Een Nationale Parken Type 1 Diabetes Road Trip | DiabetesMine

Reizen kan zo'n ongelooflijke ervaring zijn, maar te vaak beseffen mensen met diabetes niet dat ze enkele van de meest spectaculaire avonturen van deze wereld aan kunnen.

Oud type 1 Jeremy Larsen hoopt dat te veranderen. Hij is een Amerikaan die al meer dan drie decennia bij T1D woont en het afgelopen decennium in Osaka heeft verbleven op het belangrijkste eiland van Japan. We hebben Jeremy ongeveer vier jaar geleden geïntroduceerd toen hij zijn blog en website 70-130 aan het maken was, gebaseerd op zijn doelen om zonder grenzen te leven terwijl hij in dat BG-bereik bleef.

Nu is Jeremy begonnen aan een spannend nieuw avontuur hier in de Verenigde Staten: de

Nationale Parken T1D Road Trip , een reis van drie maanden door de Verenigde Staten, het bezoeken van meerdere nationale parken allemaal tijdens het beheren van zijn eigen diabetes, en het vergroten van het bewustzijn en geld voor de JDRF. Hij bereikte onlangs de helft van zijn 90-daagse reisavontuur en vandaag zijn we verheugd dat Jeremy zijn verhaal deelt met onze lezers hier in de mijn.

Een nationale road trip met T1D, door Jeremy Larsen

Ik werd vanochtend wakker in een kleine tent bij een rustig beekje. Het was zes uur 's nachts en ik slingerde uit mijn slaapzak, ritste de tentdeur open en strompelde de morgen in die langzaam oplichtende dageraad voor mijn eerste bloedsuikercontrole van de dag.

Het was 117 - een triomf, aangezien mijn bloedbloedsuikers op de weg tot nu toe niet zo geweldig zijn geweest. Ik ging bij de vogels in hun vrolijke getjilp. Een goede diabetesmorgen inderdaad!

De afgelopen zes weken waren een waas van campings, motels, woestijnen, moerassen en bossen. En natuurlijk insulinepennen en teststrips. Dit is het soort ongewone leven dat ik tegenwoordig heb: gedurende drie maanden rijd ik door Amerika, bezoek ik nationale parken en maak ik prachtige tochten door enkele van de mooiste landschappen van het continent.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik naar bijna 20 nationale parken geweest en ben ik door 17 staten gereden over 8, 000 mijlen, meestal op kleine tweebaanswegen. En ik ben pas halverwege klaar.

De National Parks T1D Road Trip combineert drie dingen die ik leuk vind: naar nieuwe plaatsen reizen, andere diabetici inspireren om hun dromen te volgen en geld inzamelen voor JDRF, de toonaangevende wereldwijde diabetesorganisatie voor onderzoek op het gebied van diabetes.

Dit idee begon een paar jaar geleden toen ik me realiseerde dat er meer nationale parken zijn in de VS dan ik wist. Voor de lol bracht ik ze allemaal in kaart en liet ik mijn gedachten afdwalen. Hoe zien deze plaatsen eruit? Hoevelen zou ik binnen kunnen komen, laten we zeggen, drie maanden? Hoeveel zou het kosten?

En wat zou de reis me leren over diabetes?

Hoe langer het idee zweefde, hoe meer het in steen werd gezet: ik moest dit doen. Ik had in verschillende jaren geen goede reis gemaakt en nooit langer dan twee weken. Ik zou de weg inslaan met alleen de vaagste plannen, de rest open laten voor gril en toeval. Klonk als weer een ongelooflijke ervaring die de wereld te bieden had. Wie was ik om nee te zeggen?

Gelukkig was het als docent Engels in Japan vrij eenvoudig om drie maanden vrij te hebben: mijn werk bestaat uit contracten voor de korte termijn en daarom heb ik mijn vertegenwoordiger net verteld dat ik tijdens deze periode geen contracten kon accepteren. Natuurlijk krijg ik ook geen drie maanden salaris, maar je moet je opofferen voor dit soort levensveranderende avonturen.

En wat een onbeschrijfelijke reis is het al geweest. Samen met mijn (niet-D) reispartner Masayo, heb ik spichtige bomen gezien die met hun armen zwaaien in de Joshua Tree in Californië. Gigantische cactussen hebben over me heen gekeken, alsof ze net uit een Road Runner-cartoon zijn gesprongen en zichzelf hebben geplant bij duizenden langs de weg in Arizona. Kikkers hebben luid gebrabbel in donker water terwijl ik libellen uitzwaaide en mijn vinger controleerde in het moerassige Barataria-reservaat van Louisiana.

Lawaaierige rivieren zijn overstemd door luidruchtiger regen toen ik belegerd zat, maar opgewonden in mijn waterdichte tent in de Great Smoky Mountains van North Carolina, en ik pakjes glucose een mijl onder de grond neergeslagen op een suiker-verpletterende wandeling in De majestueuze Carlsbad-grotten van New Mexico.

Tussen deze meeslepende ervaringen in heb ik een paar uur of een dag vrij gekregen om te schrijven over mijn reizen op mijn website, 70-130. com - genoemd naar mijn streefwaarde voor bloedsuikerspiegel. Ik hoop dat ik door de plekken te publiceren waar ik ben en eerlijk te zijn over mijn diabetessuccessen en -mislukkingen, anderen die een jeuk hebben kan inspireren, maar hun conditie weerhouden om er niet aan te krabben.

Ik wil ook contact opnemen met iedereen, diabetisch of niet, die mensen met type 1-diabetes wil helpen een gezonder, langer en beter leven te leiden. Dat is de reden waarom de JDRF hier een deel van is, omdat ik vind dat deze organisatie een geweldige is die ons echt helpt. Hun doel is een wereld waarin T1D is uitgeroeid en ze financieren onderzoek naar verschillende programma's die deze ongrijpbare droom mogelijk realiseren. Mijn doel is om $ 2, 500 op te halen die ik zal doneren aan de JDRF, en terwijl mijn reis half is en ik nog niet helemaal halverwege het doel ben, geloof ik dat ik er wel zal komen omdat de oorzaak gewoon te positief is voor ontzegd worden.

Om me te helpen al deze nationale parken te bezoeken, is een gratis levenslange pas genaamd America the Beautiful Access Pass, beschikbaar voor iedereen met een handicap. Het geeft je gratis toegang tot elk park en vaak tot een halve prijs voor de camping. Komt diabetes in aanmerking voor deze pas? Niemand lijkt het zeker te weten.

Ik vroeg een parkwachter bij Joshua Tree die me vertelde dat het geen probleem zou zijn, en een andere die niet zo bemoedigend was. Maar ze gaf me een klembord en een pen, ik ondertekende het formulier en ontving mijn eigen toegangspas.

Maar zou ik dat moeten doen? Mijn onderzoek geeft aan dat er geen specifiek officieel beleid is; het is aan de persoon om te beslissen of ze een kwalificerende voorwaarde hebben. Aan de "ja" -kant kan het gebruik ervan Rangers waarschuwen dat u mogelijk een probleem hebt terwijl u in het park bent (ze willen geen medische noodgevallen). Aan de "nee" -kant is het gebruik van diabetes om geld te besparen behoorlijk kleverig. En wil je echt een officieel document ondertekenen dat de regering vertelt dat je een 'beperking' hebt?

Dus ik doe wat verschillende andere diabetici doen: ik heb de pas maar gebruik het spaarzaam. Als je geïnteresseerd bent, raad ik je aan om een boswachter te vragen in welk nationaal park dan ook. Een pas kan leuk zijn om als medische hoofden te hebben om parkwachters te parkeren, en je kunt ervoor kiezen om volledige toegangsprijzen te betalen, te winkelen in de bezoekerscentra en / of geld in donatieboxen te steken.

Van zijn kant heeft diabetes deze reis ingewikkelder gemaakt dan alleen bloedsuiker. Het koud houden van insuline is een uitdaging, vooral in de zonovergoten woestijn ten zuidwesten. Ik houd een hardshell koeler in de auto met ijs packs; eten en insuline gaan erin als het niet in een motelkoelkast staat. Het heeft tot nu toe goed gewerkt, maar ik zie het als een havik.

Ik moet ook overal glucosetabletten meenemen, vooral op trektochten en op campings. Dit is moeilijk in het berenland, waar je geen eten in je tent mag hebben. Die beestjes ruiken alles en je kunt 's nachts worden aangevallen. Ik heb de neiging om een laatste controle uit te voeren voordat ik ga slapen en de glucose in de nabijgelegen auto achter te laten.

Een goed ding om zo veel rond te rijden is dat ik uiteindelijk waarschijnlijk in de buurt van een paar van mijn online vrienden zal zijn. Een paar diabetici hebben contact met me opgenomen op Twitter (@ 70_130) en stellen voor dat we elkaar ontmoeten als ik in hun nek van het bos zit. Ik hou van het idee, hoewel ik tot nu toe niet in staat ben geweest; hopelijk krijg ik de kans om nieuwe echte vrienden te maken wanneer ik door hun stad rol in het tweede deel van dit avontuur.

Voor nu ben ik klaar om de route van morgen te plannen - iets wat ik zelden tot de avond ervoor doe. Ik hoop dat het net zo mooi is als het heden van vandaag: een bochtig weggetje met geen andere auto's, kronkelend door een adembenemende kloof omringd door rotsachtige rode ontsluitingen met sportief lichtgroen gras en donkere struiken. Het was zo fascinerend dat mijn lezing na de lunch van 241 niet eens de kans had om me te irriteren.

Diabetes kan je er niet van weerhouden om je leven te leiden - zelfs niet als je ervoor kiest om iets waanzinnigs te doen, zoals maanden achter elkaar rondrijden terwijl je cottage cheese en koekjes uit je auto eet. Blijf waakzaam en positief en je zult een manier vinden om met de D-staarten om te gaan.