Voor mensen die leven met RCC, Never Give In
Beste vrienden, Vijf jaar geleden leidde ik een druk leven als modeontwerpster met mijn eigen bedrijf. Dat veranderde allemaal op een avond toen ik plotseling ineenstortte aan de pijn in mijn rug en acuut bloedde. Ik was 45 jaar oud.
Ik werd naar het ziekenhuis gebracht waar een CAT-scan een grote tumor in mijn linker nier onthulde. Ik had een niercelcarcinoom. De diagnose van kanker was plotseling en totaal onverwacht. Ik was niet onwel geweest.
Ik was alleen in een ziekenhuisbed toen ik voor het eerst dat hoorde. De dokter zei: "Je hebt een operatie nodig om de kanker te verwijderen. "
Ik was in totale shock. Ik zou dit nieuws aan mijn familie moeten doorgeven. Hoe verklaar je iets dat zo verwoestend is dat je jezelf niet begrijpt? Het was moeilijk voor mij om te accepteren en voor mijn familie om ermee akkoord te gaan.
Nadat de bloeding onder controle was, werd ik geopereerd om de nier met zijn tumor te verwijderen. De operatie was succesvol en de tumor was ingesloten. Ik kreeg echter voortdurend rugklachten.
In de komende twee jaar moest ik een botscan, MRI-scan en routinematige CAT-scans krijgen. Uiteindelijk werd ik gediagnosticeerd met zenuwbeschadiging en voorgeschreven pijnstillers voor onbepaalde tijd.
Kanker onderbrak mijn leven zo abrupt dat ik het moeilijk vond om gewoon door te gaan. De modebusiness leek erg oppervlakkig toen ik terugkeerde naar het werk, dus sloot ik mijn bedrijf en verkocht ik alle aandelen. Ik had iets heel anders nodig.
Een nieuwe normaal nam het over. Ik moest elke dag nemen zoals die kwam. Naarmate de tijd verstreek, begon ik me meer ontspannen te voelen; zonder deadlines werd mijn leven eenvoudiger. Ik waardeerde de kleine dingen meer.
Ik begon een notitieblok te bewaren op de dag dat ik de diagnose kreeg. Later heb ik het overgebracht naar een blog - An Unfashionable Cancer. Tot mijn verbazing kreeg de blog veel aandacht en werd mij gevraagd mijn verhaal in boekformaat te zetten. Ik ben ook lid geworden van een schrijfgroep. Schrijven was een jeugdpassie van mij.
Een andere hobby die ik leuk vond was atletiek. Ik begon naar een lokale yogales te gaan omdat de oefeningen vergelijkbaar waren met de fysiotherapie, die werd aanbevolen door mijn arts. Toen dat lukte, begon ik weer te rennen. Ik heb de afstanden opgebouwd en nu loop ik drie keer per week. Ik sta op het punt mijn eerste halve marathonrace te lopen en zal in 2018 een volledige marathon lopen om vijf jaar sinds mijn nephrectomie te markeren. Nierkanker maakte een einde aan de manier van leven waaraan ik gewend was en heeft een onuitwisbaar stempel gedrukt op de manier waarop ik nu mijn leven leid. Mijn weg naar fitness heeft echter nieuwe deuren geopend, wat heeft geleid tot meer uitdagingen.
Ik hoop dat anderen die met niercelcarcinoom leven bij het lezen van deze brief kunnen zien dat kanker veel van ons afneemt, maar de kloof kan op zoveel manieren worden opgevuld.Geef nooit toe.
Met alle beschikbare behandelingen die er zijn, kunnen we meer tijd krijgen. Het herstelproces heeft me zowel meer tijd als een nieuwe kijk op het leven gegeven. Met deze tijd en nieuw perspectief heb ik oude passies aangestoken en ook nieuwe gevonden.
Voor mij was kanker niet het einde, maar het begin van iets nieuws. Ik probeer te genieten van elke minuut van de reis.
Love, Debbie
Debbie Murphy is een modeontwerper en de eigenaar van Missfit Creations. Ze heeft een passie voor yoga, hardlopen en schrijven.. Ze woont samen met haar man, twee dochters en hun hond, Finny, in Engeland.
