MedX Stanford 2014: The Empathy-editie

De jaarlijkse MedX-conferentie op Stanford University is anders dan andere gezondheidszorg conferentie. Ten eerste, omdat het eenvoudig fantastisch is, organiseert organisator Larry Chu alles uit wat nodig is om een ​​nachtclubachtige atmosfeer te creëren, compleet met podium en licht decor om de MTV-prijzen te evenaren; verse bloemen; een on-site Technology Hub met 3D-scanning-demo's; een wellnessruimte met aromatherapie en een gekoeld houdgebied voor medicatie; en meer.

Maar tegelijkertijd heeft Larry ervoor gezorgd dat de stemmen van patiënten tijdens dit driedaagse evenement sterk worden doordrenkt, wat de echte realiteit van het leven als patiënt illustreert door een reeks "Ignite" -besprekingen.

Een absolute showstopper dit jaar kwam van onze eigen Erin Gilmer, van de Diabetes Community (@GilmerHealthLaw), die niet goed genoeg was om te reizen maar deze vooraf opgenomen Ignite talk getiteld "The Underserved Patient." >

(

Noot van de redactie: zet je schrap voordat je kijkt naar) "De mensen met een te laag beloop zijn niet afgescheiden of anders dan wij. Het onderbediende kan een van de mensen in deze kamer zijn. Ik ben soms verbijsterd om te zien hoe gescheiden mensen zijn van degenen die ze ogenschijnlijk helpen.We hebben het nodig dat we niet 'wij versus zij' zijn. Sommigen van ons zijn of zullen ze worden. "IK BEN HEN," zegt Erin … <

Een wat lichtere versie kwam van Sarah Kucharski van het blog

Afternoon Napper

: Ook Sarah heeft me weggeblazen met haar welsprekende benadering van de oproep van de ePatient voor empathie: Zie ik

Hoor me

Voel mij en neem mij

We moeten manieren vinden om samen te werken, ook al zal het niet gemakkelijk zijn.

Een andere geweldige Ignite talk werd gepresenteerd door de Kim Vlasnik van de Diabetes Community, van

Texting My Pancreas, over het You Can Do This Project en de kracht van woorden. Ga Kim! (Onze D-Community was uit de strijd, tussen haakjes: Howard Look of Tidepool en Doug Kanter van Databetes presenteerden zich, Christopher Snider was bij de hand om een ​​panel te modereren en Scott Strange en Heather Gabel waren aanwezig op ePatient-beurzen.) <

In totaal waren er ongeveer 8 ePatient Ignite-gesprekken. Video's van deze en andere MedX 2014-gesprekken worden deze week gecompileerd en gepost.

De magie van deze conferentie is dat het op de een of andere manier gelukt is om deze krachtige getuigenissen van patiënten te combineren met het creëren van buzz over de meest opwindende nieuwe gezondheidstechnologieën en web-dingen - zonder enige incongruentie - sinds de start in 2012. Dit jaar, voor Zo leerden aanwezigen dat prothetische handen worden geproduceerd door 3D-printers in een programma onder leiding van Dr. Jon Schull. Wauw, hightech!

En in de volgende ademhaling hoorden we over "Safety Net" -ziekenhuizen van Veenu Aulukh van het Centre for Care Innovations in San Francisco.Dit is een netwerk van ziekenhuizen en klinieken die zorgen voor de meest kwetsbare bevolkingsgroepen met uitdagende gezondheidsproblemen en psychosociale behoeften. Veenu moedigde de hal vol met innovators in de gezondheidszorg aan om na te denken over deze patiëntenpopulatie - die 'doorgaans niet wordt erkend op conferenties over gezondheidstechnologie'. De beste oplossingen voor hen zijn wellicht de eenvoudigste dingen, zoals sms-berichten.

Toen waren er gesprekken over zaken als "digitaal burgerschap in het curriculum voor medische opleidingen" (om de volgende generatie artsen online te krijgen!), En over "het opnieuw ontwerpen van de voedselallergie-ervaring" van een groep kindermama's die een serie van video's over het onderwerp dat viral ging. Het leiden van die groep was Dr. Joyce Lee, die ook een groot voorvechter van diabetes en sociale media is geweest.

De lijst gaat maar door … maar wat mij opviel was het "niet-officiële" thema van EMPATHY dat ik dit jaar heb opgepikt. Elke spreker, hoe klinisch of academisch ook, leek aan te nemen dat de baan van zorgaanbieders aan het veranderen is. Het gaat niet langer alleen om de mechanica van het afnemen van tests en het voorschrijven van medicijnen; het gaat over het vragen aan patiënten, vanaf het moment dat ze door de deur lopen: "Wat heeft jou het meest aan?"

Een van de sprekers wees op deze uitstekende presentatie van de Canadese voorstander Randy Filinski getiteld "Stories Trump Data … Relationships Trump Stories." Er wordt gesproken over de elementen van een "goede" patiëntervaring en over hoe aanbieders moeten overgaan van "het doen van patiënten" naar "doen voor patiënten" naar het uiteindelijke "doen met patiënten". Amen.

Een van de eye-openers voor mij kwam eigenlijk tijdens het Donderdag Pre-day MedX-evenement over Healthcare Innovation. Er was een panel bestaande uit vier leidinggevenden in het ziekenhuis (enigszins verrassend, alle vrouwen). Hen werd gevraagd te beschrijven waar zij hun prioriteiten op het gebied van kostenbesparingen plaatsten versus innovaties te introduceren om de workflow van hun ziekenhuizen te verbeteren. Kijk, ze spraken allemaal over werken om een ​​beter begrip te krijgen van: "Waar geeft de patiënt om?"

Het lijkt erop dat deze instellingen steeds meer worden geëvalueerd op patiëntenevaluatieformulieren, vaak met behulp van vragenlijsten genaamd PROM's - Patiëntgerichte uitkomstmaten. Welnu, er is iets nieuws!

'Toen ik door de medische school ging, zagen we nooit een score voor geduldige betrokkenheid, we bespraken nooit de kosten van wat dan ook.We hadden geen idee van resultaten nadat de patiënt onze zorg had verlaten … dus dit is een grote stap om te nemen,' zei panellid Vivian Lee, die CEO is van de University of Utah Hospitals.

Iemand kwam uit het publiek om de mensen van de Stanford Medical School aan te spreken: "Dus heb je het leerplan van de med school veranderd om betrokkenheid te leren ?!"

Van ergens in de kamer kwam de antwoord: "Ja, de focus ligt op het voorbereiden van professionals in de gezondheidszorg van de toekomst." Een deel van het programma is nu patiëntbetrokkenheid en we zijn afgestemd op kwaliteit, kosten en de waarde die aanbieders proberen te bieden."

En wist je dat er zoiets bestond als een Healthcare Empathy Consultant op hoog niveau? Yup, Bridget Duffy van Vocera Communications beschreef hoe ze door het land reist en advies geeft aan grote ziekenhuizen en klinieken over hoe ze de basale menselijke ervaring van patiënten die hun deuren betreden kunnen verbeteren - "door gebruik te maken van de kracht van actief betrokken artsen, verpleegkundigen en werknemers." Duffy creëerde een van de eerste programma's van de natie om de ziekenhuisatmosfeer te verbeteren, en diende een termijn als Chief Experience Officer van de Cleveland Clinic (wat, CXO?), de eerste senior positie in zijn soort in de gezondheidszorg (ze won de Quantum Leap Award voor het nemen van het risico om interne veranderingen in haar vakgebied aan te moedigen en is in het tijdschrift HealthLeaders opgenomen als een van "

20 People Who Make Healthcare Better

.")

Ze gaf een geweldige toespraak over hoe ziekenhuizen en klinieken mensen traditioneel de-humaniseren, beginnend met het wegnemen van erfgenaam persoonlijke bezittingen en stop ze in vernederende papieren gewaden met hun achterzijden hangen. "We nemen de waardigheid van mensen weg. Dat moet veranderen, "zei ze. Ze was instrumenteel in het overtuigen van designer Donna Karan om de alomtegenwoordige ziekenhuisjas opnieuw te ontwerpen. Jammer genoeg heeft mijn plaatselijke ziekenhuis dit nog niet omarmd - behalve in het mammogramcentrum, waar de toga's echt zoals spa-gewaden. Nice.

En tot slot, over het onderwerp empathie, was er een geweldige discussie over al deze zelf-tracking apparaten die we enthousiast zouden moeten zijn over, maar meestal niet - omdat "ik als patiënt wordt gevraagd om dingen te meten die mij door anderen zijn opgelegd, niet de kwaliteit van levensmaatregelen waar ik om geef", merkte artritis ePatient advocaat Britt Johnson op van de

HurtBlogger

"Heeft het voor mij de moeite om die gegevens daar te plaatsen? Ik haal er niet veel uit. Mijn ziekte is willekeurig en kan niet worden gekwantificeerd, "zei ze.

Welnu, diabetes kan zeker worden gekwantificeerd - misschien te veel. Daarom merkte ik dat ik krachtig knikte toen ze eraan toevoegde:" De psychologie van zelftracking is niet genoeg aangesproken. Het veroorzaakt vaak schuld bij patiënten. " Kyra Bobinet, een arts van Stanford en" Engagement Behavior Designer "voegde eraan toe dat het emotionele niveau van alle wearables en apparaten beter moet worden aangepakt. De eerste orde van zaken is om ze echt te maken aantrekkelijk, en als er iets misgaat, "laat ze zich verontschuldigen!" zei ze. JA. Zou het niet leuk zijn, één keer, om uw glucosemeter of CGM of insulinepomp te laten zeggen: "Het spijt me"? Inderdaad, een beetje empathie gaat op een ontspannen manier … Bedankt aan MedicineX om dit te benadrukken.

Disclaimer

: Inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer details.

Disclaimer

Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.