Vooruit, stil staan
Inhoudsopgave:
We onderbreken dit programma voor een zeer belangrijke aankondiging: mijn jongste kind is officieel POTTY-TRAINED! Uit luiers en in een 'groot meisjesbed'. Emotioneel ben ik helemaal over de kaart …
* Elation! Het einde van het tushie-vegende tijdperk. Nooit meer schlepping de babyrugzak - mijn constante metgezel voor bijna 9 jaar nu! - gevuld met uitgegroeide luiers en kledij en boordevol zanderige kruimels van langverwachte snacks.
* Heartbreak. Ik voelde een beetje pijn op de borst toen we het huis twee jaar geleden uit babyflessen haalden, maar zoiets als dit. Daar staat de gedemonteerde wieg en de bijpassende commode, de in de prullenbak verpakte luieremmer en de zakken vol zacht, smal beddengoed wachten droevig in de regen op de vrachtwagen van het Leger des Heils. Nooit meer naar dit huis terugkeren. Ooit. Ze groeien op en net zo vermoeiend als het is geweest, zal ik deze magische tijd met mijn baby's voor de rest van mijn leven missen.
* Nog een gevoel, dat ik eerbied zou kunnen noemen, bij gebrek aan een betere term. Alleen het gevoel dat dit - dat zij - een mijlpaal is die mijn sterfelijkheid op de voorgrond heeft gebracht. Zou ik diabetes type 1 hebben gepresenteerd als ik niet voor het derde kind had gekozen? Was het niet de spanning van die laatste zwangerschap (en de daaropvolgende ziekte van het kind) die me over de rand zette? Dus de theorie gaat … Toch GEEN GEWELD, natuurlijk. Ik kon ons leven niet voorstellen zonder die zonnestraal!
Wat ik voel is een vreemde sensatie van het leven dat ons naar voren trekt. Ze beginnen echt op te groeien. Ze veranderen en leren en bloeien. Binnenkort zal deze "vroege jaren" fase niets dan een gelukkige herinnering zijn.
Ondertussen ben ik gemarkeerd voor het leven. De Foreverness van de diabetes lijkt me in het gezicht te slaan. Ik wil de geboorte van mijn kleintje niet associëren met deze ongelukkige levenslange zin, maar de realiteit is dat de twee met elkaar verbonden zijn.
Een van mijn sterkste herinneringen aan haar zoetheid was dat ik uitgemergeld lag in het ziekenhuis
Dus je hebt me ook gered, schat. Je maakt het leven de moeite waard om in leven te blijven. Dank je! Oh, en gefeliciteerd met je nieuwe ondergoed.
Disclaimer : inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team.Klik hier voor meer informatie.Disclaimer
Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.
