Ik hield van oefening nadat ik mijn gewicht omhelsde

Toen ik 10 jaar oud was, leerde ik mijn dijen te haten. Toen ik in de vijfde klas zat met een korte broek op de heetste dag van het schooljaar, besefte ik dat mijn lichaam niet was zoals de andere meisjes in mijn klas. Ik was mollig en beschaamd over de manier waarop ik keek.

Toen ik ouder werd, ging mijn gewicht op en neer totdat uiteindelijk, toen ik morbide zwaarlijvig was op 23, ik een maagomleidingsoperatie had en 100 pond verloor.

AdvertentieAdvertentie

Maar gewichtsverlies bleek geen magische remedie voor mijn gevoel van eigenwaarde en minachting voor de manier waarop mijn lichaam werd gevormd. Pas toen ik 30 jaar oud was, nadat ik weer wat van het gewicht had teruggekregen dat ik aanvankelijk verloor en door de therapie ging, was ik eindelijk in staat om echt van mijn rondingen te houden. En het bracht enkele onverwachte resultaten met zich mee.

Tot mijn verrassing, na een decennium van proberen te trainen, liet het omarmen van mijn lichaam mij eindelijk toe om te genieten van beweging.

Ik kon gewoon niet hard aan het werk blijven …

Tot mijn grote verrassing liet het omarmen van mijn lichaam me genieten van oefenen

Als een mollig kind vermeed ik gymles zoveel mogelijk. Uiteindelijk kon ik volledig stoppen op de middelbare school vanwege mijn strenge academische opleiding. Als volwassene wist ik echter dat oefening iets was dat ik "zou moeten doen". Dus ik probeerde het.

advertentie

Eerst ging ik naar mijn sportschool om me te laten intimideren door de meisjes die op modellen leken en de schoppen die de plaats leken te domineren. Na mijn afstuderen gebruikte ik mijn gebrek aan geld als een excuus om elke vorm van fysieke activiteit te ontlopen. Eindelijk, nadat ik het gewicht verloor, wist ik dat ik niet kon ontsnappen aan het feit dat er echte voordelen zijn voor regelmatige lichaamsbeweging, waaronder stressvermindering.

Toch kon ik de komende zeven jaar geen oefenprogramma vinden waar ik aan vast kon houden. Ik las talloze artikelen en probeerde verschillende methoden om mezelf naar de sportschool te krijgen. Ik heb me aangemeld om samen te gaan met mijn beste vriend. Ik probeerde lessen die leuk klonken, zoals yoga en Zumba. Ik kocht de juiste sneakers in de hoop dat dit me zou motiveren om te gaan hardlopen. En ik heb me zelfs aangemeld voor fondsenwervende uitdagingen als een manier om mezelf in beweging te krijgen - zoals Cupid's Undie Run, waar ik $ 1, 500 één jaar heb ingezameld.

advertentieAdvertentie

Maar al deze methoden werkten maar een paar weken, misschien een maand.

Uiteindelijk omhelsde ik mijn lichaam

Ik hoorde dat mijn dijbenen van de boomstam krachtig en van nature sterk waren. Mijn grote dijen waren tenslotte een aanwinst, en ik was trots op hen.

"Ik heb gewoon een hekel aan trainen," zou ik tegen mezelf zeggen, ondanks het feit dat ik wist dat bewegen van vitaal belang was. Niet alleen voor het behoud van een gezond gewicht, maar ook belangrijk voor de gezondheid van het hart, het stimuleren van energie, een betere nachtrust en nog veel meer.

Ongeacht wat ik probeerde of hoe vaak ik het probeerde, trainen en ik leek gewoon niet bij elkaar te passen - totdat ik boudoirfoto's nam voor mijn 30ste verjaardag, wetende dat ik het nog steeds niet deed Ik heb een "perfect" lichaam.Op de een of andere manier is er eindelijk geklikt.

Ik hoefde niet op die modellen te lijken die bij de sportschool pasten. Ik hoefde me niet schuldig te voelen als ik me te verlegen voelde om met een vriend te trainen. Ik hoefde niet alle bewegingen van een dansles onder de knie te krijgen. En ik hoefde me zeker geen zorgen te maken over wat ik zou moeten doen.

In plaats daarvan heb ik mijn hele houding ten opzichte van lichaamsbeweging veranderd door mijn rondingen te omarmen en van mijn lichaam te houden. Het ging van iets dat ik vreesde om te doen, of laten we wel wezen - geprobeerd om te doen en faalden, naar een algemeen deel van mijn gezonde levensstijl.

AdvertentieAdvertisement

Ik stopte met zorgen voor wat iemand dacht van mijn dijen wanneer ik voet stapte in de sportschool. Sterker nog, ik heb geleerd dat mijn dijbenen van de "boomstam" krachtig en van nature sterk waren - en ik genoot van de manier waarop ik ze kon gebruiken voor het aandrijven van zittende beenpress oefeningen, of hoe hoog ik de weegschaal op de heupabductie en adductie kon draaien machines. Mijn grote dijen waren tenslotte een aanwinst en ik was trots op hen.

Hoe sportschooltijd me tijd werd

Ik heb nog steeds geen perfecte relatie met de sportschool. Tegenwoordig zijn we meer als vriendelijke kennissen. Maar bewegen is niet langer een hele klus.

In plaats daarvan kijk ik naar mijn tijd om uit te werken als een kans om iets voor mezelf te doen. Het is een beetje van mij tijd op een stressvolle dag, een leuke manier om opnieuw contact te maken met een oude vriend, of zelfs een gemakkelijke manier om wat extra te lezen - dank u, audioboeken.

Advertentie

Tegenwoordig maakt oefening me niet langer bang. Ik ben open gegaan voor verschillende methoden om te genieten van trainen en vond een sportschool waar ik me niet geïntimideerd voelde. Dankzij therapie, een beetje zoeken naar de ziel en de steun van mijn partner, heb ik mijn rondingen omarmd. En dankzij het omhelzen van mijn bochten ben ik eindelijk iemand die graag aan lichaamsbeweging doet.

Ik hoefde niet op die modellen te lijken die bij de sportschool pasten. Door mijn rondingen te omarmen en van mijn lichaam te houden, ging de oefening van iets dat ik vreesde, tot een deel van mijn gezonde levensstijl.

Irina Gonzalez is een freelance schrijver en redacteur in Latinx en richt zich voornamelijk op voeding, gezond leven, relaties, reizen en culturele identiteit. Haar werk is te zien in VICE, Glamour, Women's Health, Latina en meer. Wanneer ze niet aan haar boek over het opgroeien van Russisch en Cubaans werkt, knuffelt ze waarschijnlijk met de drie liefdes van haar leven: haar partner Adam, kat Capt. Jack Sparrow en hond Moose. Volg haar op Twitter @msirinagonzalez