Beste collega's: een opmerking over mijn geestelijke gezondheid

Ik heb me voorgesteld dit duizend keer te delen, tijdens gesprekken rond het koffiezetapparaat of na bijzonder stressvolle vergaderingen. Ik heb mezelf voorgesteld dat ik het in een moment van nood zou laten vervagen, omdat ik zo graag de steun en het begrip van jou, mijn collega's, wilde voelen.

Maar ik hield me steeds weer tegen. Ik was bang voor wat je zou kunnen zeggen, of niet zeggen, terug naar mij. In plaats daarvan slikte ik het op en dwong me tot een glimlach.

advertisementAdvertisement

"Nee, het gaat goed. Ik ben gewoon moe vandaag. "

Maar toen ik vanochtend wakker werd, was mijn behoefte om te delen sterker dan mijn angst.

Zoals Madalyn Parker aantoonde toen ze de e-mail van haar baas deelde om haar recht op ziekteverlof vanwege psychische redenen te bevestigen, maken we grote vorderingen om open te zijn over onszelf op het werk. Dus, beste kantoor, ik schrijf deze brief om u te vertellen dat ik met een psychische aandoening leef en werk.

advertentie

Voordat ik je meer vertel, pauzeer dan even en denk na over de Amy die je kent: de Amy die haar interview genageld heeft. De Amy die een teamspeler is met creatieve ideeën, altijd bereid om die extra mijl te gaan. De Amy die zichzelf aankan in een directiekamer. Dit is de Amy die je kent. Ze is echt.

Wie u niet kent, is de Amy die al lang voordat u haar leerde met zware depressie, gegeneraliseerde angststoornis en posttraumatische stressstoornis (PTSS) leefde. Je wist niet dat ik mijn vader verloor voor zelfmoord toen ik nog maar 13 jaar oud was.

advertisementAdvertisement

Je hebt het niet geweten omdat ik niet wilde dat je het zag. Maar het was daar. Net zoals ik elke dag mijn lunch naar het kantoor bracht, bracht ik ook mijn verdriet en angst.

Maar de druk die ik op mezelf uitoefen om mijn symptomen op het werk te verbergen, eist mijn tol. Het moment is aangebroken om te stoppen met te zeggen: "Het gaat goed, ik ben gewoon moe" als ik dat niet ben.

Waarom ik mijn mentale ziekte verbergde

Je hebt het niet geweten omdat ik niet wilde dat je het zag. Maar het was daar. Net zoals ik elke dag mijn lunch naar het kantoor bracht, bracht ik ook mijn verdriet en angst.

Je vraagt ​​je misschien af ​​waarom ik ervoor koos mijn geestesziekte te verbergen. Hoewel ik weet dat depressie en angst legitieme ziekten zijn, doet niet iedereen dat. Stigma tegen geestelijke gezondheidscondities is echt, en ik heb het vele malen meegemaakt.

Er is mij verteld dat depressie slechts een schreeuw om aandacht is. Dat mensen met angst gewoon moeten kalmeren en oefenen. Dat het innemen van medicatie een zwak incident is. Er is mij gevraagd waarom mijn familie niet meer heeft gedaan om mijn vader te redden. Dat zijn zelfmoord een daad van lafheid was.

Gezien die ervaringen was ik doodsbang om te praten over mijn geestelijke gezondheid op mijn werk. Net als jij, heb ik deze baan nodig. Ik heb rekeningen om te betalen en een familie om te ondersteunen. Ik wilde mijn prestaties of professionele reputatie niet in gevaar brengen door over mijn symptomen te praten.

AdvertentieAdvertisement

Maar ik schrijf u deze brief omdat ik wil dat u het begrijpt. Omdat, zelfs op het werk, delen voor mij noodzakelijk is. Ik wil authentiek zijn en voor jou om authentiek te zijn met mij. We brengen samen minimaal acht uur per dag door. Voor die hele tijd moeten doen alsof ik me nooit verdrietig, angstig, overweldigd of zelfs in paniek voel, is niet gezond. Mijn zorg voor mijn eigen welzijn moet groter zijn dan mijn bezorgdheid over de reactie van iemand anders.

Dit is wat ik van je nodig heb: luisteren, leren en je ondersteuning aanbieden op elke manier die het meest comfortabel voor je is. Als u niet zeker weet wat u moet zeggen, hoeft u helemaal niets te zeggen. Behandel me gewoon met dezelfde vriendelijkheid en professionaliteit die ik je laat zien.

Ik wil niet dat ons kantoor een emotionele vrijheid wordt voor iedereen. En echt, dit gaat minder over gevoelens dan over het begrijpen van psychische aandoeningen en hoe symptomen me beïnvloeden terwijl ik op mijn werk ben.

Ik heb deze baan nodig. Ik heb rekeningen om te betalen en een familie om te ondersteunen. Ik wilde mijn prestaties of professionele reputatie niet in gevaar brengen door over mijn symptomen te praten.

Dus, in de geest van het begrijpen van mij en mijn symptomen, hier zijn een paar dingen waarvan ik graag zou willen dat u het weet.

1. Eén op de vijf

De kans is groot dat een op de vijf mensen die deze brief leest, in de een of andere vorm geestesziek is of iemand lief heeft die wel heeft. Je bent je er misschien niet van bewust, maar zoveel mensen van alle leeftijden, geslachten en etnische groepen ervaren uitdagingen op het gebied van de geestelijke gezondheid. Mensen met een psychische aandoening zijn geen freaks of gekken. Het zijn normale mensen zoals ik en misschien zelfs zoals jij.

AdvertisementAdvertisement

2. Psychische aandoeningen zijn echte ziekten

Het zijn geen karaktergebreken en ze zijn niet de schuld van iemand. Hoewel sommige symptomen van een psychische aandoening emotioneel zijn - zoals gevoelens van hopeloosheid, verdriet of woede - zijn anderen fysiek, zoals hartkloppingen, zweten of hoofdpijn. Ik koos niet voor een depressie, net zoals iemand diabetes zou kiezen. Beide zijn medische aandoeningen die behandeling behoeven.

3. Ik wil dat het goed is om te praten over geestesziekte op het werk

Ik vraag niet of je mijn therapeut of mijn letterlijke schouder wilt zijn om op te huilen. Ik heb al een geweldig ondersteuningssysteem op zijn plaats. En ik hoef niet elke dag, elke dag, over psychische aandoeningen te praten. Het enige wat ik vraag is dat je me af en toe vraagt ​​hoe het met me gaat en dat ik een paar minuten nodig heb om echt te luisteren.

Misschien kunnen we koffie of een lunch pakken, gewoon om even uit kantoor te gaan. Het helpt altijd wanneer anderen hun eigen ervaringen met geestesziekten delen, of het nu gaat over zichzelf of een vriend of familielid. Als ik je eigen verhaal hoor, voel ik me minder alleen.

Advertentie

4. Ik kan nog steeds mijn werk doen

Ik werk al 13 jaar in het personeelsbestand. En ik heb depressie, angst en PTSS voor iedereen gehad. Negen van de tien keer heb ik mijn opdrachten uit het park gehaald. Als ik me echt overweldigd, angstig of verdrietig voel, kom ik met een actieplan naar je toe of vraag ik om extra ondersteuning.Soms moet ik ziekteverlof nemen omdat ik in een medische toestand verkeer.

5. Geestesziekte heeft me echt een betere collega gemaakt

Ik ben meer mededogend, zowel met mezelf als met ieder van jullie. Ik behandel mezelf en anderen met respect. Ik heb moeilijke ervaringen overleefd, wat betekent dat ik geloof in mijn eigen kunnen. Ik kan mezelf verantwoordelijk houden en om hulp vragen als ik het nodig heb.

AdvertentieAdvertisement

Ik ben niet bang voor hard werken. Als ik denk aan een aantal van de stereotypen die worden toegepast op mensen met een psychische aandoening - lui, gek, ongeorganiseerd, onbetrouwbaar - merk ik op hoe mijn ervaring met geestesziekte mij het tegenovergestelde heeft gemaakt van die eigenschappen.

Hoewel psychische aandoeningen veel nadelen hebben, kies ik ervoor om naar de positieve kanten te kijken die het niet alleen mijn persoonlijke leven kan brengen, maar ook mijn werkleven. Ik weet dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf, zowel thuis als op het werk. En ik weet dat er een grens is tussen ons persoonlijke en professionele leven.

Wat ik van je vraag, is een open geest, tolerantie en ondersteuning als en wanneer ik een moeilijke periode doormaak. Omdat ik dat aan jou ga geven. We zijn een team en we zitten hierin samen.

Amy Marlow leeft met depressie en gegeneraliseerde angststoornis. Zij is de auteur van Blue Light Blue, die een van onze beste depressie blogs werd genoemd. Volg haar op Twitter op @_ bluelightblue_.] / p>