Streeft naar een sterker, gezonder leven? Meld u aan voor onze Wellness Wire -nieuwsbrief voor allerlei soorten voedings-, fitness- en wellnesswijsheid.
Inhoudsopgave:
Het is belangrijk om te vermelden dat ik weliswaar last heb van een aantal psychische aandoeningen, maar dat ik niet de woordvoerder ben van iedereen met een psychische aandoening. Ervaringen variëren voor iedereen.
Wanneer iemand hoort dat ik depressief ben, is de vraag die ik het vaakst krijg - als alles schijnbaar prima is -: "Waar moet je verdrietig over zijn? "Het antwoord is waarschijnlijk niets.
Veel mensen denken dat depressie het gevoel van extreme droefheid toevoegt aan iemands leven. In werkelijkheid kan een depressie andere gevoelens zoals vreugde en opwinding wegnemen. Als ik om 15:00 uur in bed lig en ik dingen heb die ik moet doen, dan is dat niet omdat ik heel verdrietig ben en ik mezelf niet kan samenvoegen. Het is dat depressie veel van mijn motivatie heeft weggenomen en me het gevoel heeft gegeven dat er geen moment is.
Ik ben op antidepressiva, een antipsychoticum en ik heb anti-angst medicijnen bij de hand - maar geen van hen neemt dit overweldigende gevoel van hopeloosheid en schaamte weg. Ik ben zeker van mijn stoma en ik heb vrede met mijn ziekte. Ik ben dankbaar voor de positieve dingen die chronische ziekte me heeft bezorgd, maar ik heb geen manier gevonden om 'om te gaan met' of 'voorbij te komen' aan het feit dat mijn ziekte mijn leven op een negatieve manier heeft veranderd. Ik had nooit gedacht dat dit is waar ik bijna 7 jaar zou zijn na mijn diagnose … #spoonie #spooniefamily #IBD #IBDfamilie #ulcerativecolitis #crohns #nocolonstillrollin #chronicpain #chronicillness #invisibleillness #depression #anxiety #bipolardisorder #autoimmunedisease #ileostomy #stoma #ostomy #surgery #girlswithguts
Een bericht gedeeld door Liesl Marie Peters (@lieslmariepeters) op 26 sep. 2017 om 18:14 PDT
Mijn reis met angst en depressie
Met angst, het al te veelgestelde vraag is: "Waar ben je zo bang voor? "Het antwoord is meestal:" Ik weet het niet "of" Ik kan het niet uitleggen. "Angst is niet alleen een angst zoals hoogtevrees of spinnen.
Met angst, je hartslag versnelt, adrenaline begint te stromen en je lichaam is bereid om terug te vechten of te rennen zoals de wind. Dit wordt het 'vecht- of vluchtantwoord' genoemd. 'Angst is een aandoening waarbij uw hersenen normale, alledaagse situaties met stressvolle verwart die deze fysiologische reactie induceren.
Ik begon de angst echt te merken toen ik bijna zeven maanden na mijn diagnose terug naar school ging. Ik herinner me duidelijk dat ik buiten de gesloten deur van de begeleider wachtte en door het raam naar hem gebaarde dat hij moest wachten. Plotseling had ik geen controle. Ik wist dat ik op het punt stond een angstaanval te krijgen, maar ik kon het niet stoppen.Ik rende meteen naar de badkamer, zodat ik mijn ineenstorting kon hebben zonder publiek. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom mijn lichaam op die manier reageerde. Dit incident duurde lang nadat ik ziek werd, en het was volkomen willekeurig en irrationeel - typisch voor angst.
Als ik terugkijk, had ik veel problemen met angst en depressie toen ik voor het eerst ziek werd. Ik herinner me levendig mijn bedtijdroutine in het ziekenhuis. Elke avond zou ik douchen en mijn moeder frans vlecht mijn haar, dat actief uitviel en afbrokkelde. Ze hielp me met cacaoboter op delen van mijn lichaam waar de zwelling van alle steroïden me striae gaf. Vaak keek ik in de spiegel en tranen stroomden langs mijn gezwollen gezicht.
Ik heb mezelf of mijn leven niet meer herkend. Het was alles wat ik kon doen om te voorkomen dat ik uit elkaar viel. Toen mijn IV's constant faalden, kreeg ik angstaanvallen met elke naaldprik. Het kostte alleen een verpleegster met een infuuspakket om door mijn deur te lopen en ik begon te hyperventileren.
Ik was 37 opeenvolgende nachten in het ziekenhuis en zelfs met mijn herhaalde angstaanvallen en een duidelijk begin van een depressie, zag ik slechts een counselor eenmaal - drie tot vier weken nadat hij werd opgenomen. Hij kwam in mijn kamer om met me te praten en op dat moment was ik redelijk opgewekt. Hij vertelde mijn artsen dat het leek of het goed met me ging en dat hij er zou zijn als hij nodig was.
Hij is sindsdien mijn raadgever en heeft mij enorm geholpen in de loop van de jaren. Mijn bezoeken aan hem zijn echter wanneer ik voel dat ik ze nodig heb en het is aan me om die oproep te doen.
Mijn ziekenhuis is ongelooflijk, en ik ben gezegend om in de buurt van een innovatieve faciliteit te wonen met zulke getalenteerde en medelevende artsen en verpleegsters. Maar als het op mijn geestelijke gezondheid aankomt, hebben ze de bal meer dan een paar keer laten vallen. Het is bijna zeven jaar van ziekenhuisverblijven, medicijnen, laboratoria, operaties, enz. Geweest, en ik heb beter geleerd om ermee om te gaan. Maar het meeste werd alleen gedaan en dat had niet zo moeten zijn.
Niet zo goed nieuws: mijn stoma is OPNIEUW ingetrokken. Het kantoor van mijn chirurg zal me morgen bellen om me een operatie te laten uitvoeren waarvan ik denk dat die waarschijnlijk in september zal zijn. Ik ga dit najaar niet naar school. Ik kan nu ook niet werken. Ik ben een beetje een puinhoop. MAAR, in geval van twijfel, dans het uit - zelfs als je niet kunt f ** koningsdans … #spoonie #spooniefamily #IBD #IBDfamilie #ulcerativecolitis #crohns #nocolonstillrollin #chronicpain #chronicillness #invisibleillness #autoimmunedisease #ileostomy #stoma #ostomy #surgery #girlswithguts #buzzcutgirl #buzzcut #chronicallymotivated
Een bericht gedeeld door Liesl Marie Peters (@lieslmariepeters) op 31 juli 2017 om 15:58 PDT
poliklinische beoordelingen van geestelijke gezondheid tijdens routinematige bezoeken door artsen zijn ook ontoereikend. In mijn ziekenhuis is het een protocol om slechts één keer per jaar vier vragen te stellen, die allemaal te maken hebben met zelfbeschadiging. Maar depressie en angst zijn op een glijdende schaal. Ik heb dagen waarop ik alles nodig heb om onder de douche te komen, maar dat betekent niet dat ik mezelf pijn wil doen.
Help anderen u te helpen
Ziekenhuizen lijken het meest te maken te hebben met zelfmoordrisico's, maar die zorg moet ook betrekking hebben op depressieve of angstige personen - ongeacht of de persoon zich bezeert aan zelfbeschadiging of niet. Deze "alles of niets" -benadering werkt niet en in gevallen waarin een persoon een onzichtbare ziekte heeft, kan hun geestelijke gezondheid net zo belangrijk zijn als hun fysieke gezondheid.
Dus, wat kunnen we doen om er zeker van te zijn dat onze geest net zo goed wordt verzorgd als ons lichaam?
Retourneer feitelijk het onderzoek dat het ziekenhuis u stuurt
U weet dat de enquête die u ontvangt elke keer dat u wordt ontslagen onmiddellijk wordt weggegooid? Dat invullen zal een verschil maken voor de volgende persoon wiens geestelijke gezondheid niet zo serieus wordt genomen als zou moeten.
Zeggen
Heb een eerlijk gesprek met uw arts en bespreek wat uw mogelijkheden zijn. Maak hen duidelijk hoe je je voelt. Hoe meer ze weten, hoe meer ze je kunnen helpen.
Houd een dagboek bij
Met veel onzichtbare ziekten kan mentale stress de symptomen verergeren. Schrijf op wat er in uw omgeving aan de hand is, hoe u zich mentaal voelt en houd alle fysieke symptomen bij die u ervaart. Dit zal ook helpen bij afspraken met uw artsen.
Iemand hebben om op te leunen
Vandaag een beetje beter doen! Ik sliep vannacht op mijn zij en kon wat meer slapen. Mijn artsen zeggen dat mijn incisie-site er ook best goed uitziet! Ze denken dat ik morgen naar huis ga. Grant en Jackie kwamen ook vanochtend en dat zorgt altijd voor een beter verblijf in het ziekenhuis. Ik houd van jullie twee! … #spoonie #spooniefamily # IAUIBD365 #IBD #IBDfamilie #GERD #ulcerativecolitis #crohns #gastritis #jpouch #ovariancysts #anemia #portacath #powerport #nocolonstillrollin #chronicpain #chronicillness #invisibleillness #autoimmunedisease #jpouch #ileostomy #stoma #ostomy #surgery # girlswithguts #buzzcutgirl #buzzcut
Een bericht gedeeld door Liesl Marie Peters (@lieslmariepeters) op 2 juli 2017 om 1.32 uur PDT
Een goede invloed in je leven hebben om je te houden, zal enorm helpen. Als ik in paniek raak, kan ik altijd naar mijn beste vriend rennen.
En als geen van de bovenstaande situaties voor u werkt …
Zoek alstublieft hulp
Het is oké om hulp nodig te hebben - iedereen heeft af en toe hulp nodig en er is absoluut geen schande in dat. Wanneer je depressie of angst overweldigend is, vertrouw dan iemand toe. Zelfbeschadiging is nooit het antwoord. Als je de hulp krijgt die je nodig hebt, ben je blij dat je dat hebt gedaan.
Als u of iemand die u kent overweegt zelfmoord te plegen, dan is de National Suicide Prevention Lifeline altijd beschikbaar op 800-273-8255.
