Chronische pijn: hoe we de strijd verliezen

Meer dan 30 procent van de Amerikanen leeft met een vorm van chronische of ernstige pijn. Meer mensen leven met chronische pijn dan kanker, hartaandoeningen en diabetes samen, voor in totaal tussen de 100 miljoen en 116 miljoen mensen.

Tegelijkertijd is de verslaving aan opioïden en het aantal overdoses enorm gestegen, waardoor het een volwaardige noodsituatie voor de volksgezondheid is geworden.

AdvertentieAdvertentie

Desondanks heeft een derde van het land nog steeds pijn, en de meesten krijgen niet de verlichting die ze nodig hebben - van opioïden of een andere vorm van behandeling, twee enquêtes van Healthline.

Vanwege de houding van sommige werknemers in de gezondheidszorg ten opzichte van opioïden en de berichtgeving in de media over de opioïde epidemie, wanneer patiënten naar voren brengen dat ze met pijn leven, worden ze met scepticisme bekeken, onophoudelijk ondervraagd, ten tweede -Geslacht en beoordeeld.

"Veel mensen kunnen zich niet eens voorstellen hoe het is om elke minuut van je leven in vreselijke pijn te lijden," vertelde Shelley Smith, die met fibromyalgie en blogs bij Chronic Mom leeft, aan Healthline.

Advertentie

Pijnadvocaten zoals Cindy Steinberg, de nationale directeur van beleid en belangenbehartiging bij de U. Pain Foundation en voorzitter van de Policy Council van het Massachusetts Pain Initiative, werken aan het corrigeren van het verhaal van pijnpatiënten als potentiële verslaafden.

Ze gelooft dat pijnbehandeling complex is en zei dat de berichtgeving door de media over de opioïde epidemie mensen die echt pijn lijdt, schaadt.

AdvertentieAdvertisement

De opioïde crisis "haalt de krantenkoppen. Het is sappig, "vertelde Steinberg aan Healthline. "Dus de media komen hierheen en politici houden er van grootsheid. Ze begrijpen de nuance of de complexiteit van dit probleem niet. "

Smith heeft dit ook uit de eerste hand gezien. "Er is niet veel in de media over chronische pijnpatiënten. Het gaat allemaal om verslaving en mensen die hun pillen misbruiken. Maar er zijn pijnpatiënten die langdurig lijden en ze kunnen geen hulp krijgen van de medische gemeenschap, "legde ze uit. "Niemand is bereid om naar hen te luisteren. "

De drijvende krachten achter de opioïde-epidemie

Het lijdt geen twijfel dat het gebruik van opioïde medicatie in de Verenigde Staten een gevaarlijk en groeiend probleem is.

In 2015 hebben opioïd-overdoses ongeveer 33.000 mensen gedood, tegenover ongeveer 11.000, 10 jaar eerder.

Misbruik van opioïden is de dodelijkste drugsepidemie in de geschiedenis van de Verenigde Staten genoemd.

AdvertisementAdvertisement

Maar de epidemie wordt voornamelijk gedreven door illegaal - en niet medisch - misbruik van receptpillen.

Een studie van meer dan 135.000 opioïde overdosis-slachtoffers vond dat slechts 13 procent chronische pijnpatiënten waren.

Toch dragen pijnpatiënten een opgeblazen last van de tegenwerking tegen opioïdengebruik, dat in de jaren negentig werd aangestuurd door de farmaceutische industrie.

Advertentie

Opioïdvoorschriften opgepikt in 1995 met Purdue Pharma's introductie van OxyContin op de markt, meldt de Annual Review of Public Health.

"Tussen 1996 en 2002", zo merkte het tijdschrift op, sponsorde Purdue meer dan 20.000 pijngerelateerde educatieve programma's via directe sponsoring of financiële subsidies en startte een veelzijdige campagne om langdurig gebruik van opioïden voor chronische aandoeningen aan te moedigen. niet-kankerpijn. "

Advertentie-adverteren

In 2007 pleitte Purdue" schuldig aan federale beschuldigingen dat zij artsen en patiënten misleidden "en betaalde meer dan $ 600 miljoen aan boetes.

Maar Purdue was niet de enige producent van geneesmiddelen die opioïden slurpte - waaronder ook Vicodin en Percocet - zonder het potentieel voor misbruik te vermelden.

De agressieve marketing van opioïden door de farmaceutische industrie leidde tot een verviervoudiging van dergelijke voorschriften tussen 1999 en 2010.

Advertentie

Een onderzoek in Washington Post en 60 minuten heeft ook bewijs gevonden dat farmaceutische bedrijven hebben meegewerkt en hebben gepleit voor een wet die is aangenomen door het Congres dat de autoriteit van de Drug Enforcement Administration (DEA) ondermijnt om te voorkomen dat opioïden op de markt terechtkomen.

Van extreme marketing van opioïden tot president Trump die de opioïde-epidemie als een "noodgeval voor de volksgezondheid" heeft aangemerkt - dit weerspiegelt een drastische verandering in de houding ten opzichte van pijnmedicatie op recept.

AdvertisementAdvertisement

Dr. Susan Glod schreef in een commentaar in het New England Journal of Medicine dat de belastering van pijnpatiënten 'het resultaat is van een alles-of-niets benadering van pijnmanagement, waarbij de slinger van een niet-duurzaam deel van het spectrum naar de andere in de afgelopen twee decennia. "

In 2012 schreven artsen 259 miljoen recepten voor pijnstillers. Meer dan één op de drie Amerikanen werd in 2015 een opioïde voorgeschreven. <> De CDC meldde dat bijna de helft van de overdoses in 2015 betrekking had op een recept opioïde en dat" verkoop van receptplichtige opioïden in de VS bijna verviervoudigd van 1999 tot 2014, maar er is geen algehele verandering in de hoeveelheid pijn die Amerikanen melden. "

Opioïden komen vaak in de handen van mensen die geen pijn hebben, en opioïden elimineren de pijn niet voor veel mensen met chronische pijn.

Het lijdt geen twijfel dat verslaving aan opioïden een echte crisis voor de volksgezondheid is.

Maar Caitlin Carroll, een woordvoerster van het Pharmaceutical Research and Manufacturers of America (PhRMA), een belangenbehartigingsgroep voor biofarmaceutische onderzoeksbedrijven, wees er ook op dat er "legitieme behoeften bestaan ​​aan patiënten. "

" Elk beleid dat wij overwegen, moet een evenwicht vinden tussen de noodzaak om te helpen bij het voorkomen van drugsmisbruik en misbruik, terwijl de miljoenen Amerikanen die zich bezighouden met acute en chronische pijn nog steeds in evenwicht zijn. "

De chronische pijnepidemie wordt genegeerd

Uit een Healthline-onderzoek bij bijna 600 lezers met chronische en ernstige pijn bleek dat 36 procent van de mensen ontevreden is met hun pijnmedicatie.Slechts 5 procent meldde dat hun medicatie volledig hun pijn oploste terwijl 50 procent wat verlichting kreeg - maar 45 procent zei dat het niet genoeg was of helemaal niet hielp.

Een afzonderlijke enquête onder 249 lezers van Healthline met acute kniepijn toonde aan dat, hoewel iets meer dan de helft een medicijn voor pijnstillers had voorgeschreven, slechts 4 procent meldde dat dergelijke medicijnen hun pijn volledig behandelden. Tweeënvijftig procent zei dat hun medicatie niet genoeg was om hun pijn op te lossen, en 44 procent meldde dat het enigszins hielp.

De meerderheid van de pijnpatiënten die opioïden gebruiken, krijgt geen volledige verlichting, maar krijgt wel bijwerkingen - en veel daarvan. Het meest gemelde fysieke bijeffect is constipatie.

Meer dan de helft (56 procent) van de respondenten van de chronische pijnlijst van Healthline meldde constipatie, 25 procent ondervond misselijkheid en braken en nog eens 25 procent voelde zich angstig.

Deze bijwerkingen kunnen nog meer pijn veroorzaken voor mensen die lijden aan chronische pijn.

Lynn Crisci was in een nabijgelegen café op de dag van de Boston Marathon-bombardementen toen de ontploffing afgaf, waarbij ze haar hersens verwondde en haar achterliet met een traumatisch hersenletsel (TBI), een chronische lage rugletsel, gehoorverlies en PTSS. Ze behandelt dagelijks vreselijke pijn van dat TBI, plus een eerdere TBI van een ongeluk.

Crisci zei tegen Healthline dat niet alleen opioïden hersenkraking hebben veroorzaakt - al een probleem met haar TBI's - maar ernstige constipatie veroorzaakte. Gericht op het behandelen van haar pijn, behandelden haar artsen de bijwerkingen van het medicijn niet.

Crisci eindigde met meervoudige orgaanprolaps, waarvoor verschillende operaties nodig waren.

"Mijn spijsvertering zal nooit meer hetzelfde zijn," vertelde Crisci aan Healthline. "Ik heb pijn van littekenweefsel dat op de zenuwuiteinden in mijn dikke darm drukt. Opioïden hebben mij onherstelbare schade berokkend. "

Opioïden kunnen echter krachtige behandelingen zijn voor veel chronische pijnpatiënten. Smith was een enthousiaste wandelaar en dompelde zichzelf vaak onder in de natuur op 10-mijls wandelingen.

Toen ze fibromyalgie begon te ervaren na de geboorte van haar tweede kind, kon ze soms nauwelijks uit bed komen - laat staan ​​genieten van de natuur. De pijn was zo overweldigend.

"Ik zal nooit meer teruggaan naar wat ik vroeger deed, maar toen ik daadwerkelijk toegang kreeg tot pijnstillers, was ik in staat om een ​​familievakantie naar Yellowstone te maken en kan ik een- tot twee-mijlswandelingen maken met mijn kinderen. Mijn pijnniveau is daarna erg hoog, maar ik kan het doen omdat ik pijnmedicatie heb, "legde ze uit. "Ik heb geluk dat ik een klein stukje van mijn leven terugkrijg. "

Dus als klinisch en anekdotisch bewijs aantoont dat pijnmedicatie slechts matig gunstig is bij de behandeling van chronische pijn en ongewenste neveneffecten veroorzaakt, waarom blijven artsen hen dan voorschrijven, en waarom blijven patiënten ze innemen - wanneer ze daadwerkelijk kunnen krijgen hen?

Het korte antwoord: artsen noch patiënten hebben veel andere keuzes die significant beter werken. Het langere antwoord: Geïndividualiseerde zorg, waarover pijndeskundigen het eens zijn, is de beste weg in pijnbehandeling, kost veel meer moeite en kennis dan de meeste artsen kunnen bieden in de beperkte hoeveelheid tijd die ze hebben voor evaluatie.En het kost vaak meer dan ziekteverzekeringsmaatschappijen zouden willen uitgeven.

Lynn Crisci bracht in februari 2016 vier dagen door in het ziekenhuis voor elektro-encefalogram (EEG) -testen, die elektrische activiteit in de hersenen meten. Ze behandelde die week ook een migraine van meerdere dagen, maar zei: "Mijn diensthond Lil Stinker was het licht in mijn pijnlijke duisternis, zoals altijd!" Foto: Lynn Crisci

Het schuldspel

Qua tijd zijn verhalen over doktoren die geen tijd hebben om te luisteren naar de klachten van patiënten voorbij de vluchtige, legendarisch. Ze proppen in zoveel patiënten als ze kunnen - een onderzoek uit 2013 waarbij nieuwe artsen acht minuten bij elke patiënt doorbrachten - dienden zoveel mogelijk verzekeringsclaims in en verdronken daarna in het papierwerk. Artsen zeggen dat het niet is dat ze niet naar patiënten willen luisteren, maar dat ze het zich niet kunnen veroorloven.

Wat betreft kennis meldde het Journal of Pain in 2011 dat pijneducatie onder Amerikaanse artsen "beperkt en fragmentarisch was. "Medische scholen in de Verenigde Staten hebben slechts negen uur aan kennis over pijnbeheer nodig. Ter vergelijking: sommige diergeneeskundige studenten geven vijf keer zoveel uren aan opleiding, gericht op pijnbestrijding, volgens een expert.

Crisci, de ambassadeur van Massachusetts voor de U. Pain Foundation en directeur van Medical Marijuana Advocacy voor Leaftopia, zei dat een van de belangrijkste factoren voor de mishandeling van chronische pijnpatiënten de manier is waarop artsen worden opgeleid.

"Er is weinig tot geen training in chronische pijnbehandeling, maar artsen leren tekenen van verslaving. Mensen die om pijnmedicatie vragen, worden schuldig bevonden totdat ze onschuldig zijn bevonden, 'zei ze. "Je voelt je alsof je terecht staat. "

Ook PhRMA's Carroll wees met de vinger naar het artsenonderwijs en zei dat haar organisatie pleitbezorgers voor" verplicht voorschrijfonderwijs - het vergroten en ervoor zorgen dat het voortduurt en dat het de groeiende hoeveelheid informatie over pijnmanagement weerspiegelt. en over de risico's van toevoeging. "

Ter verdediging van het onderwijs dat artsen ontvangen met betrekking tot pijnbeheer, verklaarden Patrice Harris, MD, de voormalige voorzitter van de American Medical Association (AMA) en de voorzitster van de AMA Opioid Task Force van de groep, dat het deel uitmaakt van een de taak van een arts om competenties te behouden die relevant zijn voor hun praktijk. suggereerde dat verzekeringsmaatschappijen een mogelijke bron van schuld zijn. De regels rondom verzekering zijn Byzantijns, variërend van aanbieder tot aanbieder en van staat tot staat.

Er zijn een aantal variabelen van zorgverleners en patiënten, die de wateren vertroebelen op kosten - copays, aftrekbare kosten, co-assurantie - en voordelen aanzienlijk.

Maar het is veilig om te zeggen dat verzekeraars medicamenteuze behandeling verkiezen, en een copie voor medicatie kan minder zijn dan die van een bezoek aan een fysiotherapeut.

"Misschien wilde de arts fysiotherapie aanbevelen, maar er is mogelijk een hogere mate van copay, en er zijn meestal grenzen" aan het aantal bezoeken dat de patiënt kan hebben, zei Harris.

Fysieke therapie is, wanneer behandeld, buitengewoon effectief gebleken. Maar farmaceutische bedrijven betalen hun kosten niet terug voor fysiotherapie en andere alternatieve behandelingen.

Ze geven miljoenen uit aan het onderzoeken van drugs en lobbyen voor hen om FDA-goedkeuring te verdienen.

Ze besteden extra geld aan marketing rechtstreeks aan artsen via verkopers en conferenties.

Maar het is ontegenzeggelijk sneller als een arts een patiënt uit het kantoor haalt door een recept uit te reiken of te weigeren behandeling te geven dan om complexe behandelingen voor complexe onderwerpen als pijn te bespreken.

Het lijdt geen twijfel dat het navigeren door de vereisten van een verzekering moeilijk kan zijn.

Terwijl de overheid actie onderneemt, struikelen beleidsmakers naar mogelijke oplossingen, en de zorggemeenschap wijst de vinger naar de start van de opioïde crisis, pijnpatiënten worden in het midden gevangen, wanhopig om verlichting te vinden en bereid om bijna alles te proberen snap je.

"Behalve dat mensen niet worden behandeld, wordt de chronische pijngemeenschap ook mishandeld door gestigmatiseerd te worden," benadrukt Crisci.

"Hun families krijgen te horen dat ze naar de aandacht handelen, dat ze mentale hulp nodig hebben, dat de pijn helemaal in hun hoofd is. Het doodt de basis van hun ondersteuningssysteem en maakt het herstel nog moeilijker, "zei Crisci.

Volgens Smith: "De chronische pijngemeenschap is volledig verlaten. '

Shelley Smith probeerde verschillende manieren om met de pijn om te gaan zonder medicijnen, van yoga en meditatie tot hete baden. "Het werkte helemaal niet voor mij. Ik werd steeds erger en erger, "zei ze. Na een jaar schreef haar arts haar een lage dosis Vicodin voor, die haar helpt om 's nachts te slapen. Foto: Annie Mulligan

Angst voor verslaving laat pijnpatiënten achter zonder de medicijnen die ze nodig hebben

Volgens de Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA) waren ongeveer 1. 9 miljoen mensen afhankelijk van of misbruikt voorgeschreven pijnstillers in 2013 alleen.

Maar er is een verschil tussen verslaving en afhankelijkheid, zoals pijnadvocaten snel aanwijzen.

"Verslaving is een gedrag. Afhankelijkheid is waar hun lichaam volledig en volledig afhankelijk is geworden van dat medicijn, en dat is de sleutel om ze af te bouwen van dat medicijn, "zei Penney Cowan, de CEO van de American Chronic Pain Association (ACPA).

Mensen die afhankelijk zijn van medicatie "geloven er heilig in dat dat medicijn het enige is dat hen gaat helpen om hun pijn te beheersen, omdat dat de manier is waarop het al zoveel jaren wordt behandeld," zei Cowan.

Verslaving heeft naar verluidt een basis in de genetica. Slechts 8 tot 12 procent van de patiënten met chronische pijn loopt een risico op verslaving, maar ongeveer 1 op de 4 chronische pijnpatiënten ervaart afhankelijkheid, met name psychische afhankelijkheid.

In een recent Healthline-onderzoek naar acute pijn zei 63 procent van de respondenten dat ze "helemaal niet afhankelijk" waren van hun medicatie, maar ongeveer een derde, of 32 procent, vond dat ze afhankelijk waren.

Het onderzoek van Healthline naar chronische pijnpatiënten liet vergelijkbare resultaten zien, waarbij 29 procent van de patiënten zei zich afhankelijk te voelen en 66 procent zei dat dit niet het geval was.

Bijna de helft - 47 procent - van de respondenten zei dat ze bijwerkingen ervaren die fysiek, emotioneel of beide waren toen ze stopten met het innemen van hun medicatie.

Het is één ding om psychologische afhankelijkheid medisch te definiëren, maar, legde Cowan uit: "voor een persoon met pijn is het niet eens de pijn. Het is de angst voor de pijn. We weten nooit wanneer het zal toeslaan en hoe moeilijk het zal zijn. Het controleert je. "

Uit het onderzoek van Healthline van mensen die chronische en acute pijn ervaren, bleek dat ongeveer een derde van de respondenten zich" absoluut "of" enigszins "afhankelijk voelde van hun medicatie.

De meeste overdoses van opioïden zijn echter van niet-medicamenteuze drugs. Het New England Journal of Medicine meldde dat in 2014 een totaal van 10,3 miljoen mensen meldden dat ze opioïden niet-medisch voorgeschreven gebruikten (dwz medicijnen gebruiken die niet voor hen waren voorgeschreven of alleen werden gebruikt vanwege de ervaring of het gevoel dat ze veroorzaakten).). "

In veel artikelen over verslaving en overdoses worden opioïden en heroïne in één adem genoemd.

Dat maakt het steeds moeilijker voor mensen met chronische pijn om de medicijnen te krijgen die ze nodig hebben om de dag door te komen.

"Miljoenen Amerikanen hopen … op de dag dat ze vrij kunnen zijn van chronische pijn. Onze levensbelemmerende problemen verdienen veel meer aandacht van beleidsmakers en de gezondheidszorg dan ze hebben gekregen. De opioïde crisis is inderdaad nijpend, maar dat geldt ook voor de epidemie van chronische pijn, "schreef Julian Malinak, die chronische rugklachten heeft, in Vox.

Meer bewustzijn van zorgaanbieders

Het tij kan draaien van onderzoeken die alarmerende verslavingssnelheden en overdoses vertonen naar onderzoeken die zowel de langetermijnvoordelen van opioïden voor chronische pijn onderzoeken als hoe artsen beter op te letten van de behoefte van chronische pijnpatiënten aan geïndividualiseerde zorg.

Een jaar geleden bedacht de CDC twaalf strategische aanbevelingen voor artsen die opioïden voorschreven. De eerste? "Nonopioïde therapie heeft de voorkeur voor de behandeling van chronische pijn. Opioïden moeten alleen worden gebruikt als de voordelen voor pijn en functie naar verwachting groter zullen zijn dan de risico's. "

De CDC beveelt cognitieve gedragstherapie en oefentherapie aan, daarbij verwijzend naar" uitgebreid bewijs "dat de voordelen bewijst van behandelingen waarbij geen drugs wordt gebruikt.

Toch zijn deze pijnbeheersingsstrategieën niet altijd genoeg voor extreme pijn.

Harris van de AMA zei ondertussen dat de eerste aanbeveling van haar organisatie aan artsen bestaat uit het raadplegen van de staat Prescription Drug Monitoring Programs (PDMP's), elektronische databases die door staten worden gebruikt en onderhouden om gereguleerde stoffen te traceren en om het winkelen bij artsen te helpen identificeren.

Maar deze controle in het systeem voorkomt dat mensen met heel veel pijn de medicijnen krijgen die ze nodig hebben.

Veel artsen vermijden de problemen die opioïden met zich meebrengen - mogelijke gevolgen en staatstoezicht - door pijnpatiënten de rug toe te keren.

"Dagelijkse pijnpatiënten worden door de opioïde-crisis terechtgesteld en gecriminaliseerd. Ik onderteken nu ieder jaar een paper omdat ik een pijnmoordenaar heb voorgeschreven. Ik moet een contract ondertekenen alleen om mijn recepten op te halen die zegt dat ik ermee akkoord ga om me aan willekeurige drugtests te onderwerpen, "onthulde Crisci. Ze voegde eraan toe dat de organisatie" over het algemeen achter de CDC-richtlijnen staat, maar dat uiteindelijk de keuze van de behandeling moet worden overgelaten tussen de arts en de patiënt. "

De Cowan van ACPA was het ermee eens en zei dat ze vindt dat pijn moet worden behandeld" op basis van individuele medische behoeften, dossiers, onderzoeken. Mijn idee van wat er gebeurt, is dat providers gaan doen wat ze in de media horen in plaats van elke patiënt afzonderlijk te bekijken en te bepalen wat de beste behandeling is. "

Alternatieve therapieën

Mensen die lijden aan pijn zullen echt bijna alles proberen om hun symptomen te verlichten.

Healthline's recente onderzoek naar mensen met chronische en acute pijn kwam erachter dat er bijna geen behandeling is die ze niet hebben geprobeerd.

75 procent van de respondenten heeft alternatieven geprobeerd voor medicatie, waaronder fysiotherapie, versterkende oefeningen, warme of koude therapieën, cognitieve gedragstherapie, chiropractoren, massage, acupunctuur, yoga, meditatie, voedingssupplementen, hypnose, biofeedback, zenuwstimulatie, virtual reality, medische marihuana en meer.

Fysiotherapie is een van de meest populaire en succesvolle vormen van alternatieve pijnverlichting, en toch is het vaak onvoldoende gedekt of helemaal niet gedekt door een verzekering. Met dat in gedachten is het moeilijk om je voor te stellen een claim in te dienen voor een zorgverzekering voor een wekelijkse yogales of VR-headset.

Veel pijnpatiënten gebruiken meerdere alternatieven voor receptpillen om hun leed te verzachten, omdat pillen de pijn niet helemaal kunnen verdoven.

"Niets geneest het en neemt alle pijn weg, maar ik vind het leuk om het onder controle te kunnen houden," vertelde Crisci aan Healthline, waarin ze haar dagelijkse benadering van pijn beschrijft.

Crisci heeft verschillende manieren om haar pijn 'met 10 procent' te verminderen gedurende de dag. Op een typische dag neemt ze verschillende supplementen, van kurkuma tot CoQ10 om ontstekingen te verminderen, en dan een halve trek van medische marihuana (CBD-olie) in de ochtend. Ze maakt een wandeling, gebruikt een ijspak of verwarmingsmat, mediteert en neemt 's nachts twee wolkjes CBD-olie in slaap.

Ook schrijft ze een dagelijkse dankbaarheidstraining toe, waarin ze de dingen opsomt waar ze dankbaar voor is, en die de pijn draaglijker maakt.

Ten slotte houdt ze haar hulphond, Lil Stinker, bij haar om haar angst en dus de pijn te verminderen.

Sympathie en stigma

Waar iedereen het over eens kan zijn, is dat er nog steeds een stigma bestaat rond chronische pijn. Het feit dat chronische pijn Cindy Steinberg 'een onzichtbare ziekte' noemt, maakt het vaak over het hoofd gezien of zelfs bespot.

Naast het werken bij de U. Pain Foundation, heeft Steinberg een maandelijkse steungroep in de regio Boston.

Zij is van mening dat meer empathie en begrip voor mensen met chronische pijn een grote bijdrage zou kunnen leveren aan het verbeteren van de schaamte en stress voor mensen met pijn.

"Vaak moeten [mensen in de groep] annuleren bij vrienden, dus hun sociale leven begint te lijden. Hun gezinsleven. Ze kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen - of werken. Zonder dat je een inkomen kunt verdienen, lijdt je gevoel van eigenwaarde. "

Chronische pijn, zei Steinberg," heeft zo'n diepgaand effect op elk aspect van je leven. "Ze contrasteerde de manier waarop mensen mensen met chronische pijn behandelen met de manier waarop ze degenen met kanker behandelen. Het kan net zo serieus zijn, zei ze, maar "je krijgt niet dezelfde gemaakte accommodaties, of mensen die sympathiek zijn, of artsen die naar je luisteren. Het is een hele moeilijke situatie om binnen te zijn. '

Cowan stemde toe. Wanneer je anderen vertelt dat je chronische pijn hebt, zei ze: "Je vertelt ze dat ik niet betrouwbaar ben," omdat dat het stigma is dat aan chronische pijn kleeft. Uit het onderzoek van Healthline naar chronische pijnpatiënten bleek dat 65 procent van de ondervraagden last heeft van stress, depressie of angst als gevolg van hun chronische pijn.

De meeste respondenten hebben hun familie (83 procent) en vrienden (64 procent) verteld over hun chronische pijn, maar slechts 29 procent heeft dit besproken met hun collega's.

Van degenen die hun chronische pijnstatus hebben gedeeld, voelde 46 procent zich begrepen en ondersteund. Ongeveer evenveel, 41 procent, voelde "onbegrepen en alleen. "

Misschien komt dat omdat vrienden en familie die ze hebben verteld, overwegend onsympathiek zijn: 75 procent was slechts enigszins, niet erg, of helemaal niet sympathiek.

Cowan vergeleek mensen met chronische pijn met mensen met diabetes of hoge bloeddruk door te zeggen: "Het zijn mensen zoals iedereen die toevallig een gezondheidsprobleem heeft. We kunnen ze helpen om weer van een patiënt terug te gaan naar een persoon, maar ze hebben wel hulp nodig en ze hebben ondersteuning nodig. "Insuline zal diabetes niet genezen, net zoals medicatie chronische pijn niet zal genezen, legde Cowan uit.

Harris zei dat de aanbevelingen van de AMA specifiek het verminderen van het stigma rond chronische pijn omvatten om effectieve zorg mogelijk te maken. "Ik heb gehoord dat sommige patiënten zeggen dat ze zich schamen om een ​​behandeling voor pijn te zoeken," zei ze. Opioïde crisis of niet, ze zei: "We willen dat patiënten met pijn behandeld worden voor pijn. "

Helaas vermijden veel mensen medische behandelingen of nemen ze hun voorgeschreven medicijnen niet zoals voorgeschreven.

Stigma van zorgaanbieders maakte Smith ernstig ziek.

Ze krijgt regelmatig nierstenen en toen ze naar de Eerste Hulp ging en bekendmaakte dat ze Vicodin had voorgeschreven, "zouden ze me er moeite mee geven om te fokken en een drugsverslaafde te zijn, hoewel ik duidelijk een niersteen had."

" De behandeling in de ER is zo erg geworden dat ik niet meer naar de ER ga voor nierstenen, "onthulde Smith.

Haar weigering om naar de Eerste Hulp te gaan heeft geleid tot ernstige infecties.

"Er zijn een paar keer dat ik mijn leven in gevaar heb gebracht door te weigeren naar de Eerste Hulp te gaan omdat ik wist dat ze me niet serieus zouden nemen," zei Smith.

De voortdurende strijd

De toekomst van beheer van chronische pijnstillers kan evenwichtig zijn. De CDC beveelt aan "uitgebalanceerde preventiereacties die gericht zijn op het verminderen van de percentages niet-medicinaal gebruik en overdosis, terwijl de toegang tot voorgeschreven opioïden behouden blijft. "

Patiënt-pleitbezorger Cowan zei dat Amerika" een evenwichtige benadering moet aannemen van een aantal therapieën die samen moeten komen om [mensen met chronische pijn] daadwerkelijk te helpen. "

Volgens Harris:" Zoveel factoren hebben ons gebracht naar waar we nu zijn, en daarom is er geen magische kogel. Het is een zeer complex probleem voor de volksgezondheid. Carroll was het erover eens: "Deze situatie is niet van de ene dag op de andere begonnen en zal niet van de ene dag op de andere worden opgelost. "Zij adviseerde dat we" kijken naar de verschillende factoren die bijdragen aan de huidige crisis en vragen: "Wat kan iedereen in de zorggemeenschap doen om te helpen? '"

Misschien kan de zorggemeenschap beginnen met meer onderzoeken naar opioïden en chronische pijn. Volgens de CDC zijn er "weinig onderzoeken uitgevoerd om de langetermijnvoordelen van opioïden voor chronische pijn nauwkeurig te beoordelen, met resultaten die minstens een jaar later zijn onderzocht. "

Meer van dergelijke studies zou degenen met chronische pijn ten goede komen, evenals een breder begrip van het publiek om het stigma te verminderen en empathie te ontwikkelen voor degenen die het ervaren.

Zeker, betere artseneducatie rond chronische pijn- en doseerrichtlijnen zou helpen, evenals meer onderzoeken naar alternatieve therapieën - om maar te zwijgen over een betere verzekeringsdekking van deze mogelijke remedies.

Carroll zei dat de farmaceutische industrie onderzoek doet naar de mogelijkheid om de formuleringen van sommige opioïden te veranderen, zodat ze moeilijker te misbruiken zijn.

Smith is dankbaar voor een begripvolle arts en toegang tot een kleine dosis Vicodin die haar helpt om elke ochtend op te staan. "Ik ben een van de gelukkigen," zei ze. "Ik ga elke kans grijpen die ik krijg om ten volle te leven. "

Crisci heeft een doel gevonden als voorvechter en opvoeder voor andere chronische pijnpatiënten. "Pleitbezorging en andere mensen helpen geeft me een doel. Iedereen met chronische pijn moet een doel vinden, "zei ze.

In de tussentijd kunnen steungroepen zoals die geleid door Cowan en Steinberg helpen, omdat het lijkt dat mensen met chronische pijn meestal moeten leren ermee te leven zonder hulp van de moderne geneeskunde.