Astronauten Hersenen en ruimte
Inhoudsopgave:
Sinds mensen de eerste sprong in de omloop maakten, hebben onderzoekers geprobeerd te begrijpen wat er met het menselijk lichaam gebeurt wanneer het rond de aarde vecht met een snelheid van 17, 500 mijl per uur in een zwaartekrachtloosheid.
Onlangs hebben onderzoekers duidelijke signalen gevonden dat zweven in microzwaartekracht letterlijk de vorm van het menselijk brein verandert.
AdvertentieAdvertentieIn een door NASA gefinancierd onderzoek dat eerder deze maand in The New England Journal of Medicine werd gepubliceerd, onderzochten onderzoekers van de Medische Universiteit van South Carolina, Universitair Ziekenhuis Frankfurt in Duitsland en de Shihezi Universiteit in China de hersenen van 34 astronauten voor en na vluchtmissies.
De wetenschappers wilden zien welke merkbare veranderingen in het menselijk brein gebeurden na ruimtevlucht.
"We weten dat deze lange vluchten een grote tol eisen van de astronauten en kosmonauten. We weten echter niet of de nadelige effecten op het lichaam blijven toenemen of dat ze zich na enige tijd in de ruimte stabiliseren, "verklaarde Dr. Donna Roberts, een neuroradiologist aan de Medische Universiteit van South Carolina en hoofdauteur van de studie, in een verklaring.
"Dit zijn de vragen waar we in geïnteresseerd zijn, vooral wat er gebeurt met het menselijk brein en de hersenfunctie. "
Een ruimtegeschiedenis
NASA heeft jarenlang geprobeerd te begrijpen waarom sommige astronauten een veranderd zicht of een verhoogde druk in hun hoofd melden in een baan om de aarde.
AdvertisementAdvertisementDe aandoening wordt visuele beperking en intracraniële druksyndroom of VIIP genoemd. Het is een prioriteit voor NASA om te begrijpen hoe dit syndroom astronauten beïnvloedt.
In deze studie vonden Roberts en haar medeonderzoekers aanwijzingen dat de ruimte de vorm van de hersenen kan veranderen, wat mogelijk symptomen van VIIP veroorzaakt.
Ze ontdekten dat de meeste hersens van de astronauten op lange vluchten en zelfs sommige op de korte-termijnvluchten enigszins van vorm veranderden.
De onderzoekers van de gepubliceerde studie ontdekten dat 17 van de 18 astronauten die op een lange vlucht hadden gezeten, een gemiddelde reistijd van 164 dagen, veranderingen in hun hersenvorm hadden.
Zonder zwaartekracht werden de hersenen in sommige gevallen gezien om omhoog te reizen in de schedel.
AdvertisementAdvertisementZeventien van de astronauten hadden ook een versmalling van een gebied dat de centrale sulcus wordt genoemd, wat een groef is in de buurt van de bovenkant van de hersenen die de pariëtale en frontale lobben scheidt.
Drie van de 16 astronauten op korte vluchten, gemiddelde reistijd van 13 dagen, hadden dezelfde conditie.
Meer diepgaande MRI-testen met 18 astronauten toonden aan dat iedereen die lange vluchten had gehad, de ruimtes van de hersenen had versmald met cerebrospinale vloeistof (CSF), wat wijst op een mogelijk verhoogde druk.
AdvertentieSlechts een van de zes astronauten die op kortstondige vluchten reisde, had een verkleining van de CSF-ruimten.
Drie van de astronauten op de lange vluchten hadden ook oedeem in hun optische schijf, wat impliceert dat de druk van de hersenen hun ogen beïnvloedde. Om de druk te verlichten, ondergingen ze een spinale tik nadat ze naar de aarde waren teruggekeerd.
AdvertentieAdvertisementSymptomen uitleggen
Dr. F. Andrew Gaffney, hoogleraar geneeskunde aan het Vanderbilt Center for Space Physiology and Medicine en een astronaut die op de spaceshuttle vloog, zei dat het onderzoek helpt om de oorzaak te verklaren van enkele symptomen waarvan bekend is dat ze al jaren astronauten treffen.
"Dit is echt een interessant stuk van een puzzel die in wezen begon toen mensen in de ruimte begonnen te vliegen," vertelde hij aan Healthline.
Gaffney zei dat hij zelf wat symptomen van VIIP had ervaren toen hij in een baan om de aarde kwam.
Advertentie"We hebben het over de typische persoon in de ruimte met vogelbenen en een dik gezicht omdat de weefsels in het gezicht opgezwollen raken en het gebeurt bijna onmiddellijk," zei hij.
Op de grond had Gaffney geen bril nodig. Echter, na in de ruimte gereisd te hebben, moest hij voor de eerste keer naar een bifocaal grijpen.
AdvertentieadvertentieGaffney zei dat de MRI-scans en het nieuwe onderzoeksartikel meer duidelijkheid geven aan de aandoening.
'Ik kan het nummer [op een camera] niet lezen om het op nul te zetten. Ik heb geprobeerd. Ik kreeg beter licht. Toen … herinnerde ik me dat ik de bril had, het was perfect, "zei hij.
Zelfs nadat hij weer op aarde was beland, zei Gaffney dat hij die bril al een paar jaar niet meer nodig had.
Gaffney zei dat hoewel hij op een korte vlucht was, slechts negen dagen, hij enkele gevoelens van wazigheid en moeilijkheden ervoer tijdens zijn eerste 24 uur in de ruimte.
Andere astronauten zeiden: "Ze krijgen hoofdpijn en voelen zich een beetje dom of langzaam, alsof er een mist is", zei Gaffney over de aankomst in de ruimte. "Je voelt je gewoon niet normaal. “
Gaffney zei dat zijn lichaam erin slaagde zich aan te passen, maar dat de NASA zal moeten blijven werken om uit te zoeken hoe de ruimte het lichaam van een astronaut verandert op de korte en lange termijn.
Dit wordt belangrijker als ontdekkingsreizigers bereid zijn om lange afstanden af te leggen naar andere planeten zoals Mars.
"Het lichaam heeft een enorm aanpassingsvermogen", zei Gaffney. Voor 'elk fysiologisch proces moet je kijken naar de snelle veranderingen en acute veranderingen en vervolgens wat er in de loop van de tijd gebeurt. “
