint uit. "Dat is tot nu toe allemaal gedaan door interviews, maar we kunnen machines trainen om veranderingen in je spraakpatronen op te pikken die erop kunnen wijzen dat je depressief bent. Dat zou iets kunnen zijn dat een algoritme voor computerleren eerder kon weten [uw arts], en als we dergelijke maatregelen hadden, zouden we waarschijnlijk eerder kunnen ingrijpen. "
Onderzoekers zijn ook op zoek naar biomarkers, zoals stoffen in het zweet of veranderingen in de structuren van de hersenen, waardoor het gemakkelijker kan worden om een depressie te diagnosticeren en te behandelen.
Voor het verkennen van nieuwe modellen en gereedschappen is samenwerking van vele experts nodig, inclusief psychiaters, huisartsen, computerwetenschappers, neurowetenschappers en anderen.
Het kan enige tijd vergen om verder te gaan dan de DSM-5-criteria, maar het is opwindend om te weten dat radicaal nieuwe manieren om de verschillende ervaringen die onder MDD vallen te diagnosticeren en te behandelen aan de horizon liggen.
Deze inhoud vertegenwoordigt de mening van de auteur en komt niet noodzakelijk overeen met die van Teva Pharmaceuticals. Evenzo heeft Teva Pharmaceuticals geen invloed op of ondersteunt zij producten of inhoud met betrekking tot de persoonlijke website van de auteur of sociale medianetwerken, of die van Healthline Media. De persoon (personen) die deze inhoud hebben geschreven, zijn door Healthline namens Teva betaald voor hun bijdragen. Alle inhoud is strikt informatief en mag niet worden beschouwd als medisch advies.
