Patiëntperspectieven: behandelen van hepatitis C
Inhoudsopgave:
Een diagnose van hepatitis C kan verschillende dingen voor verschillende mensen betekenen. Sommige patiënten komen de uitdaging tegemoet, net als elke andere ziekte. Ze praten met hun arts, krijgen hun behandelingen en gaan verder. Voor anderen is het echter niet zo eenvoudig. Leefstijlen, verslavingen of gezinsverantwoordelijkheden kunnen de behandeling in de weg staan, en het kan moeilijk zijn om een uitweg te zien.
The Interviews
Healthline interviewde twee hepatitis C-patiënten met zeer verschillende, even inzichtelijke ervaringen: Lucinda K. Porter, RN, een verpleegster, gezondheidseducator en auteur van Vrij van hepatitis C en Hepatitis C-behandeling stap voor stap en Crystal Walker (naam veranderd op verzoek van de patiënt).
Lucinda Porter, R. N.
Lucinda weet dat ze in 1988 HCV kreeg, omdat ze na een bloedtransfusie klassieke symptomen had. Een betrouwbare test was pas in 1992 beschikbaar, maar omdat ze er zeker van was dat ze deze had, had ze geen bevestigende test tot 1996. Op dat moment had ze een genotype-test, een belangrijk gegeven bij het maken van de behandeling. beslissingen. Ze ontdekte dat ze genotype 1a had.
Haar eerste behandeling was interferon-monotherapie in 1997. Omdat zij niet op deze specifieke therapie reageerde, werd deze na drie maanden gestopt. De tweede behandeling die ze kreeg, was in 2003 48 weken peginterferon en ribavirine. Het ging goed, tot ze terugviel in de fase na de behandeling. De derde behandeling was een 12 weken durend klinisch onderzoek met sofosbuvir, ledipasvir en ribavirine. Dit was in 2013 en Lucinda is nu vrij van HCV.
Lucinda's ervaringen met haar medicijnen waren typerend. De eerste twee behandelingen met interferon leidden tot depressie en alles droogde op, vooral haar mond, huid en ogen. Ze ondervond spierpijn, gewrichtspijn en af en toe koude rillingen en koorts. Haar geest was zo mistig dat ze onbetrouwbaar was. Ze kon zich nergens op concentreren. De behandelingen met ribavirine resulteerden in de gebruikelijke ribavirine-gerelateerde bijwerkingen: vermoeidheid, slapeloosheid, hemolytische anemie, prikkelbaarheid, slapeloosheid, huiduitslag, duizeligheid en hoofdpijn.
Maar ondanks de bijwerkingen bleef Lucinda een bijzondere focus houden en was vastbesloten gezond te worden. Ze biedt het volgende uitstekende advies voor mensen die aan hun hepatitis C-reis beginnen:
"Bijwerkingen zijn problemen waarvoor oplossingen zijn. Wees niet bang voor bijwerkingen. Werk samen met uw medische team om manieren te vinden om deze te doorstaan. Houd je ogen op het doel, dat is om vrij te zijn van hepatitis C … We sterven ook vroegtijdig voor andere doodsoorzaken, zoals hartaandoeningen, kanker en beroertes.Je hoeft niet te sterven - hepatitis C is een strijdbare strijd als je de wapens oppakt en vecht. De wapens worden beter en de volgende generatie van hepatitis C-behandeling heeft milde en korte bijwerkingen. Neem contact op met uw arts en ontdek hoe u vrij van hepatitis C kunt leven. "
Crystal Walker
Crystal werd in 2009 gediagnosticeerd met het hepatitis C-virus (HCV), toen zij zwanger was van haar tweede kind. Ze is al heel lang drugsverslaafd en weet maar al te goed hoe ze het virus heeft opgelopen. In het begin schreef haar arts interferon voor. Het heeft misschien geholpen; het heeft misschien niet. Vanwege haar zwangerschap moest ze relatief snel van het middel af en stopte met het bezoeken van haar arts.
Na de bevalling ontdekte Crystal dat haar arts niet langer in hetzelfde ziekenhuis werkte. Zonder geld en alleen Medicaid om haar te helpen, worstelde ze om een andere dokter te vinden die haar zou zien. Toen ze eindelijk iemand vond, zag hij haar lang genoeg om een recept te schrijven voor roferon-A en nooit opgevolgd. De bijwerkingen van de medicatie waren te veel voor Crystal om te verdragen en ze zocht naar een andere arts. Deze weigerde om haar HCV te behandelen totdat Crystal een psychiatrische evaluatie onderging en acht maanden therapie volgde. Tegen die tijd was Crystal's infectie gevorderd van acuut tot chronisch en moest ze zich onderwerpen aan reguliere medicijntesten.
Omdat ze een drugtest niet kon doorstaan, verloor Crystal haar Medicaid-voordelen en komt ze niet langer in aanmerking voor behandeling. Gefrustreerd, bang en constant pijn, worstelt ze om nuchterheid en angst voor de veiligheid van haar kinderen te behouden. Ze heeft hen geleerd dat haar bloed 'vergif' is en dat ze altijd voorzichtig moet zijn rond mama. Crystal vreest dat haar kansen opraken. Dat het nu te laat voor haar is. Maar ze wil een beetje advies geven aan diegenen die net zijn begonnen en voor wie het nog niet te laat is: "Wat je ook doet, blijf schoon. Zuig het op, steek het uit en bid tot God dat het werkt. “
