Tegenstander procestheorie van emotie: Alles wat u moet weten

Wat is de tegenstander-procestheorie van kleurenvisie?

De procestheorie van de tegenstander suggereert dat de manier waarop mensen kleuren waarnemen wordt beheerst door drie tegenovergestelde systemen. We hebben vier unieke kleuren nodig om de waarneming van kleur te karakteriseren: blauw, geel, rood en groen. Volgens deze theorie zijn er drie tegengestelde kanalen in onze visie. Ze zijn:

• blauw versus geel
• rood versus groen
• zwart versus wit

We zien een tint op basis van maximaal twee kleuren tegelijk, maar we kunnen alleen een van de tegengestelde kleuren detecteren kleuren tegelijkertijd. De tegenstander-procestheorie stelt voor dat één lid van het kleurenpaar de andere kleur onderdrukt. We zien bijvoorbeeld geelachtig-groene en roodachtig-gele kleuren, maar we zien nooit roodachtig-groene of geelachtig-blauwe kleurtonen.

De theorie werd voor het eerst voorgesteld door de Duitse fysioloog Ewald Hering in de late jaren 1800. Hering was het oneens met de leidende theorie van zijn tijd, bekend als de trivariantie van vision-theorie of trichromatische theorie, naar voren gebracht door Hermann von Helmholtz. Deze theorie suggereerde dat kleurenvisie is gebaseerd op drie primaire kleuren: rood, groen en blauw. In plaats daarvan geloofde Hering dat de manier waarop we kleuren bekijken gebaseerd is op een systeem van tegengestelde kleuren.

advertisementAdvertisement

OPT vs. Trichromatic theorie

Tegengestelde procestheorie versus trichromatische theorie

Zoals hierboven vermeld, botste de tegenstander-procestheorie van Hering met de trichromatische theorie die zijn tijd domineerde. Sterker nog, Hering stond erom bekend sterk te protesteren tegen de theorie van von Helmholtz. Dus wat is correct?

Het blijkt dat beide theorieën noodzakelijk zijn om de fijne kneepjes van het kleurenonderzoek van de mens volledig te beschrijven.

De trichromatische theorie helpt om uit te leggen hoe elk type kegelreceptor verschillende golflengten in licht detecteert. Aan de andere kant helpt de tegenstander-procestheorie om uit te leggen hoe deze kegeltjes zich verbinden met de zenuwcellen die bepalen hoe we een kleur in onze hersenen waarnemen.

Met andere woorden, de trichromatische theorie legt uit hoe kleurenvisie optreedt bij de receptoren, terwijl de procestheorie van de tegenstander interpreteert hoe kleurenvisie optreedt op een neuraal niveau.

Advertentie

OPT en emotie

De tegenstander verwerkt procestheorie en emotie

In de jaren zeventig gebruikte psycholoog Richard Solomon de theorie van Hering om een ​​theorie van emotie en motivatiestaten te creëren.

Salomo's theorie beschouwt emoties als paren van tegenstellingen. Enkele emotionele tegengestelde paren zijn bijvoorbeeld:

• angst en opluchting
• lust en pijn
• slaperigheid en opwinding
• depressie en tevredenheid

Volgens Solomon's procestheorie van de tegenstander triggeren we een emotie door het onderdrukken van de tegengestelde emotie.

Stel dat u bijvoorbeeld een award ontvangt. Op het moment dat u het certificaat krijgt, kunt u veel vreugde en plezier voelen.Een uur nadat je de prijs hebt gekregen, voel je je misschien een beetje bedroefd. Deze secundaire reactie is vaak dieper en duurt langer dan de eerste reactie, maar verdwijnt geleidelijk.

Nog een voorbeeld: kleine kinderen worden geïrriteerd of huilen met Kerstmis een paar uur na het openen van geschenken. Salomo zag dit als het zenuwstelsel dat probeerde terug te keren naar een normaal evenwicht.

Na herhaalde blootstelling aan een stimulus neemt uiteindelijk de aanvankelijke emotie af en de secundaire reactie intensiveert. Dus na verloop van tijd kan dat "na-gevoel" de dominante emotie worden die geassocieerd wordt met een bepaalde stimulus of gebeurtenis.

AdvertentieAdvertisement

Hoe het te testen

De tegenstander procestheorie in actie

U kunt de tegenstander procestheorie testen met een experiment dat een negatieve nabeeld illusie creëert.

Kijk 20 seconden naar de onderstaande afbeelding en kijk vervolgens naar de witte ruimte achter de afbeelding en knipper. Let op de kleur van het nabeeld dat u ziet.

Als u het experiment liever offline doet, kunt u het volgende doen:

Materialen

• een vel wit papier
• een blauw, groen, geel of rood vierkant
• een vierkant wit papier dat kleiner is dan het gekleurde vierkant

Methode

1. Plaats het vierkantje wit papier in het midden van het grotere gekleurde vierkant.
2. Bekijk het midden van het witte vierkant ongeveer 20 tot 30 seconden.
3. Bekijk onmiddellijk het gewone vel wit papier en knipper.
4. Let op de kleur van het nabeeld dat u ziet.

Het nabeeld moet de tegenovergestelde kleur hebben van datgene waar je zojuist naar staarde vanwege een verschijnsel dat bekend staat als kegelvermoeidheid. In het oog hebben we cellen die kegels worden genoemd, die receptoren in het netvlies zijn. Deze cellen helpen ons om kleur en details te zien. Er zijn drie verschillende typen:

• korte golflengte
• middelste golflengte
• lange golflengte

Wanneer u te lang naar een bepaalde kleur staart, worden de kegelreceptoren die verantwoordelijk zijn voor het detecteren van die kleur moe of moe. De kegelreceptoren die de tegenovergestelde kleuren detecteren, zijn echter nog vers. Ze worden niet langer onderdrukt door de tegenovergestelde kegelreceptoren en kunnen sterke signalen afgeven. Dus wanneer je vervolgens naar een witte ruimte kijkt, interpreteert je brein deze signalen en zie je in plaats daarvan de tegenovergestelde kleuren.

De vermoeide kegels herstellen in minder dan 30 seconden en het nabeeld verdwijnt binnenkort.

De resultaten van dit experiment ondersteunen de procestheorie van de tegenstander over kleurvisie. Onze perceptie van de kleur van het beeld wordt beheerst door de tegenovergestelde systemen van Hering. We zien alleen de tegenovergestelde kleur wanneer de receptoren voor de werkelijke kleur te vermoeid raken om een ​​signaal uit te zenden.

Advertentie

Toepassingen

Emotionele toestanden en de tegenstander-procestheorie

Solomon's tegenstander-procestheorie kan verklaren waarom onplezierige situaties nog steeds lonend kunnen zijn. Het kan zijn waarom mensen kunnen genieten van horrorfilms of sensatiezoekende gedragingen zoals parachutespringen. Het kan zelfs verschijnselen verklaren zoals het "hoge" en zelfverwondigende gedrag van de hardloper, zoals snijden.

Na zijn theorie te hebben ontwikkeld, paste Solomon het toe op motivatie en verslaving. Hij stelde voor dat drugsverslaving het resultaat is van een emotionele combinatie van plezier- en ontwenningsverschijnselen.

Drugsgebruikers ervaren een intens genot wanneer ze voor het eerst een medicijn gaan gebruiken. Maar na verloop van tijd nemen de genotniveaus af en nemen ontwenningsverschijnselen toe. Ze moeten het medicijn dan vaker en in grotere hoeveelheden gebruiken om plezier te ervaren en de pijn van ontwenning te voorkomen. Dit leidt tot verslaving. De gebruiker neemt niet langer het medicijn voor zijn plezierige effecten, maar in plaats daarvan ontwenningsverschijnselen te vermijden.

AdvertisementAdvertisement

Controversie

Waarom sommige onderzoekers Solomon's tegenstander procestheorie niet ondersteunen

Sommige onderzoekers ondersteunen Solomon's procestheorie voor tegenstanders niet volledig. In één onderzoek observeerden de onderzoekers geen toename van de ontwenningsrespons na herhaalde blootstelling aan een stimulus.

Er zijn goede voorbeelden die suggereren dat de tegenstander-procestheorie geldig is, maar op andere momenten is deze niet waar. Het verklaart ook niet volledig wat er zou gebeuren in situaties waarbij meerdere emotionele spanningen tegelijk optreden.

Net als veel andere theorieën in de psychologie, mag Solomon's tegenstander-procestheorie niet worden beschouwd als het enige proces dat betrokken is bij motivatie en verslaving. Er zijn verschillende theorieën over emotie en motivatie, en de theorie van tegenstanderprocessen is er slechts een van. Hoogstwaarschijnlijk zijn er verschillende processen die spelen.