Leven met diabetes ... in Macedonië
Inhoudsopgave:
Heb je je ooit afgevraagd hoe het is om met deze irritante ziekte in de verte te leven uithoeken van de wereld? Wij ook! Daarom hebben we onze Global Diabetes Series - een soort van "virtuele rondleiding door de wereld" gemaakt via getuigenissen van mensen met diabetes wereldwijd.
Vandaag brengen we je een verhaal uit de (voormalige Joegoslavische) Republiek Macedonië, of in hun eigen taal: Ð ÐμпуР± Ð "икР° МР° кР° кÐμÐ'ониÑ~Ð °.
Student Renata Jakimovik is een jonge inwoner van de plaats, die haar ervaringen daar graag wil delen met type 1 diabetes:
A Guest Post van Renata Jakimovik
Hallo allemaal, Mijn naam is Renata, ik ben 20 jaar oud en ik woon in Skopje, de hoofdstad van Macedonië, een klein land in Zuidoost-Europa vol prachtige tradities en fantastische plaatsen die je kunt bezoeken.
Op de 27 e van augustus 2003, toen ik
Omdat ik in het ziekenhuis was, waar ik werd onderwezen over mijn voeding, hoe ik insulinetherapie moest nemen en mijn glycemie kon controleren, miste ik de eerste week van het nieuwe schooljaar. Toen ik terugkeerde naar mijn dagelijkse activiteiten en naar school, zal ik eerlijk zijn, de dingen waren een beetje anders. Het nemen van de insulinetherapie, het controleren van mijn glycemie en het dieet, stoorde me helemaal niet. Hoewel ik de eerste in mijn familie met diabetes ben, steunden mijn ouders, mijn oudere zus en mijn jongere broer me veel, volgden ze hetzelfde dieet als ik en leerden ze naast mij diabetes.
Maar op school waren de dingen een beetje moeilijker. De leraar en de kinderen wisten van mijn diabetes en niet lang daarna kwamen de plagende en aanstootgevende opmerkingen van mijn klasgenoten. In het begin was het moeilijk, maar mijn moeder vertelde me steeds dat ik niet moest toegeven aan dergelijke opmerkingen. Ik begon volksdanslessen te nemen, om te leren over traditionele Macedonische dansen en liederen, en na een jaar lieten mijn ouders me op reis met mijn zus, die tien dagen duurde. Mijn ouders vertrouwden erop dat ik alleen voor mijn diabetes kon zorgen en iedereen die bij ons was op de reisorganisatoren wist van mijn diabetes en steunde me enorm.Naarmate de jaren verstreken, begon ik me steeds meer te realiseren dat ik in een wrede wereld leefde waar kinderen met diabetes door anderen werden beledigd, dus ze moesten zich verstoppen en durfden er niet over te praten. Onze maatschappij had behoefte aan beter onderwijs over diabetes en is dat nog steeds!
In 2009 had ik de eer Dr. Goran Petrovski, mijn huidige endocrinoloog, te ontmoeten die me veel heeft geholpen. Samen met hem ging ik naar het eerste kamp voor kinderen met diabetes in Ohrid, waar ik 20 andere kinderen uit verschillende landen ontmoette. De motivatie om een organisatie te creëren voor mensen met diabetes kwam voort uit onze uitwisseling van ervaringen en de opleiding die we ontvingen. De organisatie was bedoeld voor alle mensen met diabetes, vooral voor de jongeren van 15 tot 30 jaar, omdat dat een groep was die nergens bestond.
In een van de kampen in 2011 was onze gast oprichter Phil Southerland van Team Type 1, die ons zijn verhaal vertelde en ons vertelde hoe hij zijn diabetes bewaakte. Hij moedigde ons aan en gaf ons nog een reden om voor onze diabetes te zorgen. Ik ontmoette ook (Phil's nu vrouw) Biljana Southerland, die een arts adviseur was bij het kabinet van de minister van Volksgezondheid en Schepper en leider van het National Diabetes Program. Ze nam in het programma de mogelijkheid op om verschillende insulinetherapieën uit te proberen, om 125 teststrips per maand te krijgen en vooral om een insulinepomp te krijgen. In ons land gebruiken de meeste type 1's een CGM, maar we hebben ook veel jonge mensen met diabetes type 1 die insulinepompen dragen.
We hebben een mix van openbare en particuliere zorgverzekeraars in ons land en er was een recente hervorming van de gezondheidszorg waarbij de openbare organisaties voor eerstelijnsgezondheidszorg (PHC) werden geprivatiseerd. Sindsdien hebben we nog steeds goede voordelen voor diabeteszorg en -voorraden: het ministerie van Volksgezondheid blijft dit programma ondersteunen en probeert het ons mogelijk te maken om alle benodigde hulpmiddelen te hebben om onze diabetes te reguleren. Voor ons is het gemakkelijk om onze benodigdheden te vinden die we nodig hebben en ik heb het gevoel dat we goede, gemakkelijk toegankelijke zorg hebben in Macedonië, dat wordt beheerd door het Nacional Diabetes Programma.
Op 31 oktober 2012, na alle voorbereidingen, verzamelde ervaringen en onderzoek, richtte een groep experts en advocaten eindelijk een organisatie op voor mensen met diabetes, die we 'Alegria' noemden. Onze doelen zijn beter onderwijs, niet alleen voor de mensen met diabetes, maar voor de hele Macedonische samenleving. We willen mensen bewust maken van de noodzaak van lichaamsbeweging en een gezond voedingspatroon, onze ervaringen over hoe we leven met diabetes in Macedonië, vertellen hoe jonge mensen dagelijks voor hun diabetes zorgen en wat de gevolgen zijn als het niet goed wordt beheerd. Maar ons primaire doel is om iedereen te laten zien dat mensen met diabetes helemaal niet anders zijn dan diegenen die het niet hebben en dat diabetes ons niet tegen houdt om onze dromen waar te maken!
We begonnen deze doelen te bereiken door Wereld Diabetes Dag te vieren, deel te nemen aan de Skopje Marathon, deel te nemen aan verschillende kampen en een geweldige campagne te voeren om het bewustzijn over diabetes te vergroten.
Vandaag ben ik een student rechten en een president van "Alegria." Ik zit nu bijna 5 jaar in de insulinepomp en een keer per maand zie ik mijn endocrinoloog, die ook mijn diabetes-opvoeder is - en soms zie ik hem vaker in een maand wanneer het nodig is. Ik denk dat ik voor mezelf kan zeggen dat ik een meisje ben die het bewijs levert dat, indien gewenst, de diabetes kan worden behandeld en het geen obstakel vormt voor het waarmaken van je dromen.
Ik wil jonge mensen met diabetes aanmoedigen om niet aan de obstakels op hun weg toe te geven. Wees positief, creatief en enthousiast. Omring jezelf met positieve mensen, wees volhardend en droom groot. En verlies geen hoop, want je weet nooit wat de volgende dag zal brengen.
Bedankt Renata, voor het tonen van wat een kleine wereld het eigenlijk is, als het gaat om de Big D.
Disclaimer : inhoud gemaakt door het Diabetes Mine-team. Klik hier voor meer informatie.Disclaimer
Deze inhoud is gemaakt voor Diabetes Mine, een blog over consumentengezondheid gericht op de diabetesgemeenschap. De inhoud is niet medisch beoordeeld en houdt zich niet aan de redactionele richtlijnen van Healthline. Klik hier voor meer informatie over de samenwerking van Healthline met Diabetes Mine.
