Moet ik anderen over mijn psoriasis vertellen?
Iemand vertellen - hoe dicht je ook bij hem bent - het kan moeilijk zijn om psoriasis te krijgen. In feite kunnen ze het opmerken en iets zeggen voordat je de kans krijgt om het ter sprake te brengen.
In elk geval kan het uitdagend zijn om een zelfvertrouwen te krijgen dat je nodig hebt om over psoriasis te praten en te praten, maar het kan ook de moeite waard zijn. Heb je bewijs nodig? Kijk eens hoe sommigen van uw mede-psoriasisgenoten hun mond open doen.
Ik vertel mensen zonder aarzelen omdat het gênante situaties vermijdt. Bijvoorbeeld, een keer liet ik mijn haar in een kapsalon wassen. De schoonheidsspecialiste snakte naar adem, stopte mijn haar te wassen en stapte toen weg. Ik wist meteen wat het probleem was. Ik legde uit dat ik hoofdhuid psoriasis had en dat het niet besmettelijk was. Vanaf die tijd informeer ik altijd mijn schoonheidsspecialiste en iemand anders die een negatieve reactie kan hebben.
Debra Sullivan, PhD, MSN, RN, CNE, COI
De lepel-theorie was de beste manier … Je begint met 12 lepels. De lepels vertegenwoordigen je energie, wat je voor die dag kunt doen. Wanneer u [psoriasis] aan iemand uitlegt, haal de lepels eruit. Vertel ze dat ze hun dag moeten doorlopen, en dat je hen zult laten zien hoe dat in je lichaam werkt. Dus begin [met de] ochtendroutine. Ga uit bed, één lepel weg. Neem een douche, een andere lepel is verdwenen … De meeste mensen met auto-immuunziekten lopen op terwijl ze op hun werk zijn, waardoor ze niet volledig kunnen functioneren.
Mandie Davis, leven met psoriasis
Niets om voor te schamen. Ik heb er jaren mee gewerkt totdat ik er op een dag in het ziekenhuis was beland. Je eerste stap is om een dermatoloog te krijgen! Psoriasis heeft nog geen genezing, maar je hoeft er niet onder te lijden of er gewoon mee om te gaan. Je hebt zoveel opties.
Stephanie Sandlin, levend met psoriasis
Ik ben nu 85 en ik heb geen gelegenheid gehad om met iemand te delen, omdat ik besloten heb dit privé te doen. Maar nu zou ik geïnteresseerd zijn om alles te horen en te leren dat nuttig zou zijn om de stijfheid en pijn te verzachten.
Ruth V., wonend met artritis psoriatica
De zomer in het begin van mijn middelbare schooljaar ging ik met een paar vrienden naar het strand. Mijn huid was op dat moment behoorlijk vlekkerig, maar ik had er naar uitgekeken om te ontspannen in de zon en de meisjes in te halen. Maar een ongelooflijk ballistische vrouw verpestte mijn dag door naar boven te marcheren om te vragen of ik de waterpokken had of "iets anders dat besmettelijk is. Voordat ik het kon uitleggen, gaf ze me een ongelooflijk luide lezing over hoe onverantwoord ik was, waardoor iedereen om me heen gevaar liep om mijn ziekte te krijgen - vooral haar dierbare kinderen.
Ik voelde me toen minder comfortabel toen ik leerde hoe met de ziekte om te gaan. Dus in plaats van het oor dat ik in mijn hoofd herhaal over wat ik zou hebben gezegd, kreeg ze een gefluisterd antwoord van "Uh, ik heb psoriasis" en ik slinger mijn 5'7 "slungelige frame in mijn strandstoel om me te verstoppen voor iedereen die staarde bij onze uitwisseling. Terugkijkend weet ik dat het waarschijnlijk niet zo'n luide conversatie was, en ik ben er zeker van dat niet veel mensen het leuk vonden om te staren, maar ik was toen te beschaamd om het op te merken.
Ik herinner me eraan van die ontmoeting telkens wanneer ik mijn badpak aantrek. Zelfs als mijn huid in goede vorm is, denk ik nog steeds na over hoe zij me het gevoel gaf. Het maakte me uiteindelijk een sterker persoon, maar ik kan me herinneren dat ik me ongelooflijk zelfbewust en met afschuw vervuld voelde.
Veel mensen hebben het, maar niet veel mensen praten erover. Het kan als een oppervlakkig iets voelen om over te klagen. (Het kan nog erger zijn, toch? Het is gewoon op mijn huid.) En het is moeilijk om mede-psoriasispatiënten te ontmoeten (Tenslotte doen de meesten van ons ons best om ervoor te zorgen dat niemand anders kan zeggen dat we het hebben!) Sarah, levend met psoriasis en blogger van Psoriasis Psucks
