Waarom mijn handicap me niet minder 'huwelijksgoed' maakt

We zijn op een vlucht naar Los Angeles. Ik kan me niet concentreren op de belangrijke UNICEF-toespraak die ik zou moeten schrijven over de Global Refugee Crisis die maandag op de Annenberg Space for Photography wordt gepresenteerd - echt een groot probleem.

Maar mijn geest raast en mijn hart doet pijn nadat ik totaal gestoord ben door twee TSA-agenten die erop staan ​​me een "klopje" te geven in een privékamer, meestal in de rolstoel, in de open lucht. Met de deur naar de kleine kamer dicht, worstelde ik om te gaan staan ​​terwijl ze me een vraag stelden waarvan ik me afvroeg of het legaal was om te vragen: "Ben je zo geboren? “

advertentieAdvertentie

Het was duidelijk dat ze refereerden aan mijn verzwakte lichaam dat ik op de muur moest leunen, evenals mijn rollator, om op te staan. Hoewel ik vragen over mijn toestand uitnodig om het bewustzijn over handicaps te vergroten en stigma af te breken, was hun toon er niet een die me op dit moment krachtiger maakte.

Ik legde rustig uit dat terwijl ik werd geboren met een genetisch defect, de "stoornis" zich pas op volwassen leeftijd manifesteerde, dat ik pas op 30-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd.

Hun reactie, die waarschijnlijk voortkwam uit hun versie van empathie, was in plaats daarvan gewoon een slechtere kick in de darm. "Nou dat is gewoon verschrikkelijk. Je hebt geluk dat je man op deze manier met je is getrouwd. Wat een zegen is hij. "

Advertentie

Terwijl ze verder gingen met het neerhalen, was ik gewoon versuft. Mijn uitgesproken zelf had geen idee hoe te reageren, deels omdat ik in de war was over hoe ik me voelde en geschokt dat ze zo grof konden zijn.

John zat geduldig te wachten, al geïrriteerd omdat ze me naar binnen brachten, dus het hielp niet toen ze hem beiden tot de hemel loofden omdat ze met me trouwde.

AdvertentieAdvertisement

"We hebben je verhaal gehoord," zeiden ze tegen hem, "je bent echt een zegen voor haar. Mijn man kon het ongemak in mijn ogen en mijn verlangen om daar weg te komen zien, dus hij koesterde hun opmerkingen niet met een reactie over hemzelf, eerder een lief woordje over mij, zoals hij altijd doet.

Zittend in het vliegtuig begon de worsteling in mij om te begrijpen wat er was gebeurd me woedend te maken, waarschijnlijk omdat ik mijn gedachten niet had weten te plaatsen om eerder te reageren op de TSA-agenten.

Ik ben niet minder een vrouw, een vrouw, een metgezel of een partner omdat ik met een handicap leef.

Ik ben geen slachtoffer omdat ik met een progressieve spierverspillende ziekte leef.

AdvertentieAdvertentie

Ja, ik ben kwetsbaar en daardoor meer moedig.

Ja, ik heb verschillende vaardigheden, waardoor ik absoluut uniek ben.

Ja, ik heb soms hulp nodig, maar dat betekent meer momenten om dicht bij elkaar te knuffelen en redenen om te zeggen "Bedankt."

Advertentie

Mijn man houdt niet van mij ONDANKS mijn handicap. Integendeel, hij houdt van mij vanwege hoe ik deze dagelijkse strijd met waardigheid het hoofd moet bieden.

Ja, mijn man is een zegen, maar niet omdat hij "zo toch met me is getrouwd. "

AdvertisementAdvertisement

Zijn de verwachtingen van de mensheid zo laag dat iemand die met een man of een vrouw met een beperking trouwt, automatisch een heilige is?

Zijn normen om 'huwelijksgoed' te zijn ijdel en leeg?

Waarom denkt de maatschappij nog zo weinig over wat mensen met een handicap te bieden hebben aan een huwelijk, een baan of de samenleving?

Advertentie

Als u, of iemand die u kent, een van deze kleinburgerlijke, onwetende en archaïsche ideeën heeft, doe me dan een lol.

Word wakker!

Let op alle waardevolle bijdragen die mensen van alle niveaus elke dag leveren aan hun relaties, families en gemeenschappen.

AdvertentieAdvertisement

Smarten omhoog!

Ontwikkel uzelf over de problemen waarmee personen met een handicap worden geconfronteerd om stigma en discriminatie te vernietigen.

Sta op!

Mensen ondersteunen en pleiten voor inclusie en gelijkheid. Loop het gesprek, ook al is het misschien een sexy stijl of wiebelt het mijne.

Tot slot, als mijn unapologetic outspokenness je ongemakkelijk heeft gemaakt, wees dan herinnerd dat ik er met grote trots en plezier in deel een menselijke diversiteit en een gehandicapte vrouw te zijn, vooral als een Princess Rising!

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op

Brown Girl Magazine . Cara E. Yar Khan, geboren in India en opgegroeid in Canada, heeft het grootste deel van de afgelopen 15 jaar gewerkt met de humanitaire organisaties van de Verenigde Naties, vooral UNICEF, gestationeerd in 10 verschillende landen, waaronder twee jaar in Angola en Haïti. Op de leeftijd van 30, werd Cara gediagnosticeerd met een zeldzame spier-verspillende aandoening, maar ze gebruikt deze strijd als een bron van kracht. Vandaag is Cara de CEO van haar eigen bedrijf, RISE Consulting, dat pleit voor 's werelds meest gemarginaliseerde en kwetsbare mensen. Haar nieuwste advocacy-avontuur is proberen de Grand Canyon van rand tot rand te kruisen in een gewaagde 12-daagse reis, om te worden opgenomen in de documentaire, " HIBM: Her Inescapable Brave Mission

. “