Honger en Brain Chemistry

Als de honger toeslaat, is een foto van een cheeseburger of een pizza alleen al voldoende om je naar het dichtstbijzijnde restaurant te laten rennen. Maar als je nog steeds verleid wordt door deze visuele aanwijzingen na het eten van een grote maaltijd, suggereert een nieuwe studie dat het misschien te maken heeft met gebrekkige hersenbedrading, in plaats van een gebrek aan wilskracht. Onderzoekers van het Beth Israel Deaconess Medical Center (BIDMC) in Boston, MA, hebben ontdekt hoe neuronen in de insulaire cortex van de hersenen van invloed zijn op hoe we reageren op voedselaanwijzingen.

advertisementAdvertisement

Bovendien vonden de onderzoekers dat het mogelijk is om de activiteit van deze neuronen te controleren en eetgewoonten te veranderen, een ontdekking die zou kunnen leiden tot nieuwe behandelingsstrategieën voor eetstoornissen en obesitas.

Onderzoek coauteur Mark Andermann, Ph. D., Afdeling Endocrinologie, Diabetes en Metabolisme bij BIDMC, en collega's rapporteerden onlangs hun bevindingen in het tijdschrift

Nature.

Eerdere studies hebben gesuggereerd dat de insulaire cortex ons gedrag beïnvloedt als reactie op voedselaanwijzingen, zoals voedselgerelateerde tv-commercials.

Advertentie

De onderzoekers leggen uit dat bij gezonde mensen die honger hebben, de activiteit in de insulaire cortex toeneemt als reactie op voedselaanwijzingen, maar niet toeneemt als reactie op dergelijke aanwijzingen na een grote maaltijd.

Onderzoek naar hersenafbeeldingen heeft echter aangetoond dat personen met obesitas of eetstoornissen afwijkingen in de insulaire cortex hebben die hun gevoeligheid voor voedselaanvallen vergroten, wat kan verklaren waarom sommige mensen te veel eten.

AdvertentieAdvertentie

Lees meer: ​​Is een veganistisch dieet veilig voor kinderen? »

De insulaire cortex van muizen bestuderen

Dr. Andermann en zijn collega's zijn voor hun studie op zoek gegaan naar een beter begrip van de hersenactiviteit die het eetgedrag beïnvloedt als reactie op voedselaanwijzingen.

Om hun bevindingen te bereiken, bestudeerden de onderzoekers de insulaire cortex van muismodellen.

Bij muizen is de insulaire cortex moeilijk te bereiken, maar Dr. Andermann en team ontwikkelden een kleine periscoop waarmee ze de neuronale activiteit in dit hersengebied konden beoordelen.

Met behulp van deze nieuwe tool analyseerden de onderzoekers de neuronale activiteit in de insulaire cortex van de knaagdieren als reactie op voedselaanwijzingen in twee omstandigheden: wanneer ze honger hadden en verzadigd waren.

Advertentieadvertenties

Het team ontdekte dat wanneer de muizen honger hadden, de voedingsleer leidde tot de activering van een groep neuronen in de insulaire cortex die voedselzoekgedrag beïnvloedde. Wanneer de muizen verzadigd waren, werden deze neuronen echter niet geactiveerd.

Lees meer: ​​bestaat er zoiets als een gezonde hotdog? »

Voedselzoekend gedrag bij sated mice getriggerd door ArGP neuronen

Met behulp van genetische en optische technieken hebben de onderzoekers vervolgens" neuronen "ingeschakeld in de hypothalamus die het gen voor Agouti-gerelateerd eiwit (AgRP) tot expressie brengen.Het activeren van deze AgRP-neuronen bevordert de honger.

Advertentie

Het team ontdekte dat activering van de AgRP-neuronen er niet alleen toe leidde dat muizen op gezette tijden voedsel zochten als reactie op voedselaanwijzingen, maar het leidde tot neuronale activiteit in de insulaire cortex die vergelijkbaar is met die van hongerige muizen.

"Deze AgRP-neuronen veroorzaken honger - ze zijn het ultieme honger-neuron", zegt co-auteur van de studie, Dr. Bradford B. Lowell, eveneens van de afdeling Endocrinologie, Diabetes en metabolisme bij BIDMC.

AdvertentieAdvertisement

"Het is een grote vooruitgang om te leren dat we ze kunstmatig kunnen aandoen en ervoor kunnen zorgen dat volledige muizen werken om voedsel te krijgen en te eten alsof ze niet lang hebben gegeten. Deze neuronen lijken in staat te zijn om te eten. een gevarieerde reeks gedragingen veroorzaakt die verband houden met honger en eten. "

Het onderzoek onthulde ook dat de hersenenroute die AgRP-neuronen en de insulaire cortex verbindt, de amygdala en paraventriculaire thalamus omvat. De amygdala is betrokken bij het wijzigen van de waarde van voedselaanwijzingen, terwijl de paraventriculaire thalamus een rol speelt bij motivatiegedrag.

Hoewel verder onderzoek nodig is om een ​​beter begrip te krijgen van de hersenprocessen die betrokken zijn bij gedragsreacties op voedselaanwijzingen, zijn Dr. Andermann en collega's van mening dat hun huidige bevindingen therapeutisch potentieel hebben.

Advertentie

Het team suggereert bijvoorbeeld dat het mogelijk kan zijn om AgRP-neuronactiviteit te verminderen om voedselhongerpartijen te bestrijden die worden veroorzaakt door voedselaanwijzingen, die kunnen helpen om obesitas te behandelen.