Onvruchtbaarheid na het doneren van eieren

Ik was 24 jaar oud toen ik mijn eieren schonk.

De eerste keer was in juni 2007. De tweede was januari 2008.

AdvertisementAdvertisement

Ik had al jaren flyers over mijn universiteitscampus gezien om eischonoren te werven, maar pas toen een vriend van me ging door het proces zelf dat ik geïnteresseerd raakte.

Ik vond het een goed idee om een ​​onvruchtbaar stel te helpen bij het bouwen van het gezin waar ze naar verlangden. Ik stond op het punt om af te studeren, dus het geld dat aan eiceldonatie was gehecht, leek me een goede manier om de schuld van mijn studentenleningen aan te pakken.

Misschien wel het allerbelangrijkste, ik geloofde agentschapambtenaren toen ze me vertelden dat eiceldonatie een eenvoudig en veilig proces was.

Advertentie

Ik werd als een "perfecte" donor beschouwd. Al mijn tests kwamen geweldig terug. Ik was jong, gezond, fit en universitair opgeleid.

waardoor ik schijnbaar ook gemakkelijk in de handel kon worden gebracht in hun database.

AdvertentieAdvertentie

Voordat ik begon met doneren, werd ik geïnformeerd over de mogelijke risico's.

Een verpleegkundige gaf me een vel papier met het ovariële hyperstimulatiesyndroom (OHSS) en infectie van de operatie als de meest waarschijnlijke risico's, hoewel ze me vertelde dat die vrij zeldzaam waren.

Mogelijke onvruchtbaarheid werd ook genoemd als een veel minder vaak voorkomend risico, maar zij klopte me op de rug en zei: "Er zijn geen studies die aantonen dat dit een reëel risico is. We moeten het gewoon daar neerleggen, voor het geval dat. Je bent jong en gezond. Er is niets waar je je zorgen over hoeft te maken. “

En dus tekende ik op de stippellijn. En ik begon mezelf te injecteren met hoge dosis hormonen om eieren te produceren voor twee gezinnen die wanhopig zwanger wilden worden.

Lees meer: ​​What's next in the science of creating babies »

AdvertisementAdvertisement

Een pijnlijke reactie

Mijn beide donaties gingen voorspoedig, met telkens 14 eieren.

Ik voelde me binnen enkele dagen na het ophalen volledig hersteld. Pas zes maanden na mijn tweede donatie begon ik complicaties te ervaren.

Het eerste teken dat er iets mis was, kwam toen mijn menstruatie net stopte. Maanden gingen voorbij zonder enig teken van mijn cyclus. Toen het terugkwam, was het met ondraaglijke pijn.

Advertentie

Ik begon met koorts elke keer als ik mijn menstruatie kreeg, dubbel zo verdrietig dat ik niet kon lopen en vaak moest overgeven omdat ik zo erg pijn had. Die pijn begon zich uit te breiden naar mijn dagelijks leven, zelfs als ik niet in mijn menstruatie was.

Een echo liet zien dat mijn eierstokken bedekt waren met tumorachtige gezwellen. Kort daarna ben ik geopereerd en die gezwellen bleken endometriomas of met bloed gevulde cysten te zijn.

AdvertentieAdvertisement

Ik kreeg de diagnose endometriose stadium 4.

Ik heb nog nooit problemen ondervonden met mijn menstruatie voordat ik doneerde. Er was nooit enige reden om aan te nemen dat ik eerder endometriose had.

Maar endometriose is een oestrogeengestuurde aandoening.

Advertentie

Nadat ik naar mijn voor en na de gegevens heb gekeken, hebben verschillende artsen me verteld dat ze denken dat ik waarschijnlijk een onderliggend geval van endometriose had dat uitbarstte en buitengewoon agressief werd als gevolg van de hormonen die bij het doneren betrokken waren.

Eiceldonatie gaf me geen endometriose. Maar het veroorzaakte wel dat mijn toestand onhandelbaar werd, wat uiteindelijk leidde tot mijn snelle diagnose van onvruchtbaarheid.

AdvertentieAdvertentie

Lees meer: ​​Bureaus maken onvruchtbaarheidsbehandelingen betaalbaar voor vrouwen met een laag inkomen »

Geconfronteerd met de vruchtbaarheidsfeiten

Op 27-jarige leeftijd heb ik zelf twee rondes in-vitrofertilisatie (IVF) ondernomen.

Mijn eikwaliteit was sterk afgenomen in de paar jaar die ik had gedoneerd.

Beide rondes mislukten en ik moest accepteren dat mijn eiceldonatie twee kinderen had opgeleverd, maar dat ik zelf nooit zwanger zou worden.

In de drie jaar na de schenking van mijn eieren, vereiste ik vijf grote operaties en verschillende dure geneesmiddeltherapieën om endometriose te behandelen.

Dit ging niet alleen over onvruchtbaarheid. Het ging over de kwaliteit van het leven.

Ik heb in totaal ongeveer $ 60.000, - uitgegeven aan medische uitgaven. Niets van dit alles werd gedekt door mijn donaties, waarvan ik ongeveer $ 12.000 verdiende. In feite stopte het agentschap dat ik doneerde gewoon door mijn oproepen en e-mails terug te sturen toen ik hoorde hoe agressief mijn toestand was geworden. Ze hebben me niet eens geholpen om mijn medische gegevens over donatie te bemachtigen. Uiteindelijk moest ik de klinieken betalen die ik had geschonken voor toegang tot die gegevens.

Elke specialist die mijn voor en na records heeft gezien, is het ermee eens dat het niet te ontkennen is dat mijn donaties waarschijnlijk een rol hebben gespeeld in mijn toestand.

De voortgang was gewoon te snel, te agressief om niet te worden gekoppeld.

Maar er is nog steeds genoeg in de industrie dat eiceldonatie volkomen veilig is, hoewel er geen feitelijk onderzoek is om die bewering te onderbouwen.

Lees meer: ​​rechtszaak ingesteld door draagmoeder legt juridische, ethische vragen op »

Geen onderzoek naar risico's

De verpleegster die me vertelde dat er geen onderzoek was waaruit bleek dat eiceldonatie onvruchtbaarheid kon veroorzaken, loog niet.

Ze speelde eenvoudigweg over het feit dat er helemaal geen onderzoek was.

Er is nooit een langetermijnonderzoek geweest naar de gezondheidsrisico's van eiceldonatie.

Tal van artsen zullen wijzen op het onderzoek dat bestaat over de veiligheid van IVF en andere vruchtbaarheidsbehandelingen. Ze zeggen dat dezelfde medicijnen worden gebruikt voor eiceldonatie, en daarom kunnen dezelfde veiligheidsconclusies worden getrokken.

Maar StatNews publiceerde onlangs een artikel over dit onderwerp en confronteerde die conclusie door erop te wijzen dat de vrouwen die in dat onderzoek werden gevolgd in de eerste plaats vrouwen met onvruchtbaarheid waren. Deze vrouwen zijn vaak ouder dan 35 en worstelen al met onvruchtbaarheid, wat een symptoom kan zijn van andere gezondheidsproblemen.

Ondertussen zijn eiceldonoren meestal jonger dan 25 jaar zonder dergelijke gezondheidsproblemen. Toch krijgen ze dezelfde medicijnen en doseringen als vrouwen met zeer verschillende gezondheidsprofielen.

"Het is redelijk om te zeggen dat ze niet dezelfde populatie hebben," vertelde Dr. Richard J. Paulson, president van de American Society for Reproductive Medicine, aan StatNews.

Hoewel eiceldonatie al 30 jaar bestaat, hebben we eenvoudigweg geen definitief onderzoek over de veiligheid voor donors of de langetermijnrisico's.

Lees meer: ​​lagere geboortecijfers voor bevroren eieren »

Beoordeling van de risico's

Diane Tober, PhD, een antropoloog en assistent-adjunct-professor aan de universiteit van Californië, San Francisco, School of Nursing, heeft geprobeerd om dit allemaal te veranderen.

Ze heeft een pilootstoelage gekregen en loopt voorop in een uitgebreid onderzoek naar internationale eiceldonatie.

Wat ze tot nu toe heeft gevonden, zorgt voor een aantal rode vlaggen.

"Een ding dat artsen en agentschappen eigenlijk zouden moeten doen, is eerst kijken naar vermijdbare risico's," vertelde Tober aan Healthline. "We weten dat een risico dat kan worden beheerst, OHSS is. Er is een heel duidelijke oorzaak en gevolg, en het is absoluut te voorkomen. Maar een van de dingen die ik zie is dat, vooral in de VS, veel donoren echt grote hoeveelheden eieren produceren. In veel van mijn internationale interviews produceren ze tussen de 10 en 12 eieren per cyclus. Achttien wordt beschouwd als een hoog risico voor OHSS. Maar hier in de VS hebben zoveel van de donoren die ik heb gesproken 30, 40, 50 eieren geproduceerd. Ze worden door artsen en instanties verteld dat ze superdonors zijn, 'vruchtbare myrtles. 'Maar de realiteit is dat deze superproducerende cycli hen een veel groter risico op OHSS inhouden, wat kan worden voorkomen als artsen hun voortgang tijdens de cyclus in de gaten houden en hun medicijnen zo aanpassen dat ze niet overproduceren. "

Er zijn vrouwen voor wie het gevaarlijk is om te doneren, zonder twijfel. Dr. Aimee Eyvazzadeh, OB-GYN-specialist

"Veel van de aandoeningen die donoren wel ervaren," voegde ze eraan toe, "kunnen worden gekoppeld aan overmatig oestrogeen [endometriose en bepaalde soorten kanker, bijvoorbeeld]. Ik denk dat we bij het screenen van donoren absoluut de dragers van het BRCA-gen moeten screenen. Vrouwen die het BRCA-gen dragen, worden zelfs niet verondersteld hormonale anticonceptiva te gebruiken. "

Toch laten we donoren toe om zichzelf vol hormonen te pompen zonder eerst te bevestigen of ze al dan niet een groter risico lopen.

Dr. Aimee Eyvazzadeh, een door Harvard opgeleide, board-gecertificeerde OB-GYN, gespecialiseerd in reproductieve endocrinologie en onvruchtbaarheid, is het eens met de behoefte om donors beter te screenen.

"Elke donor zou een erfelijke kankertest moeten ondergaan," vertelde Eyvazzadeh aan Healthline. "Ze zouden een vruchtbaarheidstest moeten ondergaan. Als u endometriose heeft, moet u niet doneren. "Terwijl Eyvazzadeh gelooft dat eiceldonatie over het algemeen veilig is voor de meeste vrouwen, geeft ze toe:" Er zijn vrouwen voor wie het gevaarlijk is om te doneren, zonder enige twijfel. "

Meer lezen: de persoonlijke ervaringen van vrouwen met endometriose.

Wat kan er worden gedaan

Waarom zijn niet meer instanties en klinieken aan het testen voor deze test? Waarom ondernemen ze geen stappen om potentiële donoren beter te screenen en te beschermen?

Volgens Eyvazzadeh gaat het om geld.

"Donoren denken dat de agentschappen echt om hen geven. Maar die agentschappen verdienen meer dan het dubbele van wat de donoren maken, zonder het risico op zichzelf te nemen, zei ze.

Eyvazzadeh probeert dat te veranderen.

Ze wil onderzoek laten zien naar de emotionele implicaties op de lange termijn van eiceldonatie voor donoren. En ze wil dat financiële compensatie uit het eiceldonatieproces wordt verwijderd.

In plaats daarvan zou ze graag zien dat donors worden gecompenseerd met gedeelde cycli, waarbij sommige van hun eieren kunnen worden ingevroren en opgeslagen voor hun eigen toekomstig gebruik, mochten ze ooit zelf onvruchtbaarheid hebben.

Ze wil de macht terug in de handen van de donoren brengen, en effectief agentschappen uitschakelen en donoren toestaan ​​hun eigen makelaars te zijn - waar zij hun eieren bezitten, en kunnen bevriezen en delen op hun eigen voorwaarden.

Ook kiezen met wie ze doneren en met volledige transparantie werken, waarbij donoren evenveel informatie krijgen over hun ontvangende families als ontvangersfamilies worden gegeven over donoren.

Het is bijna tien jaar geleden dat ik voor het eerst een gift schonk, en in die tijd heb ik veel horrorverhalen gehoord over donoren die misbruik hebben gemaakt van en mishandeld zijn door de instanties die ze hebben gedoneerd.

Als u de financiële compensatie en uitschakelingsagentschappen verwijdert, vermindert u die risico's.

Maar ik ben er ook nog steeds heilig van overtuigd dat het enige wat donoren nodig hebben en het meeste verdienen, langetermijnonderzoek is naar de mogelijke gezondheidseffecten van doneren, zodat zij echt geïnformeerde toestemming kunnen geven.

Tober is het daarmee eens.

"Vanuit een anekdotisch perspectief zijn er in mijn onderzoek tot nu toe van de 100 vrouwen, er ongeveer vijf die onvruchtbaarheid hebben ervaren niet lang na eiceldonatie," zei ze. "Sommige van die gevallen waren endometriose of kanker, en voor één vrouw keerden haar hormonen nooit meer terug na het doneren. We weten niet zeker of er een oorzakelijk verband is. Ik kan niet zeggen dat het zeker verbonden is. Maar er is genoeg reden tot bezorgdheid om een ​​duwtje voor meer informatie te rechtvaardigen. "

De enige vraag is hoeveel gevallen zoals de mijne het zal duren voordat meer artsen en agentschappen meedoen aan de push voor dat onderzoek.

Of is het mogelijk dat met zoveel geld aan de lijn die push nooit zal komen?