Lessen die zijn geleerd tijdens het reizen met diabetes

Ik heb de afgelopen 18 jaar geleefd met diabetes type 1 en ik reis bijna maandelijks per vliegtuig voor zaken of plezier (of beide …). Je denkt waarschijnlijk dat ik nu al met diabetes naar beneden zou reizen. Maar in echte diabetesmode, ben ik constant bezig met leren en herleren van D-management tweaks de hele tijd - vooral wanneer ik onderweg ben!

The Insulin Debacle

Afgelopen weekend reisden mijn man en ik naar Phoenix voor een bruiloft met het gezin. Het was eind maart en het was mijn tweede keer dat ik die maand een koffer pakte. Met een zelfverzekerd en bereid om te reizen naar het zuidwesten, waren we weg! Toen ik in het vliegtuig was, alarmeerde mijn insulinepomp dat mijn reservoir (de trommel die insuline bevat) laag was, en ik zou spoedig een nieuwe vulling nodig hebben. Ik controleerde en had genoeg basaal om nog een paar uur te overleven, dus besloot ik om te wachten tot de lunch in plaats van door mijn handbagage te graven.

Toen we aankwamen in Phoenix, hongerden we, dus gingen we naar een lokaal Mexicaans restaurant met uitstekende recensies. Met een volle mand vol chips, gewoon mijn naam genoemd, was nu het perfecte moment om insuline te vullen. Maar het zat nog steeds in mijn koffer.

"Hé schat, kun je naar de auto rennen en mijn insuline en een reservoir pakken?" Ik vroeg mijn man toen ik mijn meter pakte om te testen. Een paar minuten later kwam hij terug en gaf me het reservoir met één hand terwijl ik de fles Humalog met de andere uitvisde. Of tenminste, dat was wat ik dacht dat hij aan het doen was.

Het volgende wat ik weet, is dat de fles insuline uit de hand van mijn man op de tafel rolt en van de tafel rolt en op de tegelvloer van het restaurant terechtkomt, met een luide landing < Crack! Yikes! Toen ik de fles pakte, voelde ik de koele vloeistof in mijn hand druipen. De fles insuline? Vernietigd. Totaal getotaleerd. Geen overlevingskans. Een snee in de bodem van de fles lekte nu tientallen eenheden waardevolle insuline.

Dood bij aankomst

Geleerde les:

Ik was eigenlijk goed in dit geval. Hoewel ik al meer dan 10 jaar geen fles insuline meer heb gebroken, neem ik in de regel altijd twee flessen insuline (of meer) mee op reis. Mijn man haalde de andere fles uit de auto (voorzichtig behandeld!) En ik was helemaal klaar voor mijn krab enchiladas. Het Debacle van de insulinepomp

De volgende dag was de bruiloft. Een heldere,

hete maartmiddag, een mooie ceremonie en een mooie bruid. We gingen de balzaal binnen en gingen zitten voor het avondeten. Ik testte mijn bloedsuikerspiegel tijdens het kletsen met mijn familie en mijn meter (een UltraLink) bracht mijn meting (een respectabele 184 mg / dl post-voorgerechten) door naar mijn insulinepomp van Medtronic.Ik was nog niet helemaal klaar om bolus te gebruiken, dus liet ik de dingen gewoon liggen zoals ze zijn. Totdat ik een vage piep zag onder mijn jurk vandaan. Weet je, waar ik mijn insulinepomp had laten knippen. Ik zat vast tussen mijn Spanx en mijn huid, zat mijn insulinepomp en het was niet gelukkig. "Knopfout", riep het. Oh nee. Niet hier. Ik probeerde het alarm op te ruimen, maar het mocht niet baten, dus schakelde ik de pomp uit door de batterij te verwijderen. Ik heb dit twee keer gedaan. Het werkte niet.

Partijkrasher

"Mijn insulinepomp is gebroken", zei ik tegen mijn man. Te oordelen naar de blik op zijn gezicht, weet ik niet zeker of hij zich realiseerde dat dat mogelijk was. "Ik moet Medtronic bellen." Ik haastte me naar buiten. Na een kort gesprek met de vertegenwoordiger van Medtronic was er een insulinepomp onderweg. Het zou 's nachts worden verzonden, maar het zou pas op maandagochtend aankomen (want natuurlijk, wanneer de pomp afbreekt, zal het op een zaterdagavond zijn).

Omdat we de volgende dag vertrokken en ik thuis een extra insulinepomp had, had ik slechts een dag basaal nodig. Ik heb verwoed Mike Lawson genoemd, een van onze cartoonisten hier in de '

mijn, die in Phoenix woont en Lantus gebruikt. Ik liet hem een ​​voicemail achter en stuurde vervolgens een half dozijn SOS-berichten op Facebook en Twitter. Toen mijn man naar buiten kwam om me te controleren, herinnerde hij me er zacht aan dat drie van zijn familieleden op de bruiloft doktoren zijn. Ik ben zeker in de juiste familie getrouwd! Na een snel telefoontje naar een apotheek op minder dan een kilometer afstand, was ik klaar met een fles insuline en meer spuiten dan ik ooit zou kunnen gebruiken. Geleerde lessen:

een paar. Namelijk: als u hardop wilt huilen, breng dan een recept voor Lantus mee met wanneer u op reis bent! Het bewaren van uw noodvoorschrift in de medische map van uw archiefkast is niet nuttig als uw pomp sterft terwijl u op vakantie bent. Of misschien ben ik dat gewoon. Hoewel ik in bijna 7 jaar geen pompdefect heb aangepakt, kunnen ze zonder waarschuwing gebeuren en zijn ze onvoorspelbaar. Het is altijd beter om voorbereid te zijn dan te klauteren tijdens een belangrijke gelegenheid om te krijgen wat je nodig hebt om te overleven. Het TSA-debacle

Onze reis naar Phoenix was kort en we waren de volgende dag vóór 12.00 uur op de luchthaven. Zonder insulinepomp dacht ik dat beveiliging voor een keer in mijn leven een eitje was. De TSA-officier gebaarde me door de normale metaaldetector, waar ik eigenlijk teleurgesteld over was, omdat dit de perfecte tijd zou zijn geweest om probleemloos door de backscatter-machine te gaan! *

Zucht * Denkend dat ik vrij en helder was, verzamelde ik mijn bezittingen. Dan steekt plotseling een TSA-officier mijn handtas omhoog en zegt: "Ik moet deze tas onderzoeken." Ervan uitgaande dat het verband hield met het pakket spuiten, heb ik geen aandacht aan deze kleine vertraging besteed. Ze hield mijn Juicy Juice juice-doos omhoog. "Dit is 6. 75 oz."

Ja, ja dat is het.

"Ik ben een diabeet", leg ik uit.

'Ik moet het testen', zegt de TSA-officier.

"Maar ik ben hier vaak mee door gegaan," antwoord ik. En ik heb. Tientallen keren. Nooit tot dusverre een probleem gehad.

Dit lijkt de officier niet in de war te brengen."Ik moet het openen om het te testen." Het is een juice box. Je kunt een juice box niet hersluiten.

Bloed kokend, ik zwaai met mijn hand. "Bewaar het gewoon." Ik besluip, hou de tranen tegen de onrechtvaardigheid van dit alles en de verergering diabetes heeft me dit weekend veroorzaakt. Mijn man probeert me te troosten, maar ik moet gewoon afkoelen.

Geleerde les:

U bedoelt anders dan te bevestigen dat de TSA zuigt? * Opnieuw zuchten * Zoals Jeff Hitchcock opmerkte toen ik op Facebook ademde, zijn juice boxes volstrekt legitiem als het gaat om het passeren van TSA-beveiliging. Maar mijn protesten gingen niet erg ver met deze vrouw. Ik had meer met haar kunnen ruzie maken. Ik had om haar supervisor kunnen vragen. Of ik had dat document van TSA kunnen overleggen waarin wordt uitgelegd welke diabetesvoorraden zijn goedgekeurd om zonder problemen door de beveiliging te gaan. Raad eens welke gemakkelijker zou zijn geweest? Ja, het verdomde stuk papier. Moraal van het verhaal

Er is een nooit eindigende lijst van manieren waarop diabetes het leven ingewikkelder maakt, en problemen met reizen zijn niets nieuws. Ik heb het geluk gehad dat ik het zo ver heb gehaald zonder veel problemen te hebben. Ik ken veel, veel meer mensen die veel meer pijnlijke ontmoetingen met TSA hebben gehad dan insulinepompen en flessen insuline, maar de combinatie van alle drie binnen 48 uur was gewoon te veel.

Met het zomerse reisseizoen binnenkort in een hogere versnelling, heb je D-reislessen waar de rest van ons van zou kunnen leren?

Mijn belangrijkste les van deze ervaring? Hoewel mijn vakantie nog steeds leuk was, is wat ik nu echt

kan gebruiken een vakantie van diabetes! Disclaimer: inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie.

Disclaimer Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.