Therapie: waarom ik het uiteindelijk probeerde

Heb je je ooit afgevraagd waar je op de momenten voordat je sterft aan denkt?

Ik weet het, het is niet echt een leuk of licht onderwerp om te bespreken tijdens je volgende etentje. Maar ik heb me vaak afgevraagd wat me dwars zou zitten als ik ooit geconfronteerd zou worden met mijn eigen dood. Zou ik het voelen? Zou ik een voorgevoel hebben? Zou ik vrede hebben met mijn einde?

AdvertentieAdvertentie

Helaas heb ik onlangs de gelegenheid gehad erachter te komen. Een paar maanden geleden, slechts drie dagen voor Kerstmis, reed een collega-bestuurder een rood licht en sloeg tegen mijn auto terwijl ik op weg was naar huis vanuit de sportschool.

Een bijna-dood-ervaring duwde me in een poging tot therapie

Een paar minuten voor mijn ongeluk had ik met mijn man gevochten terwijl ik nog op de parkeerplaats van de sportschool was. We hadden de meest belachelijke strijd over inpakpapier. Ik was nog steeds chagrijnig toen ik door het groene licht reed en de eerste botsing van de auto aan mijn zijde voelde.

Op dat moment toen de bestuurder me sloeg en ik me realiseerde wat er precies gebeurde - namelijk dat ze duidelijk een rood licht had gedraaid op een zeer drukke weg en mijn auto nu tegen naderend verkeer vloog - dacht ik dat het voor mij klaar was. En wat was mijn reactie?

advertentie

Ik was ongelooflijk, belachelijk furieus. Ik was zo boos dat anders dan ik ooit had gedacht, het einde zo snel, onverwachts en werelds kon zijn. De ene seconde ben je bang voor iets dat zo stom is als pakpapier en het andere moment ben je weg.

Op een bepaald niveau denk ik dat we allemaal alles weten over het leven in de ruimste zin en YOLO. Maar ik heb die les echt niet volledig opgenomen, diep in mijn botten, totdat ik weer thuis was. Ik beefde onder mijn dekens, gekneusd en gehavend, maar verder ongedeerd, met het gevoel dat ik de dood had bedrogen.

advertisementAdvertisement

Ik realiseerde me dat niets dan woede mijn reactie was toen ik op het punt stond om te sterven, maakte dat ik de balans opmaakte van mijn leven. Ik moest de ongemakkelijke waarheid onder ogen zien dat er iets moest veranderen.

Hoe de therapie mij dwong mijn diepste angsten het hoofd te bieden

Ik wil niet boos worden. Ik wil de dood niet onder ogen zien terwijl ik door de lucht vlieg. Ik wil niet woedend zijn dat ik niet de dingen heb bereikt die ik wilde of mijn familie zou laten weten hoeveel ze voor mij betekenen.

Het is een rare paar maanden voor mij geweest, maar sinds mijn ongeluk heb ik kleine stappen ondernomen om te proberen een betere versie van mezelf te zijn. En om ervoor te zorgen dat ik zonder spijt het leven leid.

Naast het feit dat ik me vooral concentreerde op het ontstressen van mijn leven en meer van mijn familie genieten, besloot ik dat het tijd was om naar een therapeut te gaan.

Niet alleen stuurde mijn ongeluk me naar een nogal duistere mentale plek, maar ik worstelde ook met veel angst en ongezonde mechanismen voor het omgaan met stress sinds ik afgelopen zomer een miskraam had.Met vier kleine kinderen, een carrière thuis, en niet veel tijd voor vrienden, de waarheid is dat ik veel tijd doorbreng in mijn eigen kleine wereld. En het kan er eng worden.

AdvertentieAdvertentie

Ik was nerveus over het uitgeven van het geld om een ​​therapeut te zien (onze verzekering dekt er geen bij mij in de buurt) en meer dan ongerust over het feit dat ik twijfelde of ze me echt kon helpen. Een uur praten over mezelf? Was dat niet een beetje egoïstisch? Zijn er geen echte problemen in de wereld om je zorgen over te maken?

Het antwoord is ja. Dat hoeft echter niet noodzakelijk iets te veranderen aan wat er in mijn leven gebeurt. Mijzelf schuldig laten voelen, zal ook niemand helpen.

Ik heb mijn afspraak geannuleerd en opnieuw geannuleerd en zes keer geannuleerd, maar uiteindelijk vond ik mijn weg naar de kalmte van het kantoor van de therapeut.

Advertentie

Voelde ik me ongemakkelijk als ik op haar bank zat? Absoluut.

Was de ervaring ontspannend, zoals een dag in de spa? Geen kans.

AdvertentieAdvertentie

Ben ik uitgedaagd en opgerekt en gedwongen om mijn grootste angsten onder ogen te zien, triggers en zelfs koppige weerstandsgebieden te bezitten? Totally.

Het leek alsof mijn therapeut alle kleine kneepjes en leugens zag die ik dagelijks tegen mezelf vertel. Ze liet me niet van de haak. Ze riep me uit over mijn absurde werkschema en de stress die ik erop stond mezelf op te laden. Het belangrijkste is dat ik niet alleen mezelf pijn deed, maar ook mijn kinderen. Ouch.

Conclusie

In sommige opzichten dacht ik dat therapie iets moois en toegeeflijker zou zijn, zoals een uur dobberen met een vriend over alle manieren waarop je man je irriteert. Eigenlijk was therapie zoiets niet. Het was moeilijk, hard werken. Therapie is emotioneel uitputtend en uitdagend, en het is geen snelle oplossing of een magische oplossing. Om er iets uit te halen, moet je bereid zijn om het werk te doen.

Advertentie

Ik begin dat nu te zien. En misschien wel de beste les die de therapie me tot nu toe heeft geleerd, ik begin ook in te zien dat ik dat werk verdien. Ik verdien het om tijd, investeringen en energie in te zetten. Moet ik binnenkort worden geconfronteerd met het einde, mijn laatste gedachten gaan niet over het inpakken van papier. Ze zullen gaan over weten dat ik er alles aan gedaan heb om de beste moeder voor mijn kinderen te zijn en de beste vrouw voor mijn man.

Denken over het voor de eerste keer bezoeken van een therapeut? Volg deze tips van het blog Psych Central:

AdvertentieAdvertisementTips

• Wees eerlijk: u krijgt niet de hulp die u nodig hebt als u niet eerlijk bent met de persoon die u probeert te helpen.
• Vertrouw op uw instinct: het kan een tijdje duren om een ​​verstandhouding met uw therapeut tot stand te brengen, maar vertrouw op uw gevoel als dit iemand is met wie u wilt blijven werken.
• Het is OK om nerveus te zijn!

Wat is gedragstherapie en zou u er baat bij kunnen hebben? »