Type 1 Diabetische aandelen Haar slechtste diabetes angsten
Inhoudsopgave:
Ik leef in doodsangst dat ik een nacht zal verknallen en een grote dosis Novoloog zal nemen in plaats van de vereiste langwerkende Lantus. (Dat zou natuurlijk hypoglycemisch coma betekenen.) Of op een slaperige ochtend neem ik mijn dosis Lantus weer per ongeluk en een overdosis op die manier. Het zou ZO GEMAKKELIJK zijn om te doen. De meeste nachten (en ochtenden) slaap ik half als ik toch injecteer. Ik zal binnenkort een fout maken en het zal niet mooi zijn.
Maar er zijn andere angsten. Duistere, die op de loer liggen achter mijn bewustzijn, achter de muur van opgewektheid die ik heb opgericht: ik zal niet in staat zijn om voldoende controle te houden over mijn diabetes, en ik zal over een jaar of tien mijn benen verliezen, mijn zenuwen, mijn tandvlees en tanden … Of erger, ik zal ijverig zijn, en goede controle behouden over mijn bloedsuikers gedurende vele lange bewerkelijke jaren, en NOG STEEDS last hebben van diabetische complicaties.
Dit laatste lijkt het geval te zijn met lieve Kerri van SixUntilMe, een twintiger type 1 die op zesjarige leeftijd werd gediagnosticeerd. Zoals haar artsen onlangs 'een opzwelling van de oppervlaktelaag van het netvlies' vonden - wanneer een deel van het oog niet voldoende zuurstof krijgt vanwege een beschadigd bloedvat, 'leeft ze op dit moment mijn grootste angst. En heel dapper. En met een zeer ondersteunende partner lijkt het.
Maar dit is wat haar artsen haar hebben verteld: "Houd je suikers zoveel mogelijk laag, en cardiovasculaire oefeningen minstens drie keer per week." We zullen opnieuw dilateren in september. " September! ! Dat is een heleboel maanden om doelloos te drijven in de Zee van Onbekende Angst. En zij hebben haar blijkbaar ook specifiek gelast om niet op internet te gaan surfen voor informatie over haar toestand, e. g. "dat maakt je gewoon te veel zorgen." Zijn ze gek geworden? ? Hoe kon ze dat niet, als ze tot september moet stoven? !
Nu ben ik al een aantal weken in die gestoorde animatietoestand van halfziek. Loopneus, keelpijn, pijnlijk oor … niet helemaal uit de baan, maar denkend dat ik het niet overdrijf, om mezelf te beschermen tegen het ziek worden van. Dus ik ben van mijn trainingsroutine en chagrijnig erover. Krijg ik het ooit nog een keer? Ik HAAT niet aan lichaamsbeweging. En Kerri's hachelijke situatie doet me denken aan waarom ik het zo heilig houd. Ik ga morgen naar de sportschool, verdomme! Keelpijn of nee! Ik zou God willen dat ik iets kon doen om Kerri te helpen. Maar ik kan het niet. Het beste wat ik kan doen, is iets om me te helpen. En om mijn gedachten af te leiden van mijn ergste angsten …
